139 / 256
اﺗ ی ﭘﺮده
ﺎﻗﮏ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و ﺣﺎﺟ
آﻣﺪ ﯽ
. ﺳﺎ ک
یﻫﺎ
ﻣﺎ را
ی دو ﺑﭽﻪ
دوازده،
ﯿﺰده ﺳ
ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻪ
اﺗ
ﺎﻗﮏ آوردﻧﺪ
ﯽﺣﺎﺟ .
در ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻻ
ﺎﻗﮏاﺗ ی
. ﺸﺴﺖ ﻧ ﯾﻮار دﻪ ﺑ ﯿﻪ ﺗﮑ ،
ﭼﺸﻤﺎن ﺷ
ﯿﻄﺎﻧﺶ
ﯽﺑﺮﻗ
داﺷﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ
ی
ﺑﻪ ﺻﻮرت
آورده ﺑﻮد
: ﮔﻔﺖ .
-
ا
ﯾﻨﺠﺎ
ﺧﺎش اﺳﺖ و ﭼﻮن ﺑﺎران
، ﺑﺎردﯽﻣ
ﯿﻢ ﺗﻮاﻧ ﯽﻧﻤ ﻓﻌﻼ
.ﯿﻢ ﺳﻔﺮ ﮐﻨ
-
ﭘﺲ ﮐ
؟ﯾﻢروﯽﻣ ﯽ
-
یﺻﺪا ﯾﻦا
ﻧﮕﺮان
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺣﺎﺟ
ﮐﺮد. ﺳﺆال ﯽ
-
ا
ﻪ
ﻧﺸﺎءاﻟ
. روﯾﻢ ﻣﯽ
ﯽﻣ ی ﺣﺎﻻ ﭼﺎ
آورﻧﺪ و ﻗﺪر
ی
اﺳﺘﺮاﺣﺖ
. ﯿﺪﮐﻨﯽﻣ
ﻧﮕﺎه
یﻫﺎ
ﻣﺎ ﭼﻬﺎر
ﻧﻔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﻤﺪ
ﺷﺪ ﯾﮕﺮ
. در ﺳﮑﻮت ﻧﻘﺶ
ﺳﺆال
ﺑﺮﭼﻬﺮه
ﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ
ﺑﺎر د .
ﯾﮕﺮ
ﯿﻢﺿﺨ ی ﭘﺮده
و ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و رﺷ
،ﯿﺪ
آن ﺟﻮان ﺳ
، ﯿﺎه
اش ﭼﻬﺮه
ﺷﺪ ﯿﺪا ﭘ
. ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﺟﻮان
ﺑﯿﺴﺖ
و
ﺑﯿﺴﺖ ﭼﻬﺎر،
ایﻪﻟﺎﺳ ﭘﻨﺞ و
ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺎﻣﺶ را
ﯿﻢ داﻧﺴﺘ ﯽﻧﻤ
ﯽ و ﺣﺎﺟ
او را ﺧﻮاﻫﺮزاده
اش
ﯽ ﻣﻌﺮﻓ
ﮐﺮده ﺑﻮد
وارد ،
اﺗﺎق ﺷﺪ.
ﺑ را ﯾﺶﻫﺎ ﺸﻢﭼ
ﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﺎ
ی
ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮔﺮداﻧﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﮐﻨﺎر
ی
از آن
ﺎﻗﮏاﺗ
ﹰ -
ﮐﻪ واﻗﻌﺎ
اﺗﺎق
اﻧﺴﺎن ﺑﺪﺑﺨﺘ
ﯿﻮانﺣ یﯾﻠﻪ ﻃﻮ ﯾﺎ ﺑﻮد ﯽ
،ﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘ
ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ
.
ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﻧﻔﺮ در آن
ﻬﺎر د ﭼ
ﯾﻮاری
ﻣﺤﻘﺮ و ﻣﺤﺪود ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد
ﯾﻢ
ﯾﮕﺮ د ﮐﻪ ﺑﺎر
ﭘﺮده ﺑﻪ ﮐﻨﺎر
ی
رﻓﺖ و
ﯿﻨﯽﺳ ﯾﮏ
ﺑﺎ ﭼﻨﺪ
ﻓﻨﺠﺎن در دﺳﺘ
.ﺷﺪ ﯾﺎن ﻧﻤﺎ ﯽ
ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺟﻮاﻧﯽ رﯾﺰ
اﻧﺪام ﺑﺎ ﺻﻮرﺗ
ﯽ
زرد ﺗ
آو ﯿﺎهﺳ یﻫﺎ ﯿﻞﺳﺒ ، ﯿﺮه
ﯾﺰان
ﮐﻪ
در دﺳﺖ د
ﯾﮕﺮش
یﮐﺘﺮ
دود ﮔﺮﻓﺘ
ﺑﻪ ﭘﺎ ، داﺷﺖ یاﻪ
اﺗﺎق
ﮔﺬاﺷﺖ
.
ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻪ رﺷﯿ
ﺪ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ
را ﺑﮕ ﻫﺎ نﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﻓﻨﺠ
ﯿﺮد
. ﺧﻮدش ﺧﻢ ﺷﺪ و از وﺳﻂ اﺗ
ﺎﻗﮏ ﺳ
ﯿﻨﯽ
ﻪ را ﺑ ﯽﻗﺒﻠ ی و ﮐﺘﺮ
ﮐﻨﺎر زد
.
ﮐﻪ -ﻫﺎنﺎ ﻓﻨﺠ
ﺗﺎ ﺑ ﭼﻬﺎر
ﻧﺒﻮد ﯿﺸﺘﺮ
ﻧﺪ،
ﺑﺎ ﻧﻌﻠﺒﮑﯽ
ﯾﯽﻫﺎ
ﻫﺮ ﮐﺪام
ﺑﻪ ﺻﻮرت
و ﻧﻘﺸﯽ ﺟﺪا
از ﻫﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ
ﯾﮑﺎﯾﮏ ﻣﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ
ﯿﺘﯽﮔ .
ﺑﺎ اﺑﺮو
ﺑﻪ ﻣﻦ
اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣ
ﯿﻞ
ﺑﻪ ﻧﻮﺷ
ﻧﺪارد یﭼﺎ ﯿﺪن
ﯽﺣﺎﺟ ﯽ ، وﻟ
یﭼﺎ
داغ را ﺑﻪ
ﭼﻬﺎر
ﻓﻨﺠﺎن ر
. ﯾﺨﺖ
ﭼﻮن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔ
ﯿﺘﯽ
از ﺧﻮردن ﭼﺎ
ی
اﻣﺘﻨﺎع دارد
یﻗﺪر ،
ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ
.
ﻓﻨﺠﺎن و ﻧﻌﻠﺒﮑ
ار او ﯽ
ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮدش ﮔﺬاﺷﺖ
.
در ﻇﺮف ﮐﻮﭼﮏ آﺑ
ﯽ
رﻧﮓ ﭘﻼﺳﺘ
ﯿﮑﯽ
یﻫﺎ ﺣﺒﻪ
ﻗﻨﺪ ﻗﺮار داﺷﺖ
ﯿﻦﻫﻤ یﺑﺮا» : ﮔﻔﺖ یﺟﺪ ﯾﺎ ﯽﺷﻮﺧ ﻪ ﺑ.
ﭼﻨﺪ ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ
ﺑﯿﺴﺖ
ﺗﻮﻣﺎن ﭘﻮل داده
ﻣﯽ «.ﺷﺪه
داﻧﺴﺘ
ﯿﻢ ﻗﻨﺪ در ﺳﺮا
یﺑﻨﺪ ﯿﺮهﺟ ﯾﺮان ﺮ اﺳ
ﯽوﻟ ﺷﺪه،
ﺑﺎور ﮐﺮدﻧ
ﯽ
ﻧﺒﻮد ﮐﻪ
ﺑﯿﺴﺖ،
ﯽﺳ
ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ
در ﺧﺎش
ﺑﯿﺴﺖ
ﺑﻪ در . ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮﻣﺎن
اﺻﻄﻼح
»
اﺳﺘﺮاﺣﺘﮕﺎه
ﻧﻮﺷ یﭼﺎ «
ﯿﺪﻧﻤﺎن
نﭼﻮ .ﯿﺪ رﺳ ﯾﺎنﭘﺎ ﻪ ﺑ
ﯿﺮﻏ
از آﻗﺎ
،ﯾﯽﺪاﺧ ی
ﺗﻌﺎرف ﻧﻮﺑﺖ دوم ﭼﺎ
ی
را ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد
،ﯾﻢ
ﻫﻤﺎن ﻓﻨﺠ
ﻫﺎ نﺎ
ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده
ی
ﯾﮕﺮان د
ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ
.
ﻣﺮد ﻣﺴﻨ
ﯽﻋﻘﺎﺑ ﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﺑ ﯽ
و ﺻﻮرت اﺳﺘﺨﻮاﻧ
ﯿﻞ و ﺳﺒ ﯾﺶو ر ﯽ
ﯽ ﺟﻮ ﮔﻨﺪﻣ
و ﻋﻤﺎﻣﻪ
ی
ﭼﺮک و ﮐﻬﻨﻪ
و ﻟﺒﺎس ﻣﺤﻠ
ﯽ،
ﻗﺒﻞ از ورود
ﻣﺎ
در آن
اﺗﺎﻗﮏ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد
ﻪ ﺑ داﺋﻢ .
یﻫﺎ ﺻﻮرت
ﯾﮑﺎﯾﮏ
ﻣﺎ ﻧﮕﺎه
ﮐﺮد ﯽﻣ
ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ و ﻻﺑﺪ
ﺑﺪاﻧﺪ
آﯾﺎ ﮐﻪ
ﯿﻢاﻧدﯽﻣ ﻫﺮ ﮐﺪام
.ﯾﻢ دار ﯿﺶدر ﭘ ی ﭼﻪ ﺳﻔﺮ
ﺑﻪ رﻏﻢ
ی ﻗﯿﺎﻓﻪ
ﻧﺎﻣﺄﻧﻮﺳﺶ
،
ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧ
ﯽ
داﺷﺖ و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز
ﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮐ ﯿﻢ داﻧﺴﺘ ﯽﻧﻤ
و در ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﻬ
، دارد ﯽﻤ
ﮐﻪ داد ﯿﺺ ﺷﺪ ﺗﺸﺨ ﯽﻣ
در ﮐﺎرش وارد و ﻫﻤﻪ ﭼ
ﯾﺶﺑﺮا ﯿﺰ
ﺳﻬﻞ و ﻋﺎد
اﺳﺖ ی
.
از او ﭘﺮﺳ
: ﯿﺪم
۱۳۸