292 / 698
٢٩١
ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ
.
ﭘﻴﺸﺪﺍﻭﺭﻯ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ
ﺟﻮﻳﻰ ﺭﺍ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ
.
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ
.
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺋﻴﻦ
ﺁﮔﺎﻫﻰ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺳﺮﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ
ﺍﻯ ﺍﺳﺘ
ﻮﺍﺭ ﺑﺮﺍﻯ
ﺩﻋﻮﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ
.
ﻭﻯ ﻣﻰ
ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ
ﺩﻡ ﺯﺩﻥ ﺍﺯ ﺁﺋﻴﻦ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻰ ﻣﺴﺎﻭﻯ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺍﺳﺖ
.
ﺍﻣّﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ
ﻧﻬﺮﺍﺳﻴﺪ
.
ﺑﺎ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺎﻡ
ﻫﺎ
ﻳﻰ ﻣﺤﮑﻢ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ
ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﭘﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﺑ
ﺎ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﭘﺮ ﻫﺮﺍﺱ ﺩﺭ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺑﻰ
ﺧﺎﻧﻤﺎﻧﻰ ﺗﺎﺧﺖ
.ﺯﺩ
ﺁﻳﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺍﻭ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻤﻰ
ﺁﻭﺭﺩ؟ ﺁﻳﺎ
ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻧﺎﺻﺮﺧﺴﺮﻭﻫﺎﻯ ﻗﺮﻥ ﻣﺎ ﻧﻴﺴ
ﺘ
ﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻼﺵ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ
ﺟﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﭼﺮﺍﻍ
ﻫﺎﻳﻰ
ﻓﺮﻭﺯﻧﺪﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻭﻳﺎﺭﻭﻳﻰ ﺑﺎ ﺗﺎﺭﻳﮑﻰ
ﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘ
.ﻧﺪﺍ ﻪ
ﺁﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻻﻭﺭﻯ
ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ
ﺩﺭ
ﺟﻬﺸﻰ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ
ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ
ﻫﺎﻯ ﻓﮑﺮﻯ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ
ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻯ
ﻫﺎﻯ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ
ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺁﺯﺍﺭ ﻓﮑﺮﻯ ﺁ
ﻗﺎﻯ ﻣﻨﺼﻮﺭﻯ ﻭ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ
؟