305 / 698
٣٠۴
ﺍﮔﺮ ﺍﻣﻴﺮﮐﺒﻴﺮ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻯ ﻣﻰ
ﺯﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻫﺮﮔﺰ
ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﺭﺵ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ
ﺍﻯ ﻧﻤﻰ
ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻫﻰ ﻣﻰ
ﺳﭙﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺍﻭ ﻭ
ﺷﺎﻩ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﻨﻨﺪ
.
ﺍﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧ
. ﺒﻮﺩ
ﺍﻭ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ
ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻰ
ﻋﺪﺍﻟﺘﻰ ﻭ ﻇﻠﻢ
ﻣﺪﺍﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ
.
ﺁﻧﭽﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﻣﻴﺮ ﮐﺒﻴﺮ ﺭﺍ ﺭﻗﻢ ﻣﻰ
ﺯﺩ ﻭﺳﻮﺳﻪ
ﻫﺎﻯ
ﻣﺎﺩﺭ ﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺟﻮﺍﻧﺶ، ﺧﻮﻯ ﺍﻳﻠﻴﺎﺗﻰ ﻣﺴﺘﺒﺪﻯ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﻰ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺎﻩ
ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻋﺠﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺗﻤﻠﻖ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﻓﺮﻳﺒﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ
ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺑﺮﮐﻨﺎﺭﻯ ﻭ
ﻣﺮﮒ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ
.
ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻣﻴﺮﮐﺒﻴﺮ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ
»
ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﻰ
«
ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻈّﻠﻢ ﻧﺎﻣﻪ
ﺍﻯ ﺑﻪ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺍﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ
.
ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﻭ ﭼﻴﺰ ﻣﻮﺟﺐ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻭ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ
.
ﻳﮑﻰ
ﮐﻮﺷﺶ
ﻫﺎﻯ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻣﺠﻴﺪ ﺁﻫﻰ، ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮ
ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻣﻨﺸﻰ ﺳﻔﺎﺭﺕ ﺭﻭﺱ ﮐﻪ ﺩﻣﻰ ﺍﺯ
ﭘﺎ ﻧﻨﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎﺑﻰ
ﮐﺸﻰ ﮐﻪ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﻭ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰ
ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ
ﻣﺎﻧﻊ ﻗﺘﻞ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺷﻮﺩ
.
ﺩﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﻰ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻣﻰ
ﺭﻓﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺻﺮﻳﺢ ﻣﻼّ ﺷﻴﺦ
ﻋﻠﻰ ﺗﺮﺷﻴﺰﻯ
« ﻋﻈﻴﻢ »
ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﻰ ﺳﻮء ﻗﺼﺪ ﻣ
ﻌﺮﻓﻰ
ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺠﻴﻊ
ﺗﺮﻳﻦ ﻭﺿﻊ
ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ
.
ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﻗﺮﻳﻪ ﺯﺭﮔﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺭﻭﺱ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺍﺩﻥ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﺍﻭ
ﺩﺳﺘﺎﻭﻳﺰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺘﺴﺎﺏ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ
.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﻧﻤﺎﻯ ﺍﻣﺮﻭﺯﻳﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﮥ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻰ ﻗﺮﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﮑﻢ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ
ﭼﻨﻴﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ
ﺍﻯ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ
.
ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻧﻤﺎﻯ ﺯﻣﺎﻥ، ﻭﻗﺘﻰ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻄﻠﻘﮥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ ﻭ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﮐﻨﻴﻢ
ﺣﺘّﻰ ﻣﺪﺍﺧﻠﮥ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺭﻭﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭ
ﻫﺎﻧﺪﻥ ﻳﮏ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﺍﺯ ﮐﺎﻡ ﻣﺮﮒ ﺍﻣﺮﻯ ﻋﺎﺩﻯ
ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ
.
ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺯﻡ ﺍﺭﺩﻭﻯ ﺷﺎﻫﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﮥ ﺯﻧﺪﺍﻥ
. ﮔﺸﺖ
ﻧﺎﻣﮥ ﻋﺎﺟﺰﺍﻧﻪ
ﺍﻯ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﻨﻮﺷﺖ ﻭﻟﻰ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺎﻋﻰ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎﺭ
ﺭﻭﺱ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺳﺎﻝ .
ﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺩﺭﻧﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻋﺜﻤﺎﻧﻰ
ﻧﺎﻣﻪ
ﺍﻯ ﺑﻪ ﺍﻣﭙﺮﺍﻃﻮﺭ ﺭﻭﺱ
ﺍﻟﮑﺴﺎﻧﺪﺭ ﺩﻭﻡ
ﻧﮕﺎﺷﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻋﻰ