123 / 698
١٢٢
ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ
:
ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺳﺘﻴﺰﻯ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﭘﻬﻠﻮﻯ
ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼ
ﻣﻰ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻏﻴﺮ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺁﻣﻴﺰﻯ ﮐﻪ ﺑﺎ
ﺍﻗﻠﻴﺖ
ﻫﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ
ﻫﺮ ﻭﺿﻊ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﺎﺩﻻﻧﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺣﻘﻮﻕ
ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻰ
. ﺁﻳﺪ
ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﻘﻴﺎﺱ
ﻣﺎ
ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻗﻠﻴّ
ﻫﺎ ﺖ
ﺑﺎﺷﺪ
،
ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﻫﻤﮥ ﺍﻗﻠﻴّ
ﺖ
ﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﻓﺎﻩ
ﻧﺴﺒﻰ
ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺑﺴﺮ ﻣ
ﻰ
ﺑﺮﺩﻧﺪ
.
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬ
ﺎﺋﻰ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ
ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥِ
ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺷﺎﻩ
ﻇﻠﻢ
ﻭ ﻓﺸﺎﺭﻯ ﮐﻪ
ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭﺍﺭﺩ
ﺷﺪ ﻣﻰ
ﺣﮑﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﻫﻢ
ﺑﺴﺘﮕﻰ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺎ ﺁﺧﻮﻧﺪﻫﺎ
. ﺩﺍﺷﺖ
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺭﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ
ﻣﺘﻌﺼّ
ﻳﺎ ﺐ ﻭ
ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺿﺪ ﺑﻬﺎﺋﻰ
ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ
.
ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮐﻪ ﺗﺮﻗﻰ ﻭ ﺭﻓﺎﻩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﻑ
ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺍﻗﻠﻴّ
ﺖ
ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺑﻮﺩ
.
ﻭﻟﻰ
ﺩﺭ
ﺯﻣﻴﻨﻪ
ﻫﺎﻯ ﻣﺬﻫﺒﻰ
ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﭼﻨﺒﺮﮤ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻬﻴﺐ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮﴽ ﺭﺍﻩ
ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺟﺰ ﺳﺎﺯﺵ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ
ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ
ﮔﺬﺍﺷﺖ
.
ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ
ﻣﺤﻤﺪ
ﺭﺿﺎ
ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻰ
ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﺨﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﻨﻴﻢ
.
ﻳﮑﻰ ﻭﺿﻊ
ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺍﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﺗﺎﻯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﻣﺮﺩﺍﺩ
۱۳۳۲ ]۱۸
ﺍﻭﺕ
۱۹۵۳
ﻭ .[ ﻡ
ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻄﻠﻘﮥ ﺍﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﺗﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻭ ﺳﻔﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ
ﻳﺎﻓﺖ
.
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺩﺍﻣﮥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﺟﻠﻮﮔ
ﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ
ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴ
ﺩﺍﺷﺖﺖ
.
ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺷﺮ
ﺩﺭ ﻰﻄﺍﻳ
ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺷﺎﻩ ﮔﺬﺍﺭﺩ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ
ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻋﻤﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ
.
ﺑﺪﻳﻬﻰ
ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ
ﻭ ﺿﻌﻒ
ﺷﺎﻩ ﻭ
ﻳﺎ ﻣﻴﺰﺍﻥ
ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ
ﻧﺤﻮﮤ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ