88 / 698
٨٧
ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻩ
.. .
ﺍﺯ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ
ﮐ» :ﻡ
ﻮ ﺁﻥ ﻧﺮﺍﻕ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ
ﺳﻔﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ
: ﮔﻔﺖ «؟
ﺩﻭ ﺑﻼﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺮﺍﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ
ﻝ ﺍﻭّ .
ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﻰ
ﺩﺍﻧﻴﺪ ﺍﺳﻢ ﺑﺎﺑﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻭﻟﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻐﺮﺽ ﺑﻰ
ﺩﻳﺎﻧﺖ
ﺑﻰ
ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻳﮏ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻭ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻰ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻰ
ﺩﺍﻧﻴﺪ
ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩ
ﺍﻯ ﺍﺳﺖ
.
ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺧﺒﻴﺚ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻋﺪﺍﻭﺕ ﻭ ﻏﺮﺽ
ﺩﺍﺷﺖ ﺭﻭﺯ
ﻯ
ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭼﻨﺪ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﻧﻴﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻌﻠﻮﻡ
ﺧﻮﺩﺵ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻩ
. ﺍﻧﺪ
ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﮐﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﻓﻼﻥ ﻭ
ﻓﻼﻥ ﻭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﻳﮕﺮ
،
ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﺘﻬﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ
.
ﭘﺲ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ
ﺍﻃﻼﻉ
ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﮐﺮﺩﻩ
ﺍﻧﺪ ﻗﻮّ
ﺕ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ
.
ﺩﻭﻟﺖ
ﻣﺼﻄﻔﻰ ﻗﻠﻰ ﺧﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﺭﺍ ﻣ
ﺄ
ﻣﻮﺭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﺮﺩ
.
ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﺤﺾ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ
ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﮐﻨﺪ ﺣﺎﺟﻰ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻼّ
ﻯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻳﮏ ﻭ
ﻫﻢ
ﺩﺳﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺎﭘﺎﮎ ﺍﻏﻠﺐ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺭﺍ
ﺧﺼﻮﺻﴼ
ﺁﻧﻬﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﻣﺎﻟﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﻣﺘّ
ﻬﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺟﺎ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ
ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﻮﺍﻝ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻗﺘﻞ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ
ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ
ﻫﺎ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺻﻐﻴﺮ ﻭ ﮐﺒﻴﺮ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺘﻔﺮﻕ
ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ
...
٢٨
)
ﺳﻴّﺎﺡ
۱۳۵۹ : ۸-۵۷(
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴّ
ﺎﺡ
ﻣﺤﻼّﺗﻰ
ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻦ ﻇﻠﻢ
ﻫﺎ ﺭﺍ ﻃﻤﻊ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻰ
ﺩﺍﻧﺪ ﻭﻟﻰ
ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺍﺻﻮﻻ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﻳﺎ
ﺩﻩ ﻧﻘﺶ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ
ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻋﻤﺪﺗﴼ
ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ
ﺭﺍ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻰ
ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ
ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ
.
ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ
ﺑﻪ ﺍ
ﺗﻬﺎﻡ ﺑﻬﺎﺋﻴﮕﺮﻯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻏﺎﺭﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ
ﻫﺴﺘﻰ ﺳﺎﻗﻂ ﺳﺎﺯﻧﺪ
ﻭﻟﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻌﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻯ ﮐﻨﻨﺪ
.
ﺩﺭ ﺩﻭﺭﮤ ﻗﺎﺟﺎﺭﻳﻪ
،
ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﻮﻋﻰ ﺛﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻳﮏ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻧﺪﺍﺷﺖ
.
ﺣﺎﻝ ﺁﻧﮑﻪ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ
ﺍﻯ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ
ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﺋﻖ
۲۸
ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺩﻭﺭﮤ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺑﻬﺎﺋﻴ
ﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺑﻰ ﻣﻰ
ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ
.