153 / 256
ﻣﯽ
داﻧﺴﺘ
ﻢ ﺣﺮف زدن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪارد
.
ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻘﺪر در ﻋﺬاب اﺳﺖ
. زﻧﺪﯽﻧﻤ ﯽﺣﺮﻓ ﯽﻟو ،
ﺗﺎ از ﺟﺎ
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم
،
اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ درد
ﯽ ﻟﺤﺎﻓ . ﮐﻨﺪﯽﻣ
ﺑﺮداﺷﺘﻢ و
آن را
ﺑﺮ رو
ﭘﻬﻦ ﯿﻦزﻣ ی
ﮐﺮدم و
ﺑﻪ ﻃﻮر
آن ﯿﻢ ﮐﻪ ﻧ ی
ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺸﮏ و
ﺣﺎﻟﺖ ﯾﮕﺮ د ﯿﻢﻧ
ﻟﺤﺎف را داﺷﺖ
،
درون آن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ
.
یﺑﻮ
ﻧﺎﻣﻄﺒﻮع
ﯽ ﮐﺴﺎﻧ ﻋﺮق ﺗﻦ
ﮐﻪ در آن ﺧﻮاﺑ
ﯿﺪه
ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺎﻟ
را ﻢ
ﺑﻪ ﻫﻢ
ﯽوﻟ ،زدﯽﻣ
آن ﻗﺪر
ﺧﺴﺘﻪ و
ﺧﻮاب
آﻟﻮد ﺑﻮدم ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﻣﮕﺲ
ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﯽﻣ ﻫﺎ
در ،
دم ﻏﺶ
ﮐﺮدم و ﯽﻣ
ﺑﻪ ﺧﻮاب
ﭘﺸﻪ ﯽوﻟ . رﻓﺘﻢﯽﻣ
ﻫﺎ
اﻣﺎن ﻧ
ا ﮔﺮ ؛ ادﻧﺪ دﯽﻤ
م را زﯾﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ
ﻟﺤﺎف ﻣﯽ
یﺑﻮ ، ﮐﺮدم
ﺑﺪ آزا
. دادﯽﻣم ر
ﻣﻌﺬﻟﮏ
،
ﮐﻪ ﯾﻦ ﻣﺜﻞ ا
ﯾﺪﺷﺪ ﯿﺎز و ﻧ ﯽ ﺧﺴﺘﮕ
ﺑﻪ ﺧﻮاب
،
ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼ
ﯿﺰ
ﺑﻮد ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮده
ﮐﻪ در ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از
ﺧﻮاب
ﺷﺪه ﯿﺪار ﺑ
و دوﺑﺎره ﺧﻮاﺑ
ﯽﺧﻨﮑ ﯿﻢ ﻧﺴ ﯽﮔﺎﻫ .امهﯿﺪ
ﺑﻪ ﺻﻮرت
ﮐﻪ ﯾﻦاﺗﺎ ، ﺧﻮرد ﯽﻣ
ﺑﺎﻻﺧﺮه در
ﯾﮏ
ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدن
،
ﻧﻮر ﺻﺒﺢ از روزن در
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ
آﻣﺪ
.
ﭼﺸﻢ
ﮐﺎﻣﻼ
ﻫﺎ
را ﺑﺎز ﮐﺮدم و د
ﯿﺘﯽﮔ ﯾﺪم
رم ﺎ در ﮐﻨ
ﯿﺪار ﺑ
ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ
ﭘﺮﺳ .
: ﯿﺪم
-
ﺗﻮ ﻧﺨﻮاﺑ
؟ ﯿﺪی
ﯽ ﻧﮕﺎﻫ
از ﺳﺮ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮐﺮد و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ
:
-
ﺧﻮش
ﺑﻪ ﺣﺎل
ﯿﺪ ﺗﻮاﻧ ﯽﻣ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮐﻪ
ﺑﺨﻮاﺑ
.ﯿﺪ
و ﻣﮕﺲ ﻫﻤﻪ ﯾﻦاﺑﺎ ﯿﻐﻮﻟﻪ ﺑ ﯾﻦا ی ﺷﻮد ﺗﻮ ﯽﻣ ﻣﮕﺮ
ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺧﻮاﺑ
؟ﯿﺪ
ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻋﻼو
ﺑﺮ ه
ﻓﺮاﻣﺮز
ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﻟﺤﺎف ﻣﻦ در ﻟﺤﺎف و ﺗﺸﮑ
ﺑﻮد ﯿﺪه ﺧﻮاﺑ ﯽ
و در ﮐﻨﺎر او
ﯾﯽﺪاﺧ
، ﮐﺮدﯽﻣ ﺧﺮوﭘﻒ
دو ﺑﺴﺘﺮ د
ﯾﮕﺮ
ﻫﻢ ﻗﺮار
داﺷﺖ.
وﻟﯽ ﺻﻮرت و ﺳﺮ در زﯾﺮ ﻟﺤﺎف
و ﺑﻮد ﻫﺎ
داﻧﺴﺘﻢ ﮐﺪ ﯽﻧﻤ
ﯾﮏ ما
از ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﺷﺐ را در ز
ﯾﺮ
آن ﺳﻘﻒ ﮔﺬراﻧ
. اﻧﺪهﺪ
: ﮔﻔﺖ ﯿﺘﯽﮔ
-
ا ﮔﺮ ﺑﺸﻮد
،
از در ﺑ
ا یﻫﻮا ؛ﯾﻢ ﺑﺮو ﯿﺮون
ﯾﻨﺠﺎ
ﮐﺸﻨﺪه اﺳﺖ
.
ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭼﺎدر ﺳﻌ
ﮐﺮدم ﯽﻣ ﯽ
ﻣﮕﺲ
ﻫﺎ
را از رو
ی
ﺻﻮرت ﺗﻮ و
ﻓﺮاﻣﺮز
دور ﮐﻨﻢ
ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑ
.ﯿﺪ
ﯾﻦا ﯽوﻗﺘ
را ﮔﻔﺖ
،
ﻋﻠﺖ ﺧﻮاﺑ
ﯿﺪن
و اﺣﺴﺎس ﻧﺴ
ﯽﻤﯿ
در آن ﺑ
ﯿﻐﻮﻟﻪ
ﮐﺮدن ﺑﺮا
ﯾﻢ
روﺷﻦ
.ﺷﺪ
آﻫﺴﺘﻪ
یﻃﻮر ﺑﻪ
ﮐﻪ در آن ﺟﺎ
ی
ﺗﻨﮓ ﭘﺎ
ﯾﻢ
ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧ
ﯽ
ﮐﻪ ﺧﻮاﺑ
ﯿﺪ
ه ﺑﻮدﻧﺪ،
ﻧﺨﻮرد
ﯾﮏﻧﺰد ،
در رﻓﺘﻢ و آﻫﺴﺘﻪ
یﻻ یﻗﺪر
در را ﺑﺎز ﮐﺮدم
.
ﻧﻮر ی ﻣﻘﺪار
ﺑﻪ اﺗﺎق
. آﻣﺪ
دوﺑﺎره در را ﺑﺴﺘﻢ
،
و از درز در ﺑ
در را ﯿﺮون
،ﯾﺪ ﺷﺪ د ﯽﻣﮐﻪ ﯽﺷﻌﺎﻋ
ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم
.
ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺣﺎ ﮐﻢ ﺑﻮد و آﻧﭽﻪ
. ﯿﺎﺑﺎن ﺑ ، ﯾﺪمدﯽﻣ
آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮔ
ﯿﺘﯽ
اﺷﺎره ﮐﺮدم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد ﺗﺎ از در ﺧﺎرج ﺷﻮ
ﯽوﻗﺘ .ﯾﻢ
از آن دﺧﻤﻪ و
ﯾﺎ
در واﻗﻊ ﻃﻮ
ﯾﻠﻪ
دو ،ﯾﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪ
ﺑﺴﺘﺮ د
یﻗﺪر ﯾﮕﺮ
دورﺗﺮ ﺑﺮ رو
ﯿﻦزﻣ ی
ﭘﻬﻦ ﺑﻮد
ﻌﻣ.
ﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ
ﭼﻬﺎر
ﻧﻔﺮ از ﻫﻤﺮاﻫﺎن
،
ﺷﺐ را در آﻧﺠﺎ
اﻧﺪه ﮔﺬراﻧﺪ
، وﻟﯽ ﻫﻢ
آن دو ﻧﻔﺮی ﮐﻪ در
اﺗﺎق
ﺑﻮدﻧﺪ و
ﯾﻦا ﻫﻢ
دو ﻧﻔﺮ در ﺧﻮاب ﺳﻨﮕ
ﯿﻦ
و ﺑﺪون ﻧﮕﺮاﻧ
ﯽ
ﻓﺮو رﻓﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ، و ﺻﺪا
ﭘﺎ ی
و ﺻﺤﺒﺖ آﻫﺴﺘﻪ
ﻣﺎ ﺑ ی
ﯿﺪارﺷﺎن
. ﮐﺮدﯽﻧﻤ
ﯽ ﻫﻮا آﻓﺘﺎﺑ
و روﺷﻦ در ﻧﻬﺎ
و ﯽﭘﺎ ﮐ ﯾﺖ
آﺳﻤﺎن آﺑ
ﺳﺮ . ﺑﻮد ﯽ
م را ﻣﺘﻮﺟ
ﻪ ﺳﻤﺖ د
یﯾﮕﺮ
ﮐﺮدم و ﺑ
ﻪ
ﯾﮏ
ﺑﺎره از ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﺑ
ﻪ
: ﯾﺪم ﺧﻮد ﻟﺮز
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آﺟﺮ
ﯾﮏ ، ﻗﺮﻣﺰ ی
ﻃﺒﻘﻪ و ﺑﺮﺑﺎﻻ
ی
آن ﭘﺮﭼﻢ
۱٥۲