Goriz Nakhasteh

135 / 256

ﺑﺮ ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر ،ﯽﺣﺎﺟ
ﻓﺮاﻣﺮز
و ﻣﻦ ﭘ اﻫﻢ ﯾﮕﺮ د ﻧﻔﺮ ﯾﮏو ﯽﺣﺎﺟ .ﯾﻢﺷﺪ ﯿﺎده ﯿﺎده ﭘ ﯿﻦ ز ﻣﺎﺷ
. ﺷﺪﻧﺪ ﺟﺎده ﺧﻠﻮت ﺑﻮد . در آن ﺑ از ﻫ ،ﻣﺎ از ﯿﺮﻏ ﯿﺎﺑﺎن
ﯿﭻ
اﻧﺴﺎن ﯾﮕﺮی د یﯿﻪ ﻧﻘﻠ یﯿﻠﻪ وﺳ ﯾﺎ ، ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد
ﯽوﻟ
آن ﻏﺒﺎر از دور ﻧﺰد ﯽﻣ ﯾﮏ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﺪﯾﻢ د ﯾﻘﯽ ﮐﻪ اﺳﺘ از ﺑ ﯿﺸﻦ
ﯿﺮاﻫﻪ
ﺑﻪ ﺟﺎده
ﯾﮏﻧﺰد ﺷﺪ و در ﺻﺪ ﻣﺘﺮ
ی
اﺗﻮﺑﻮس ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد . ﻪ ﺑ ﻓﺮاﻣﺮز ﻃﺮف اﺳﺘ ؛ ﯾﺪدو ﯿﺸﻦ ﻣﻦ آرام و ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠ
یاﻪ
از ﺟﺎده ﻪ ﺑ ، ﺳﻤﺖ اﺳﺘ
ﯿﺸﻦ
ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم و رﻋﻨﺎ .
ﻣﺴﻌﻮد
از ﻣﺎﺷﯿﺎده ﭘ ﯿﻦ . ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ
ﻓﺮاﻣﺮز
در آﻏﻮش
ﻣﺎدرش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ . ﮐﺮدﯽﻣ ﯽ ﺑﻌﺪ در ﮐﻪ ﯽﺣﺎﻟ اﺷﮏ ، ﯾﺨﺖرﯽﻣ ﺑﻪ آﻏﻮش ﭘﺪر ﭘﻨﺎه ﺑﺮد و ﺻﻮرﺗ را ﺶ
ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﻪ . ﯾﯿﺪﺳﺎﯽﻣ او ﺷﺪم ﯾﮏﻧﺰد ﻣﺴﻌﻮد و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ :
- ،ﺟﺎن ﻣﺴﻌﻮد ؛ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻣﻤﻨﻮن از ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ ی . ﯾﺖﻫﺎ
- را ﯾﻢرو ﺑﻪ ﺳﻮرﻋﻨﺎ ی ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮازش و ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﺮز ، ﺑﺮدم : و ﮔﻔﺘﻢ
دﺧﺘﺮﻋﻤﻮ،ﺟﺎن . ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ
ﻧﺎراﺿ رﻋﻨﺎ در ﻫ و ﯽ ﯿﺠﺎن ، ﺑﺎ
ﭼﺸﻢ ﭘﺮ
از اﺷﮏ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎ ﮔ
ﯿﺘﯽ
ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﻧﮑﺮدم .
- او ﭘ ﮔﻔﺖ ﯽﺣﺎﺟ ؛ ﻧﺸﻮد ﯿﺎده ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺎ
ﯾﺪ
از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﻮ .ﯾﻢ
آب دﻫﺎﻧ
ﺶ
را ﻫﻤﺮاه ﺑﻐﻀ در ﯽ ﮔﻠﻮ ﻓﺮو ﺑﺮد ﻪ و ﺑ ، زﺣﻤﺖ ﮔﻔﺖ :
- ﻪ ﺑ
ﺳﻼﻣﺖ
ﯽﺣﺎﺟ
ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد : ﮔﻔﺖ و ﺷﺪ ﯾﮏ
- زود ﺑﺎﺷ .ﯿﺪ
آن از ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﺎ ﻪ ﺑ و ﺟﺪا ﺷﺪ رﺳﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯾﺸﺎن ﺳﻮ ﻪ ﺑ ﯽ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن دادﻫﻢ ﻣﻦ . ﮐﺎر او را ﺗﮑﺮار
ﮐﺮدم
ﯾﻦ و آﺧﺮ ﻧﮕﺎه را ﺑﺮ ﺻﻮرت ﭘﺮﻣﻬﺮ آن ﻋﺰ
ﯾﺰان
ﺟﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ . ﮐﺮدم ﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ
یﺳﻮ
اﺗﻮﺑﻮس دو . ﯾﻢﺷﺪ ﺳﻮار و ﯾﺪﯾﻢ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد داﻧﺴﺘ ﯽﻤﻧ . ﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ
ی
زاﻫﺪان ﺗﺎ ﺧﺎش ﭼﻨﺪ
ﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﮐ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ ﺳﺮ ﺑﺎ وﻟﯽ ، ﻋﺘﯽ ﮐﻪ اﺗﻮﺑﻮس اﻣ ، رﻓﺖﯽﻣ ﯿﺪوار ﺑﻮد ﻪ ﺑ یﺟﺎده ﯾﻦ م ﮐﻪ ا ﻇﺎﻫﺮ
ﯾﺎنﭘﺎﯽﺑو ﯽ ﻃﻮﻻﻧ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد در ﯾﯽﺟﺎ . اﺗﻮﺑﻮس ﮐﻪ ا ﮐﺜﺮ ﺻﻨﺪﻟ
ﯽﻟﺧﺎ ﺶﯾﻫﺎﯽ
ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻢ
ﯽﺣﺎﺟ ﯽﮔﺎﻫ .
ﯽﻣﺑﺮ یﺳﺮ ﮔﺮداﻧﺪ و آرام ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯽﻣ . رﻓﺘﻢ ﺑﻪ رد
ﯾﻒ
دوم اﺗﻮﺑﻮس و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آن ﺟﻮانﯿﺎهﺳ
ﻫﺠﺪه،
ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ . ﺟﻮاﻧﮏ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن آ
ی آزارﯽﺑ رام و
ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﻫﺎ ﻟﺜﻪ و ﯿﺮهﺗ ﺶﯾ ﻟﺒﻬﺎ .
ﻪ ﺑ ﯿﺮهﺗ ﯽﺻﻮرﺗ و زرد ﻫﺎ نا دﻧﺪ ، ﺳﺮخ رﻧﮓ ﺷﺐ. داﺷﺖ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺑﻠﻮﭼﯽ ﺑﻪﺗﻦ داﺷﺖ. ﺑﺎ وﺟﻮد ﮐﻪ ﯾﻦا
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻻﻏﺮ ﺑﻪ ﺧ . ﺑﻮد ﯾﺪه ورز ﯿﺎر ﺑﺴ ﯽوﻟ ،ﻣﺪآﯽﻣ ﮐﻪ ﯾﻦا ﯿﺎل اﺳﺖ ﻣﺴﺎﻓﺮ ، ﭼﻮن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ
ﯾﻢﺳﻮ ﻪ را ﺑ شو ﺳﺮ ﺷﺪ ﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮد ، ﭘﺮﺳ : ﯿﺪم
- ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎش ﻣ ؟ﯾﺪروﯽ
- .ﺑﻠﻪ
- ؟ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ
۱۳٤