One Hundred and Sixty Years

87 / 698

٨۶
ﺍﻭ ﻟﻰ ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﮥ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﭘﺮ ﺗﺠﻤّ ﻞ ﺧﻮﺩ
ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺷﺖ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﻌﺪﻯ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻭ
ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﮐﺴﺒﻪ ﺍﺧّ ﺎﺫﻯ ﻧﻤﺎﻳﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﺍﺷﺒﺎﺷﻰ ﻫﺎ ﻭ
ﺩﻭﻟﺘﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻗﺪﺭﺗﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ
ﻣﺎﻝ ﺍﻧﺪﻭﺯﻯ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ .
ﺁﻧﭽﻪ ﻭﺿﻊ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺧﻴﻢﺗﺮ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﻬﺎﻧﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻭﺍﻟﻰ
ﻭ ﺣﺎﮐﻢ ﻭ ﻓﺮﺍﺵ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺑﻪ ﺣﻘ ﻮﻗﺸﺎﻥ ﻭ ﭼﭙﺎﻭﻝ ﺍﻣﻮﺍﻟﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ . ﮔﺬﺷﺖ
ﺍﻳﻦ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺨﺘﺎﻥ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﻣﻰ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍ
ﺁﻓﺮﻳﻨﻰ ﻫﺎﻯ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻭ ﻋﻠﻤﺎء ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻌﺼّ ﺐ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ
ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻴﺸﺎﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻠﺦ ﺗﺮ ﻭ ﻧﺎﮔﻮ ﺍﺭ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﻴﻬﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﺍﺩﻩ ﺧﺎﻧﻮ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﻧﺎﺑﻮﺩ
ﻣﻰ
ﻭ ﺷﺪﻧﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﻓﺠﻴﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ .
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪﺍﺕ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺎﺡ ﺳﻴّ ) ﻣﺤﻼّﺗﻰ ﻭ
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﺟﻤﺎﻝ ﺯﺍﺩﻩ (، ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺷﻮﺍﻫﺪﻯ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻫﺪﺍﺕ ﻳﮏ ﻣﻴﺴﻴﻮﻧﺮ
ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐﺸﻰ ﺩﺭ ﻳﺰﺩ ﻭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ، ﮐﻮﺷﺶ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﺮﺩ
ﮔﻮﺷﻪ
ﺍﻯ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﮤ ﻗﺎﺟﺎﺭﻳﻪ ﻭ ﺷﻴﻮﻩ ﻫﺎﻯ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ
ﺑﻨﻤﺎﻳﺎﻧﻴﻢ . ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐﺸﻰ ﺩﺭ ﻳﺰﺩ ﻭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﺸﺘﻰ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﻭ
ﻧﻤﻮﻧﮥ ﮐﻮﭼﮑﻰ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩﮔﺮﻯ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺮﺡ
ﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﻫ ﺁﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨ ﻰ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ
ﺍﻧﺪ
ﻳﺎﻓﺖ .
*
ﺣﺎﺝ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﺳﻴّ ﺎﺡ ﻣﺤﻼّﺗﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﺎﺻﺮﺍﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﻫﻤﮥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ
ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﺣﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ :
... ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﺮﺍﻕ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻭﺍﻧﺴﺮﺍﻯ ﺣﺎﺟﻰ ﻣﻬﺪﻯ
ﻣﻨﺰﻝ ﮐﺮﺩﻳﻢ . ﻟﮑﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺠﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﻰ ﺩﻳﺪﻳﻢ، ﺗﻌﺠّ . ﺐ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ
ﺁﻣﺪﻡ ﺩﻳﺪﻡ ﻧﺮﺍﻕ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎﻟﮑﻠّ ﻴﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ
ﺷﺪﻩ، ﺍﺯ ﺩﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﮑﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ . ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻤﻰ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ