51 / 256
ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮ
ﯾﺾ
اﺣﻮال
ﺑﻮد،
و از دﺳﺖ
درد و درد
ﻋﻀﻼت ﮔﺮدن و ﺷﺎﻧﻪ رﻧﺞ
مﺣﻤﺎ ، ﺑﺮدﯽﻣ
ﮐﺮد.
ﯾﮑﯽ
دو
ﻧﻮﺑﺖ ﻫﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺘ
آب ،یﭼﺎ یﯿﻪ ﺗﻬ یﺑﺮا ﯿﻢ
ﯿﻢﮐﻨ ﮔﺮم
ﮐﻪ ﮔﺎز ﺗﻤﺎم ﺷﺪ
ﻓﻬﻤ .
ﯿﺪﯾﻢ
ﮐﻪ در ﻣﺼﺮف ﮔﺎز
ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد ﯽﺑ
. ﻢﯾاه
ﹰ
ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ
ﯾﺴﺖ ﺑﺎﯽﻣ
ز ﭘﺲ ا
اﺳﺘﺤﻤﺎم ﮔﺎز را ﺧﺎﻣﻮش
.ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ
ﯿﺪﯾﻢ ﮐﺸﯽﻣ ﺧﺠﺎﻟﺖ
ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﮔﺎز و آب ﮔﺮم را ﺑﻪ
یﺑﺮا . ﯿﻢﯾ ﺑﮕﻮ ﻣﺴﻌﻮد
، ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﻢ
ﺑﺎ ﻋﺪم آﺷﻨﺎ
اﺷﺘﻦ ﺪو ﻧ ﯽﯾ
،ﯿﻠﻪ وﺳ
اﻣﮑﺎن ﺗﻬ
ﮔﺎز یﯿﻪ
وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ
.
ﻧﺎﭼﺎر ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻘﺪور ﺑﻮد و ﻗﺪرت داﺷﺘ
،ﯿﻢ
از آب ﺳﺮد اﺳﺘﻔﺎده
ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ
و در
وﻗﺖ ﺣﻀﻮر در
ا ، ﻣﺴﻌﻮد ی ﺧﺎﻧﻪ
ز ﻟﺬت ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺑﺎ آب ﮔﺮم
ﮐﻪ ﯿﺘﯽﮔ .ﻢﯾﺷﺪﯽﻣ ﻣﻨﺪ هﻬﺮﺑ
ﻋﺎدت داﺷﺖ در روز دو
ﺑﺎر ﺑ
ﻪ
ﺣﻤﺎم ﺑﺮود و ﻣﻦ ﮐﻪ
ﺣﺪا ﮐﺜﺮ
ﻫﺮ دو روز
ﯾﮏ
ﺑﺎر ﺣﻤﺎﻣﻢ د
،ﺷﺪﯽﻧﻤ ﯾﺮﺗﺮ
ﺑﻪ ﻫﻔﺘ
ﺑﺎر ﯾﮏ یاﻪ
ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻦ راﺿ
ﺑﺎ .ﯾﻢ ﺑﻮد ﯽ
یﻫﻤﻪ
ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺖ
، رﻋﻨﺎ و ﻣﺴﻌﻮد
ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎن
وﺧﻮﺑﺶ
ﺎﯾز ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻤﻧ دﻟﻢ ،
د ﻣﺰاﺣﻢ
آن
.ﯿﻢ ﺑﺎﺷﻫﺎ
ﺟﺪا از ﻣﺰاﺣﻤﺖ
،
ا ﮔﺮ ﺣﻀﻮر ﻣﺎ در آﻧﺠﺎ ﮔﻮش
ﺑﻪ ﮔﻮش و دﻫﺎن
ﺑﻪ دﻫﺎن ﺷﻬﺮت
، ﯾﺎﻓﺖﯽﻣ
ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺮا
آن ی
ا ﯿﺰﻧﻫﺎ
ﯾﺠﺎد
ﯽﺳﺎدﮔ ﻪ ﺑ رﻋﻨﺎ . ﮐﺮدﯽﻣ ﺧﻄﺮ
ﻣﮕﺮ ﻣﺎ » : ﮔﻔﺖﯽﻣ
از ﻧﻈﺮ اﯾﺜﺎر ﺟﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ و دﯾﮕﺮان ﭼﻪ ﻓﺮق د
؟رﯾﻢ ا
ا ﮔﺮ ﺧﻄﺮ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺖ
ﭼﻪ ،
ﻣﺎﻧﻌﯽ دارد ﺑﺮای ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ
آن« ؟ﺪﺷ
ﻫﺎ
ﺗﻌﺎرف و ﺗﻈﺎﻫﺮ
، ﺮدﻧﺪ ﮐﯽﻧﻤ
ﯾﻦ ﭼﻪ ا ﮔﺮ ا
ﮐﻠﻤﺎت ﺑﺮا
ی
ﺗﻈﺎﻫﺮ
یﺑﺮا ﯽﯿﻠدﻟ ، ﺑﻮد
ﭘﻨﺎه دادن ﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ
.
ﹰ در ﻧﻬﺎ
واﻗﻌﺎ
ﺖﯾ
از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕ
ﺎ و ﺷﻬ ﯽ
ﻣﺖ و
ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺎ
را در آن اﺣﻮال ز
ﯾﺮ
ﭘﺮ و ﺑﺎل ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و از ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ رﺿﺎ
ﯾﺖ
ﯿﺘﯽ ﺧﺎﻃﺮ ﮔ
و ﻣﻦ ﻓﺮاﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ
.
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﺳﻮاس ﻋﺠ
ﯿﺐ
ﮐﻪ ﯾﻦا ﻣﺮا در
را ﺣﻀﻮر ﻣﺎ
از ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ در
اﺧﺘﻔﺎ ﻧﮕﺎه دارﻧﺪ ز
ﯾﺎد
ادﯽﻧﻤ یﺿﺮور
ﻧﺴﺘﻨﺪ
،
ﻣﻌﺬﻟﮏ
یﺑﺮا
ارﺿﺎ
ی
ﺧﺎﻃﺮ
ﻣﻦ از ﻫﯿﭻ ﺗﺪﺑﯿﺮی ﻓﺮوﮔﺬار
ﻧﮑﺮدﻧﺪ
.
ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻫﻔﺘﻪ
ی
اول ﺳﮑﻮﻧﺖ،
ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣ
اﻗﺒﺖﺮ
ﺗﺮﺳﯽﻣ ﯾﺎدز ﻫﺎ،
ﮐﻪ ﯽﮔﺎﻫ ﯽوﻟ ، ﯿﺪم
ﯿﻞﻣ ،ﺷﺪﯽﻣ ﯽ ﻫﻮا آﻓﺘﺎﺑ
ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ داﺷﺘﻢ
.
ﺑﺎ اﺻﺮار
ﯿﺘﯽﮔ ،
ﺻﻮرت و ﻫﻢ ﺳﺮ
ﯽﻣ ﺧﻮد را
ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و ﺑﺎ
ﻫﻢ از ﮐﻨﺎر ﺷﻬﺮک
،
ﻗﺪم زﻧﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺘ
ﯿرﻓﺘ ﻣﯽ ﯽ
ﻢ و ﻫﻤﺎن راه را ﺑﺎز
ﻣﯽ
. ﮔﺸﺘﯿﻢ
ﹰ در اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ
ا ﮔﺮ اﺗﻔﺎﻗﺎ
ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ
ﻣﺎنﺳﺮ ،ﯾﻢﺷﺪﯽﻣﺟﻪ اﻮﻣ
ﯾﺎ ﯿﻦﯾ را ﺑﻪ ﭘﺎ
ﺳﻤﺖ د
ﯾﻢ ﺑﺮدﯽﻣ ﯾﮕﺮ
ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ
ﺪ و ﻔﺘﯿﻧ ﯽﻤﭼﺸ
ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻼ
. ﻧﺸﻮد ﯽﻣ م و ﮐﻼ
ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑ
ﯿﺸﺘﺮ
از ﻫﻤ
ﯿﺸﻪ
در راز و ﻧ
ﯿ
ﺎز ﺑﻮد
ﯾﻢ
و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺧ
و اﻧﺪ ﯿﺎل
ﯾﺸﻪ
ﺑﺎرﻫﺎ
»
ﻫﻞ ﻣﻦ ﻣﻔﺮج
.ﯾﻢ ﺧﻮاﻧﺪ ﯽﻣ «
ﯿﺎلﺧ
ﯾﮑﯽ ﻫﺎ
دو ﺗﺎ و
ده ﺗﺎ ﻧﺒﻮد و دل
ﺑﺴﺘﮕ
ﯾﺎﻧﯽ ﭘﺎ ﻫﺎ ﯽ
ﻧﺪاﺷﺖ
ﯾﻦ در ا ﯽوﻟ ،
ﯽﻣ زﻣﺎن
ﺷﺪ ﺧﻮد را
از ﻗﺴﻤﺘ
آن از ﯽ
رﻫﺎ ﻫﺎ
داﻧﺴﺖ.
اﻣﺎ
ﻋﺸﻖ دﯾﺪار دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮﻣﺎن
آن ،
ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از
ﺑﯿ
ﯿﻢﻧ ﺶ از دو ﺳﺎل و
یدور
ﮐﻪ در ﺳﻨ
و ﯿﺰده ﺳ ﯿﻦ
از ﭘ ﺷﺎﻧﺰده
ﯿﺶ
ﻣﺎ ﭘﺮواز ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ
ﯽ آﺗﺸ یﺷﻌﻠﻪ ،
ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ
ﺑﻪ
آن ﯾﺪار و د ﯿﻢ ﺳﻮﺧﺘ ﯽﻣ ،ﺪﻣآﯽﻣ ﯾﺎد
ﻫﺎ
را ﻣﺤﺎل
ﯽﺳﺎدﮔ ﻪ ﺑ ﯾﮕﺮ د. ﯿﻢ داﻧﺴﺘ ﯽﻣ
آنﺑﺎ ﯽﺗﻠﻔﻨ ی ﮔﻔﺘﮕﻮ
ﻫﺎ
ﻫﻢ اﻣﮑﺎن ﻧﺪا
ﺷﺖ ﺗﺎ ﻻاﻗﻞ ﺑﺎ ﺷﻨ
ﯾﺸﺎن، ﺻﺪا ﯿﺪن
ﯽ ﺳﺎﻋﺎﺗ
دﻟﺨﻮش ﺑﺸﻮ
ﯽﺟﺎﻧ و ﯾﻢ
ﺗﺎزه ﺑﮕ
در . ﯿﺮﯾﻢ
دوران
ﻣﮑﺎﺗ یدور
ﺒﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد و ﻫﻔﺘ
یاﻪ
ﻻاﻗﻞ دو
ﺗﺎ ﺳﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮا
آن ی
ﻫﻢ ﯿﺘﯽﮔ ﯽﮔﺎﻫ . ﻢ ﻧﻮﺷﺘ ﯽﻣﻫﺎ
ﯽﻣ ﻫﻤﺮاﻫﻢ
ﯽﻣ ﺷﺪ و ﻧﺎﻣﻪ
ﻧﻮﺷﺖ و از دﺧﺘﺮم ﻣﺮﺗﺐ و ﺑ
ﯿﺸﺘﺮ
مﺮ و از ﭘﺴ
ﮐﻪ ﮐﻮﭼ
ﺗﺮ ﺑﻮد ﮐﻤﺘﺮ ﮏ
از ﯽوﻟ ،
٥۰