49 / 256
ﺧﻼص ﺷﺪه ﺑﻮد
ﯾﻦا ﯽﻟو
یﻫﺎ ﺣﺎ ﮐﻢ
ﺷﺮع و دﺳﺘﮕﺎه ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﻼ
ﻨﺪ ﮔﻔﺘﯽﻣ ﺑﺎز ﯽﻣ
یﺑﺮا ﯽ ﮐﻪ ﮐﺴ
ﺗﻤﺴﮏ ﺑﻪ د
ﯾﺎﻧﺘﯽ
ﯽ و ﻣﺬﻫﺒ
ﭼﺮا » :ﺷﺪﯽﻣ ﺳﺆال ﯾﺪﺑﺎ . ﺷﻮدﯽﻧﻤ ﮐﺸﺘﻪ
ﺷﯿﺪرخ از اﯾﻦ دﻧﯿﺎ رﻓﺖ و ﺑﻘﺎ
« ﻣﺎﻧﺪ؟
ﻣﺴﻌﻮد
ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﺑ
ﯿﺎﯾﯿﺪ
در ﺷﻬﺮک ﻣﺎ و ﭘ
ﻣﯽ ﻣﺎ. ﯿﺶ
داﻧﺴﺘﻢ او ﻓﺪا ﮐﺎری و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻗﺎﺑﻞ
ﺗﺤﺴﯿﻨﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن
دﻫﺪ ﻣﯽ
و ﺑﺎ ﻗﺒﻮل
ﺣﻀﻮر
ﻣﺎ و اﻗﺎﻣﺖ در ﻣﻨﺰل
آن
ﻫﺎ
ﯾﺎ ﻣﻨﺰﻟﯽ ﻧﺰدﯾﮏ
،
ﭼﻘﺪر
ﺑﺮای ﺧﻮد و
ﻫﻤﺴﺮ و
ش ﻓﺮزﻧﺪ
اﯾﺠﺎد ﺧﻄﺮ ﮐﺮده
اﺳﺖ
؛
وﻟﯽ آﻧﻬﺎ
ﯽ و ﺣﺘ
ﭘﺴﺮ ﺟﻮان ﺧﻮش
ﺑﻠﻨﺪ و ﯿﻤﺎﺳ
ﺸﺎن ﻗﺎﻣﺘ
ﯾﺖ در ﻧﻬﺎ
،ﯽﯾرو ﮔﺸﺎده
آﻣﺎدﮔﯽ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﻗﺒﻮل ﺣﻀﻮر ﻣﺎ در ﻧﺰدﺷﺎن اﻇﻬﺎر
ﻣﯽ
. داﺷﺘﻨﺪ
ﻫﻤﺴﺮ
ﯿﻤﺎیﺳ ﮐﻪ ﻣﺴﻌﻮد
ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺧﻨﺪان و روﺣﺎﻧ
ﭘﻮﺷ اشﯽ
از ﯿﺪه
اﺷﮏ
از ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد
ﻣﯽ
ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ
ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ و
آن ﻧﺰد
ﺑﺮوﯾﻢ ﻫﺎ
.
ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘ
ﯿﻢ
رﻓﺘﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ روز
ﭼﻬﺎر
ﺷﻨﺒﻪ ﻣﻮﮐﻮل ﮐﻨ
ﭘﻨﺠ ﭼﻮن .ﯿﻢ
و ﺸﻨﺒﻪ
ﺟﻤﻌﻪ ﻫﻢ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺑﻮد
و
ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣ
آﻣﺪﯾﻢ ﯽ
.
، ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ
ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ
ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻋﺎزم
ﻗﺪرت . ﺷﺪﯾﻢ ﺗﻬﺮان ﻏﺮب ﺷﻬﺮک
ﻣﺎﺷﻨﯿﺶ را آﻣﺎده
و ،
ﻫﻤﺴﺮ و ﮐﻮدک
ﻫﻔﺖ
ﺳﺎﻟﻪ و
ﹸﻪ
ﭘﺴﺮ ﻧ
ﻣﺎﻫﻪ
اش
را ﻧﯿﺰ
ﻫﻤﺮاه ﮐﺮده ﺑﻮد
آن .
ﻫﺎ
و ﮔﯿﺘﯽ و
ﭘﺴﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
در ﺻﻨﺪﻟ
ﯽ
ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و
ﻣﻦ ﻫﻢ
ﺟﻠﻮ
در ﮐﻨﺎر دﺳﺖ او
.
ﻪ ﺑ ﯿﻨﮏﻋ ﯿﺘﯽﮔ
ﭼﺸﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و روﺳﺮ
ﻪ ﺑ ی
ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد
.
ﻣﻦ ﻫﻢ
ﯽﻣﺪﺗ
ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺒ
ﯿﻞ
داﺷﺘﻢ و ﺣﺎﻻ
رﺷﺪ ﮐﺮده و ﺗﺎ ﭘﺎ
ﯾ
ﯿﻦ ﻟﺐ آﻣﺪه
. ﺑﻮد
ﻣﻌﺬﻟﮏ
ﺗﻣﯽ ،
ﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐ
ﺣﺘﯽ ﻪ
در ﻣﺴﯿﺮ
ﻫﻢ ﮐﻮﺗﺎه
ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﯾﻢ
.
ﻨﻋﺎ ﮐ د
ﺎن از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ
.
ﻃﺒﻖ ﻗﺮار ﻗﺒﻠﯽ
از ،
آن
ﻟﺤﻈﻪ اﺳﻢ ﻣﻦ آﻗﺎ
ﭘﻮرﺑﺎﺑﺎ » ی
«
و اﺳﻢ ﮔ
ﯿﺘﯽ
« ﺑﺎﺑﺎ ﭘﻮر ﯿﻠﯽﻟ»
ﺷﺪه و ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔ
« ﯽﮐﻤﺎﻟ » ﮐﻪ ﯽﻗﺒﻠ ﯽ
ﺑﻮد، ﻣﺪﺗﺶ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎ رﺳ
ﯿﺪه
ﺑﻮد.
ﻃﻔﻠﮏ
ﭘﺴﺮک
ﻫﻔﺖ
ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑ
ﻪ ﺑ ﯽوﻗﺘ ﯿﺎﻟﯽﺧﯽ
ﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻤﺮ
ﻫﻤﺮاﻫﺎن در ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺮا
ﭘﻮرﺑﺎﺑﺎ
ﺻﺪا
، ﮐﺮدﻧﺪ
ﺣﯿﺮت ﮐﺮد
ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره اﺳﻢ ﻋﻮض ﺷﺪ
ﻣﻦ.
ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از
ﺳﺆاﻟ
، ﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدم
،ﺟﺎن ﺑﺎﺑﺎ » : ﮔﻔﺘﻢ
اﺳﻢ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻣﻦ
ﭘﻮرﺑﺎﺑﺎ
اﺳﺖ ﮐﻤﺎﻟﯽ
.«
،ﻇﻬﺮ از ﺑﻌﺪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ
ﺑﻪ ﺷﻬﺮک
ﻧﻈﺮ ﻣﻮرد
رﺳﯿﺪﯾﻢ و ﺑ
ﻪ
ﺣﺮارت ﻣﺤﺒﺖ
و ﻣﺴﻌﻮد
و ، ﻫﻤﺴﺮش
آﺗﺶ ﮔﺮم ﺷﻮﻣ
یﯿﻨﻪ
اﺗﺎق
،ﺷﺎنﯽﯾﯾﺮا ﭘﺬ
ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ
آﻧﺎن ﺑﺎ را دﻟﭙﺬﯾﺮ
ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ
.
ﺗﺮ ﻃﺮف آن ﺧﺎﻧﻪ دو»: ﮔﻔﺖ ﻣﺴﻌﻮد
از ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ
دوﺳﺘﺎن
اﺳﺖ
ﮐﻪ
ﻓﻌﻼ
اﺗﺎق ﻣﺎ وﻟﯽ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ
ﺑﺰرگ ﺧﻮاب
ﺟﻬﺖ ﺑﻪ را ﺧﺎﻧﻪ آن
اﺳﺘﺮاﺣﺖ
آﻣﺎده ﺷﻤﺎ ﺧﻮاب و
ﺻﺮف ﺑﺮای و اﯾﻢ ﮐﺮده
و ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ
اوﻗﺎت ﺑﻘﯿﻪ و ﺷﺎم و ﻧﻬﺎر
ﻫﻢ ﺑﺎ
«. ﮐﻨﯿﻢ ﻣﯽ زﻧﺪﮔﯽ
ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ا ﮔﺮ ﻣﻬﻤﺎن و ﻣﺮاﺟﻌﯽ ﺑﻮد
، ﺗﺎ ﺑﻪ
ﻣﻬﻤﺎﻧ
ﺨﺎﻧﻪ
ﺑﺮﺳﻨﺪ
،
ﻣﺎ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوﯾﻢ
و در ﺻﻮرت ﺿﺮورت
،
از در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ
ﮐﻪ -
ﺑﻪ ﺧﺎ
رج راه
داﺷﺖ ﺑ
ﺧﺎﻧﻪ یﺳﻮ ﻪ
ی ﻣﺤﻞ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮوﯾﻢ
. ﺑﺴﯿﺎر اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد
ﮐﻪ در ﻣﺪت اﻗﺎﻣﺖ ﭼﻨﯿﻦ
؛ ﮐﺮدﯾﻢ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﺻﺪای زﻧﮕﯽ
ﯿﻢ ﺎﺳﺘﺧﻣﯽﺑﺮ ،
و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﭘﻨﺎه
،ﯾﻢ ﺑﺮدﯽﻣ
و در ﺧﺎﻣﻮﺷ
ﺗﺎ ﺑﺎ ﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪﯽﻣ ﯽ
اﺷﺎره
یا
دوﺑﺎره ﺑﻪ
اﺗﺎق
ﻣﯽ ﺑﺎز
، ﮔﺸﺘﯿﻢ
ﯾﺎ ﺑﻪ
ﺧﺎﻧﻪ
. رﻓﺘﯿﻢ ﻣﯽ ! ی ﺧﻮدﻣﺎن
٤۸