Goriz Nakhasteh

157 / 256

ﺑﻌﺪ ﯽﯾﻘ دﻗﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ؛ و ﺑﻠﻮچ ﯿﺰﻧ ﻫﺎ ﺑﻪ آن ﮐﻠﺒﻪ وارد ﺷﺪﻧﺪ . ﺟﻤﻊ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﻪ ﻣﺎ ﺑ ی دور ﻫﻢ ر د
از ﯽﻤﯿﻧ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد
یﮐﺘﺮ .ﯾﻢ
ﭘﺮ از آب ﺑﺮ رو
ی
ﯽ ﭼﺮاغ ﻧﻔﺘ
ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺴﺎط ﭼﺎ
ی
ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﻮد .
ﯾﮑﯽ
از ﺑﻠﻮچ
یاﻪ ﺑﺴﺘ یﮐﻬﻨﻪ ﻫﺎ
را از ﮐﻨﺎر
ی
ﺑﺮداﺷﺖ
ﺶدروﻧ ﮐﻪ
ﻗﻄﻌﺎت ﻧﺎن ﺑﻮد . ﻧﺎن ﺑﺮﺑﺮی ﺳﯿﺎه و
. ﻓﺘﯿﺮ اﺳﻼم دﺳﺖ ﺑﺮد و
یاﻪ ﺗﮑ
از ﻧﺎن را ﺑﺮداﺷﺖ ﺑﻪ ﻣ . ﺎ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮ ﺑﻠﻮچ .ﯾﻢ ﯾﮕﺮ د یﻫﺎ
ﻫﺮﮐﺪام ﺗﮑ
یاﻪ
در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺎز زدن و ﺧﻮردن ﺷﺪﻧﺪ . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺪﺗ ﺑﻮد ﭼ ﯽ
ﯿﺰی
ﻧﺨﻮرده
ﯽوﻟ ، ﺑﻮدم
اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕ ﯾز ﯽ ﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ . ﭼﺮک آن ﭘﺎرﭼدر ﻫﺎ نﺎ ﮐﻪ ﻧ یاﻪ آن ﻗﺮار داﺷﺖ ، و ﺧﻮد
، ﻧﺎن یﻫﺎ ﺗﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗ
ﯽ
ﺑﻮد ﮐﻪ اﺷﺘﻬﺎ را ﺗﺤﺮ . ﮐﺮدﯽﻧﻤ ﯾﮏ ﻣﻌﺬﻟﮏ ، ﺑﻪ ادب ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺗﮑﻪ ﻧﺎﻧ
ﯽ
ﺑﺮداﺷﺘﻢ از ﮔ ﯿﺮﻏ . ﯾﮕﺮان د ﯿﺘﯽ
ﯽ ﻫﻢ ﻧﺎﻧ
ﺑﻪ دﺳﺖ . ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ از آﻧﭽﻪ در دﺳﺖ داﺷﺘﻢ ،
ی ﻗﻄﻌﻪ
ﯽ ﮐﻮﭼﮑ
ﺟﺪا ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﮔ
ﯿﺘﯽ
ﺧ دادم ﺗﺎ ﻮد را ﻣﺸﻐﻮل ﻧﺸﺎن دﻫﺪ.
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ رﻓﺘﺎر آن ﺑﻠﻮچ ﺑﺎ ﻫﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
ﯽﻤﯿﺻﻤ
و ﺧﻮدﻣﺎﻧ ﯽﻣ ﯽوﻟ ، ﺑﻮد ﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد ﮐﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ
و ﻫﻤﻪ ﮐﺎره اﺳﻼم اﺳﺖ . ﺣﺎﻻت وﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﻧﺸﺎن ﯽﻣ داد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﺑﺮ آن . ﺳﺮ اﺳﺖ ﻫﺎ در ﮐﻨﺎر
دﺳﺖ ﺧﯾﻮار د ﺑﺮ ﯿﻪ و ﺗﮑ ﯾﯽﺪا ﻣﻘﺎﺑﻞ در
ی ورود
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺎﻫ ﺑﻪ ﯽ
ﯾﮑﯽ
از آن ﺳﻪ ﺗﺎﯾﮕﺮ د ی
ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺑ ﯽﻣ
ﯿﺮون
ﺑﺮوﻧﺪ و ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺷﺐ را
ﯽاﻣﻨ ی در ﺟﺎ
،ﻢاﯾه ﺑﻮد ه ﺻﺒﺢ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ و ﻫﺮ
آن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺣﻀﻮر ﭼﻨﺪ ﻏﺮﯾﺐ و ﻏﯿﺮ ﺑﻮ ﻪ ﺑ ﻣﯽ ﮔﻮش ﻧﺎ اﻫﻞ ﺑﺮﺳﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮﻓﺘﺎر از . ﺑﺸﻮد ی
: ﯿﺪم ﻼم ﭘﺮﺳ ﺳا
- اﺳﻼم ا ،
ﯾﻨﺠﺎ
ﮐﻪ ﻫﺴﺘ
ﯿﻢ
ﻣﺎل ﮐ اﺳﺖ ﯽاﻣﻨ یﺟﺎ ؟ ﯿﺴﺖ ؟
- ﻣﺎل ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ و ﻪ اﻧﺸﺎءاﻟ اﺳﺖ ﯽاﻣﻨ یﺟﺎ .
- ا ﯽﺗﺎ ﮐ ؟ ﻣﺎﻧﺪ ﯿﻢ ﺧﻮاﻫ ﯾﻨﺠﺎ
- . ﯿﺎﯾﻨﺪ ﺑﻫﺎ ﯿﻖرﻓ ﯾﺪﺑﺎ رﻓﺘﻨﺪ ده ﻣﺎﺳﺖ و ﮔﻮﺷﺖ و ﻧﺎن ﺑ ﯿﺎورﻧﺪ .
- ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﺣﺮﻓﺶ را اداﻣﻪ » داد: ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﺴﯿﺮ و راﻫﻤﺎن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﻢ .«
- اﯾﻨﺠﺎ آ ن ﻧﺰدﯾﮏ ﭼﺎه ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ
ﯽﮐﺴ ؛ اﻧﺪﻪ ﮐﺎﺷﺘ
ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ؟
-
ﯽﻣﺤﻠ ؛ﭼﺮا
؛ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘ
ﯽوﻗﺘ .ﯿﻢ
ﺗﻮ ﯾﻦ ﺷﻤﺎ ا ؛ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﺴﯽ از ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺧﺒﺮ
. ارد ﻧﺪ واﻧﺖ را ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻫﻤ
ﯿﻦ
اﺗﺎق ﯾاﻪ ﮔﺬاﺷﺘ
ﯽ ﻢ و ﮐﺴ
آن را . ﯿﻨﯿﺪ ﺑﯽﻧﻤ
یﭼﺎ
ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد . در آن ﻻﻧﻪ ﭘﺮ ی از ﮐﺜﺎﻓﺖ ، ﺟﺰ ﺳﻪ اﺳﺘﮑﺎن رﻧﮓ ﺑ ﻪ رﻧﮓ ﻧﺒﻮدﯿﻦ اوﻟ .
ﻫﺎیﭼﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدﻧﺪﯿﺘﯽﮔ ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ دﻟﻢ . در ﻫﺮ ﺣﺎل
ﯾﮏ
ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎ
ی
ﺑﺨﻮرد ، ﭼﻮن آب
ﺟﻮﺷﮐﺎﻣﻼ . ﺑﻮد ﯿﺪه در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮدﻣﺎ ن ﺑﺎ ﻫﻤﺎن
آب
ﻫﺎ نﺎ ﻓﻨﺠ ،ی ﺟﻮﺷﺎن ﮐﺘﺮ را آب ﮐﺸ
ﯿﺪﻧﺪ
و آب را ﺑﻪ
ﮐﻒ اﺗﺎق ﯾﺨﺘﻨﺪ ر ﯿﺘﯽﮔ ﯽوﻟ ؛ ﮐﻪ ﺗﮑﻪ ﻧﺎﻧ
ﯽ
در دﺳﺖ داﺷﺖ آن را ک ﻮو ﻧ ، ﮔﺎه ﮔﺎه ﺑﻪ دﻧﺪان ، ﮔﺮﻓﺖﯽﻣ
آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ :
- ﺧﻮدت ﺑﺨﻮرداﻧﯽﯽﻣ ؛ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻟﺐ ﻧﺨﻮاﻫﻢ زد .
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺳﺮش را ﻧﺰد
ﯾﮏ
ﮔﻮﺷﻢ آورد و ﮔﻔﺖ :
۱٥٦