ﻧﺸﺪ
و در ﻣﯿﺎن ھﯿﭽ
ﯿﮏ از ﻧﺎﻣﺰدھﺎی رﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﮭﻮر ھﻢ ﺻﺪق ﻧﻤﯽ ﮐﺮد
وﻟﯽ راه دوم اﻧﺘﺨﺎب
ﮔﺮدﯾﺪ. و اﯾﻦ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی
ﺗﮑﺎﻣﻞ
اﻧﺪﯾﺸﮫ آزادی و آزادی ﺧﻮاھﯽ در اﻣﺮﯾﮑﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ
ﮐﮫ ﺗﺤﺴﯿﻦ
ﺟﮭﺎﻧﯿﺎن را ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺨﺖ
. ﻣﺜﺎل ﻋﮑﺲ آن اﻧﺘﺨﺎب ھﯿﺘﻠﺮ ﺑﻌﻨﻮان رھﺒﺮ آﻟﻤﺎ
ن ﺑﻮد. اﯾﻦ اﻧﺘﺨﺎب
ﺑﮕﻮﻧﮫ ای
دﻣﮑﺮاﺗﯿﮏ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ وﻟﯽ ﭼ
ﻮن از ﺳﺮآﻏﺎز
،
اﻧﮕﯿﺰش و اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی اﯾﻦ ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺳﯿﺎﺳﯽ راﺳﯿﺴﻢ ﻋﻠﯿﮫ
ﯾﮭﻮدﯾﺎن ﺑﻮد
–
آﻧﮭﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﮫ ﯾﮭﻮدﯾﺎن ﻣﺴﺌﻮل ھﻤﮫ ﺑﺪﺑﺨﺘﯿﮭﺎی ﻣﺎ ھﺴﺘﻨﺪ
-
ﺑﺎﻻﺟﺒﺎر ﺑﮫ ﻧﻔﯽ ﺧﻮد
ھﻤﺎن دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪ.
ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺻﺮﯾﺤﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ: رژﯾﻢ اﺳﻼ
ﻣﯽ و
اﻧﺪﮐﯽ از روﺷﻨﻔﮑﺮھﺎی ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ
ھﻨﻮز ھﻢ ﺑﮭﺎﺋﯿﺎن
را ﭘﺲ از ﺳﯽ ﺳﺎل ﮐﮫ از اﻧﻘﻼب ﻣﯽ ﮔﺬرد ﺑﮫ ﺑﮭﺎﻧﮫ اﯾﻨﮑﮫ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ
-
ﺗﺼﻮری ﮐﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ ھﻢ
ﻧﺪارد
-
ﮐﮫ ﺑﮭﺎﺋﯿﺎن ﻣﻮرد اﻣﺘﯿﺎزاﺗﯽ در ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺷﺎه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻣﻮرد آزار ﻗﺮار ﻣﯽ دھﻨﺪ. درﺣﺎﻟﯿﮑﮫ
اﮔﺮ ﻓﺮھﻨﮓ و روﺷﻨﻔﮑﺮی اﯾﺮاﻧﯽ رﺷﺪ
دﻣﮑﺮاﺗﯿﮏ داﺷﺖ و ﺑﮫ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و
آ
زادی و دﻣﮑﺮاﺳﯽ
ﺑﮕﻮﻧﮫ ای راﺳﺘﯿﻦ ﺑﺎور ﻣﯽ داﺷﺖ اﯾﻦ ﺗﺼﻮرش وﺳﯿﻠﮫ ای ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮای اﻧﮑﮫ در دﻓﺎع از اﻗﻠﯿﺘﮭﺎ
راﺳﺨﺘﺮ ﺷﺪه و اﻧﻘﻼﺑﺶ ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ
آ
زادی راﺳﺘﯿﻦ ﺑﺮای
ھﻤﮕﺎن و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﮭﯽ وﯾﮋه ﺑﮫ ﺣﻘﻮق
ﻠﻗا
ﯿﺘﮭﺎی ﺳﺘﻤﺪﯾﺪه ﺷﮑﻞ ﮔﯿﺮی
ﯾﺎﺑﺪ
. در آن ﺻﻮرت اﻧﻘﻼ
آ ب اﯾﺮان ﺑﮫ
زادی و ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ
ﻣﯽ اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ و ﻧﮫ ددﻣﻨﺸﯽ و ﺳﺎﻧﺴﻮر و ﺣﻤﻠﮫ ﯾﺰﯾﺪی ﺑﺮ
ھﻤﮫ ﻣﺮدم اﯾﺮان از ﺟﻤﻠﮫ
اﻗﻠﯿﺘﮭﺎی ﺑﯿﮕﻨﺎه.
ﺻﺮﯾﺢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﮫ
روﺷﻨﻔﮑﺮ اﯾﺮاﻧﯽ ﺗﺎ ﺧﻮدش را از اﯾﻦ ﻣﺮداب ﻣﺘﻌﻔﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺳﺘﯿﺰی و اﻗﻠﯿﺖ
ﺳﺘﯿﺰی راﺳﯿﺴﺘﯽ ﺧﻼص ﻧﮑﻨﺪ و دﺳﺖ از اﯾ
ﻦ ﮔﻔﺘﻤﺎن ﻋﻘﺐ
اﻓﺘﺎده ارﺗﺠﺎﻋﯽ و آﭘ
ﺎرﺗﮭﺎ
ﯾ
ﺪی ﺑﺮ ﻧﺪارد ﻧﮫ
روﺷﻨﻔﮑﺮ اﺳﺖ ، ﻧﮫ ﻣﺘﺮﻗﯽ، ﻧﮫ طﺮﻓﺪار ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و ﻧﮫ ھﻮادار ﺣﻘﻮق ﺷﮭﺮوﻧﺪی ھﻤﮕﺎن. اﻣﺎ ﺗﺎ
زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ
ﺑﮕﻮﻧﮫ ای راﺳﯿﺴﺘﯽ
ھﻨﻮز
ﺑﮫ ﺧﺎطﺮ ﺗﺼﻮری
ﮐﮫ ﺧﻮد آن ﺗﺼﻮر ھﻢ ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﻨﻄﻘﯽ
راﺳﯿﺴﺘﯽ اﺳﺖ
-
ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺼﻮر
ﺑﺮﺧﻮرد
ﻣﺜﺒﺖ و ھﻤﺮاه ﺑﺎ اﻣﺘﯿﺎزﻧﺴﺒﺖ
ﺑﮫ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ
ﺗﻮﺳﻂ ﺷﺎه
ﺑﺮ -
ﺑﮭﺎﺋﯿﺎن
ﻣﯽ ﺗﺎزد و آﻧﺎن را ﺑﮫ اﯾﻦ ﺧﺎطﺮ ﺷﻤﺎﺗﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﯾﺎ ﺳﺘﻤﮭﺎی ﺳﯽ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﮫ و ﯾﺎ اﮐﻨﻮن را
ﺑﮫ ﺧﺎطﺮ اﯾﻦ ﺗﺼﻮر ﺗﻮﺟﯿﮫ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﯾﺎ ﺿﻤﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ اﻧﺪﯾﺸﮫ اش ﺑﮫ ﻓﻀﺎی ﺑﺎز و دﻟﻨﺸﯿﻦ آزادی و
دﻣ
ﮑﺮاﺳﯽ و ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﻗﺪم ﻧﮕﺬاﺷﺘﮫ و ﻧ
ﺨﻮاھﺪ
ﮔﺬارد.