172 / 698
١٧١
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻭﺭﮤ ﺭﻧﺴﺎﻧﺲ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ
.
ﺣﺎﻻ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻣﺪّﺗﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺠﺎﺕ
ﻳﺎﻓﺘﻪ
ﻭ ﺩﻭﺭﻩ
ﺍﻯ ﺭﺍ ﻃﻰّ ﻣﻰ
ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﻬﻢّ
ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ
« ﻣﮑﺎﻥ » ﻭ « ﺯﻣﺎﻥ »
ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻓﮑﺮ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﮤ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻭ
ﮐﺮﮤ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﻗﻄﻌﺎﺕ
ﻣﺴﮑﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺴﺎﻳﮥ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ، ﺩﺭ ﻳﮏ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﻭ ﺛﻮﺍﻧﻰ ﻃﻮﻣﺎﺭﻭﺍﺭ
ﺑﻬﻢ ﻣﻰ
ﭘﻴﭽﺪ
.
ﺑﺮ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻋﻤﺮ ﻓﮑﺮ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺑﺸﺮ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺫﺭّﻩ
. ﮐﻨﺪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻰ
ﺩﻝ ﻫﺮ ﺫﺭّﻩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﺎﻓﻰ
/
ﺁﻓﺘﺎﺑﻴﺶ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﻨﻰ
.
ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻤﻠﻰ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻬﻠﮥ ﻗﺮﻭﻥ ﻭﺳﻄﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺗﻢ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻣﻰ
ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﮐﺴﻰ ﭼﻪ
ﻣﻰ
ﺩﺍﻧﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻤﺐ
ﺩﺍ ﻫﺎﻯ ﺑﺎﻝ
ﺭ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﻳﮏ ﺩﻭﺭﮤ ﺗﺎﺯﻩ
ﺍﻯ ﺩﺭ ﺷﮑﺎﻓﺘﻦ
ﺫﺭّﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻰ
ﮐﻨﻴﻢ؟ ﻳﮏ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻭﺍﻗﻌﮥ ﺷﺎﻫﺮﻭﺩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ
ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻭﻃﻦ
ﭘﺮﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﺷﻨﺎﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﺩﻟﺶ ﺭﻳﺶ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻟﺶ
ﭘﺮﻳﺶ ﻣﻰ
ﺷﻮﺩ ﮐﻪ
ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﮥ ﺗﻈﺎﻫﺮﻯ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺪّﻥ ﻭ ﺍﺳﻼﻣﻴﺖ ﻭ ﺗﺠﺪّﺩ ﻣﻰ
ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻫ
ﻨﻮﺯ
ﺩﺭ ﺩﻭﺭﮤ ﻗﺮﻭﻥ ﻭﺳﻄﻰ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ
ﮐﻨﻴﻢ
ﻭ ﻣﺪﻟّ
ﻞ ﻣﻰ
ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻣﺪّﺕ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﺯ
ﺑﺪﻭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴّﺖ ﻭ
ﺣﺘّﻰ
ﺩﻭﺭﮤ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﮥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ
ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺠﺪّﺩﺗﺮﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺷﺮﻕ ﻳﺎ ﻻ ﺍﻗﻞ ﺷﺮﻕ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﻨﺪ ﻃﺒﻞ ﻣﻴﺎﻥ
ﺗﻬﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﺎﻥ
ﺭﻭﺡ ﺳﺮﮐﺶ ﺟﻬﻞ ﻭ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺗﻌﺼّﺐ ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ
ﺟﻬﻠﮥ ﻗﺮﻭﻥ ﻭﺳﻄﻰ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻬﺎﺋﻰ
ﮔﺮﻯ ﻳﺎ ﺑﺎﺑﻰ
ﮔﺮﻯ ﻳﺎ
ﺻﻮﻓﻰ
ﮔﺮﻯ ﻭ ﺧﺪﺍﺑﺎﺯﻯ ﺁﺩﻡ
ﮐﺸﻰ ﻧﻤﻰ
. ﮐﺮﺩﻳﻢ
ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪﺍﺑﺎﺯﻯ
،
ﺍﻳﻦ ﮔﺰﺍﻓﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺻﺎﺣﺐ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺭﺷﺪ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﻓﮑﺮﻯ
ﻧﺸﺪﻩ
ﺍﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺪﺍﭘ
ﺮﺳﺘﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﻧﺪﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻣﺎ ﻗﺎﺻﺮ ﺍﺯ
ﺩﺭﮎ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﻯ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻄﻌﺎﺕ
ﻣﺴﮑﻮﻥ ﮐﺮﻩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻰ
ﺭﻳﺎ ﻭ ﺩﺭﻳﻎ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺮﺽ ﺟﻬﻞ ﻭ ﺣﻤﻖ
ﻫﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﻠﻌﺒﮥ ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﺁﺧﻮﻧﺪﻫﺎﻯ ﺑﻰ
ﻫﻤﻪ
. ﺷﻮﻳﻢ ﭼﻴﺰ ﻣﻰ
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻮﺭﺩ
ﺗﺄﺳﻒ ﻣﻰ
ﮔﺮﺩ
ﺩ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﺭﺍﻳﺤﮥ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﻢ
.
ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼً
ﺍﻃّﻼﻉ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭﻟﻰ ﺁﻥ ﻃﻮﺭﻯ ﮐﻪ ﺷﺮﺡ ﻗﻀﻴﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﺤﻞ
ﻣﺴﺒﻮﻕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶ
ﺁﻣﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻳﺎ ﻻ
ﺍﻗﻞ ﭘﻴﺶ
ﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰ
ﮐﺮﺩﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ
ﺍﻯ ﺩﺭ ﮐﻤﻮﻥ