ابعاد اجتماعی و تاریخی مفهوم سلوک در فلسفه بهائی

9 / 12

12/16/2016 Pazhuheshnameh ﯽﺍﺑﻌﺎﺩ ﺍﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺧﯽ ﻣﻔﻬﻭﻡ ﺳﻠﻭﮎ ﺩﺭ ﻓﻠﺳﻔﻪ ﺑﻬﺎﺋ
9/12
ﻗﺎﺋﻠﻴﻦ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺸﺮﮎ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﻻﺟﻞ ﺁﻧﮑﻪ ﻭﺣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻓﺮﻉ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺛﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻻّ ﻧﻔﯽ ﺍﺛﻨﻴﻦ
ﻭﺣﺪﺕ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﻋﻠّﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻤﮑﻦ ﺭﺍ ﺫﺍﺕ ﺣﻖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺑﻂ ﻓﻴﻤﺎ ﺑﻴﻦ ﻗﺎﺋﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﮐﺎﻓﺮﻧﺪ ﻻﺟﻞ ﺁﻧﮑﻪ
_۱۰۳ :ﻋﻠّﺖ ﻓﺮﻉ ﺍﻗﺘﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﻭ ﺭﺑﻂ ﻓﺮﻉ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺛﻨﻴّﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﺎﻁﻞ ﻣﺤﺾ ﺍﺳﺖ.)ﺍﻣﺮ ﻭ ﺧﻠﻖ ﺟﻠﺪ ﺍﻭّﻝ ﺹ
(۱۰۴
ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻭﺟﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻬﺎء ﷲ ﺩﺭ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺳﻠﻮﮎ٬ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺣﻖ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﻝ ﻭ ﻣﻤﺘﻨﻊ ﺍﻋﻼﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﻟﺬﺍ ﻏﺎﻳﺖ ﻭ ﻫﺪﻑ
ﺳﻠﻮﮎ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻣﻈﻬﺮ ﺍﻣﺮ ﻣﻘﺮﺭ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ. ﺍﻣّﺎ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﻢ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺣﻘﺎﺋﻖ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﻘﺘﻀﻴﺎﺕ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺭﺍ
ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻟﺬﺍ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﺮ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁﯽ ﺗﺎﺭﻳﺨﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻬﺎء ﷲ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﺟﻤﻴﻊ ﻻﺟﻞ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﷲ ﺧﻠﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﻨﻮﻁ ﺑﻌﺮﻓﺎﻥ ﻣﻈﻬﺮ ﻭ ﻣﺸﺮﻕ ﻭﺣﯽ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﭼﻪ ﺁﻥ ﺫﺍﺕ ﻣﻘﺪّﺱ ﻟﻢ ﻳﺰﻝ ﻣﻘﺪّﺱ ﺍﺯ
ﻅﻬﻮﺭ ﻭ ﺑﺮﻭﺯ ﻭ ﻣﻨﺰّﻩ ﺍﺯ ﺻﻌﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﻭﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺳﻤﺎء ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﻋﻠﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﺮﻕ ﺍﻣﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍﺟﻊ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺍﻭﺳﺖ
(۱۶ ﺹ ۲ﻅﻬﻮﺭ ﷲ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺧﻠﻖ ﺍﻭ ﻣﻦ ﻋﺮﻓﻪ ﻓﻘﺪ ﻋﺮﻑ ﷲ )ﺍﻣﺮ ﻭ ﺧﻠﻖ ﺟﻠﺪ
ﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﻤﺒﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﯼ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﺍﺭ ﺷﺪ ... ﻫﺮ ﮔﺎﻫﯽ
ﺭﺍ ﺭﻭﺵ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮐﻴﺶ ﻳﺰﺩﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻭ ﺁﺷﮑﺎﺭ )ﻣﻨﺘﺨﺒﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻬﺎء ﷲ
(۵۹ _۵۸ ﺹ
ﺩﺭ ﻣﻔﺎﻭﺿﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻪ ﺍﺩّﻕ ﻭﺟﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺩﺭ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺟﻬﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﻬﺎﺋﯽ
ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣّﺎ ﮐﻤﺎﻻﺕ ﻧﺎﻣﺤﺪﻭﺩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻖ
ﻣﺘﻌﻠّﻖ ﺍﺳﺖ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻗﻄﻊ ﺭﺗﺒﻪ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﻣﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ
ﻏﺎﻳﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻭ ﺳﻠﻮﮎ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻣﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺣﻖ. ﺍﺯ ﻁﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﺘّﯽ ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﺭﺗﺒﻪ ﻣﻈﻬﺮﻳّﺖ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﮑﺎﻥ
ﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ. ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻭ ﺣﺪّﯼ ﻗﺎﺋﻞ
ﻧﻴﺴﺖ. ﺁﺩﻣﯽ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﺭﺝ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺗﺮﻗّﯽ ﻭ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺍﻓﻘﯽ ﻧﺎﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻋﺘﻼء ﺩﺭ
ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﻉ ﺗﻔﮑّﺮﯼ ﺑﺎ ﻳﺄﺱ ﮔﺮﺍﺋﯽ ﻭ ﭘﻮﭺ ﮔﺮﺍﺋﯽ ﻭ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻣﻨﺎﻓﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ. ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ
ﺟﻬﺖ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻣﮑﻨﻮﻧﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﻣﺒﺎﺭﮎ
ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺩﻗﻴﻖ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﺍﯼ ﺧﺎﮎ ﻣﺘﺤﺮّﮎ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺄﻧﻮﺳﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺄﻳﻮﺱ ﺳﻴﻒ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺷﺠﺮﻩ ﺍﻣﻴﺪ ﺗﺮﺍ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﻳﮑﻢ ﻭ ﺗﻮ
ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻣﻦ ﻋﺰّﺕ ﺑﯽ ﺯﻭﺍﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺫﻟّﺖ ﺑﯽ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﯼ. ﺁﺧﺮ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ
(۴۳۴ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﺟﻮﻉ ﮐﻦ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﺭﺍ ﻣﮕﺬﺍﺭ )ﺍﺩﻋﻴﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺹ
ﺍﺯ ﻁﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺻﻞ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳّﺖ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺗﻨﺎﻫﯽ ﮐﻤﺎﻻﺕ ﺍﺻﻞ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻭ ﻓﺮﻭﺗﻨﯽ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﺫﮐﺮ ﺷﺪ ﻓﻠﺴﻔﻪ
ﺑﻬﺎﺋﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳّﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﻮﻫّﻢ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺷﻴﻔﺘﮕﯽ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﻳﺰﺩ. ﻓﺮﺩ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﺁﮔﺎﻩ
ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳّﺘﻬﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺼﻮّﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻤﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ
ﺟﻬﺖ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻏﻮﻁﻪ ﻭﺭﺯﻳﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﻬﻠﮏ ﻧﻔﺲ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﻨﯽ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺮﺣﺬﺭﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻟﻬﻴّﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ
ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﻣﺮﮐّﺐ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﺩﮔﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﮔﺮﺍﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺳﻄﻮﺭ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺜﺎﻝ ﺭﺳﺎ ﻭ ﺧﻼّﻕ
ﻧﺒﻴﻞ ﺷﻬﻴﺪ ﺩﮐﺘﺮ ﻋﻠﻴﻤﺮﺍﺩ ﺩﺍﻭﻭﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺼﻮﺹ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﻴﻠﺴﻮﻑ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﺑﺎ
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ۸/۹ﺍﺯ۸/۹۹ :ﺑﻴﺎﻥ ﻣﺜﺎﻟﯽ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺧﺮﺩ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺷﻴﻔﺘﮕﺎﻥ ﻧﺒﻮﻏﺶ ﻫﻤّﺖ ﮔﻤﺎﺭﺩ
ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻴﺎﺱ ﺑﺎ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﻤﻴﺰﻫﺎﯼ ﭘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﺗﮑﺎﻣﻠﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﮑﻪ ﻫﺮﮔﺰ ۸/۹۹ﺍﺯ ۸/۹۹۹
ﮐﻪ ﺣﺪّ ﻋﺎﻟﯽ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ ﻧﺎﺋﻞ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻧﺎﻣﺤﺪﻭﺩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣّﺎ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﻣﺤﺪﻭﺩ. ۹ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺟﺪﻳﺪ ﺳﻠﻮﮎ ﺩﺭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﺪﻳﻊ ﺟﻤﺎﻝ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺍﺯ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺮﻓﺎﻥ
ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﻮﺩ. ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺁﻧﮑﻪ ﻋﺮﻓﺎ ﻭ ﻣﺘﺼﻮّﻓﻴﻦ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺮ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻦ ﻋﺮﻑ ﻧﻔﺴﻪ ﻓﻘﺪ ﻋﺮﻑ ﺭﺑّﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺑﺮ ﻁﺒﻖ ﺍﻳﻦ ﻣﺒﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺎﺋﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﻭ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﻅﺎﻫﺮﯼ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﻥ
ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻭﺣﺪﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﺍﺻﻞ ﺳﻠﻮﮎ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺸﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ. ﻓﻼﺳﻔﻪ ﻭ ﻋﺮﻓﺎﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﻭ ﺗﻌﺎﺑﻴﺮ ﻣﺘﻌﺪّﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ