335 / 698
٣٣۴
ﺍﺻﻠﻰ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﮐﺘﺎﺏ
ﺑﻴﺎﻥ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻭ ﺑﺨﺸﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻰ ﻧﮕﺎﺷﺖ
.
ﺍﻳﻦ
ﮐﺎﺭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﺮ ﺩﻳﻨﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﻣﻰ
ﮐﺮﺩ ﺑﻠ
ﮑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺯﺑﺎﻥ
ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺳﻤﻰ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻦ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻣﺴﺠّﻞ
ﻣﻰ
. ﺳﺎﺧﺖ
ﻫﺪﻑ ﺑﺎﺏ، ﺑﺮ
ﺧﻼﻑ ﺗﻌﺼّﺐ
ﺯﺩﮔﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻧﻴﻢ ﻗﺮﻥ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻋﺮﺑﻰ ﺯﺩﺍﻳﻰ
ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﺑﮑﺎﺭ ﻣﻰ
. ﮔﺮﻓﺖ
ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ
ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﮕﺎﺭﺵ ﮐﺘﺎﺏ
ﺍﺻﻠﻰ ﺩﻳﻨﻰ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺭﺳﻤﻴﺖ ﻭ ﮐﺎﺭﺁﻳﻰ ﻳﺎﺑﺪ،
ﻣﻰ
ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻗﺪﻡ
ﻫﺎ ﺩﺭ ﺷﮑﻞ ﺑﺨﺸﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻫﻮﻳّﺖ ﻣﻠّﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺑﻪ
ﺷﻤﺎﺭ ﺁﻳﺪ
.
ﻣﺨﺼﻮﺻﴼ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺗﻘﺪّﺱ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺧﺎﺻﻰ
ﺑﻬﺮﻩ
ﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪّ ﻭﺳﻴﻊ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﺎﺏ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﺍﺷﺖ
.
ﺭﻭﺷﻰ ﮐ
ﻪ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻭﺣﺪﺕ ﻣﻠّﻰ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ
ﮐﺸﻮﺭ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻯ ﻣﮑﺮﺭ ﮔﺬﺷﺘﮥ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮ
ﻗﺒﻮﻻﻧﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﭼﻴﺰﻯ ﮐﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ
ﻗﺎﺩﺭﻧﺪ ﺁﻥ ﻫﻤّﺖ ﻭ ﻏﻴﺮﺗﻰ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﺷﻮ
ﮐﺖ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ
ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ
.
ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺩﺭ ﻟﻮﺡ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭﺍﻻ ﻣﻰ
ﺳﺘﺎﻳﺪ، ﺑﺮ ﺗﻴﺮﻩ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﺮﺩﻡ
ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺣﻴﺮﺕ ﻣﻰ
ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﮥ ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺷﺎﻥ ﻣﻰ
ﺁﻭﺭﺩ
:
...
ﺍﻯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﺎﺭﻕ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻊ ﺷﻔﻘﺖ
=]
ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﻩ
ﺧ
ﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﻰ
[
ﻭ ﻣﺤﺒّﺖ ﺑﻮﺩﻩ
ﺍﻳﺪ
ﻭ ﺁﻓﺎﻕ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ
ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻮّﺭ ﻭ ﻣﺰﻳّﻦ ﺑﻮﺩﻩ
ﺁﻳﺎ ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﻼﮎ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ
ﺧﻮﺩ ﻗﻴﺎﻡ ﮐﺮﺩﻳﺪ
...
ﺁﻳﺎ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ
ﺍﻫﻞ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻊ ﺍﺳﺒﻘﻴﺘﺸﺎﻥ
=]
ﺑﺎ ﺳﺎﺑﻘﮥ ﺍﻳﺸﺎﻥ
[
ﺩﺭ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﻓﻨﻮﻥ
ﺣﺎﻝ ﭘﺴﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻋﺎﻟ
ﻢ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰ
. ﺷﻮﻧﺪ
ﻻﺯﺍﻝ
=]
[ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻭ ﺩﺍﻧﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﺳﻤﺎء
=]
ﺁﺳﻤﺎﻥ
[
ﺍﻳﺮﺍﻥ
ﻃﺎﻟﻊ ﻭ ﻣُﺸﺮﻕ
، ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺗﻨﺰّﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺭﺟﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣَﻠﻌﺒﮥ
=]
ﺑﺎﺯﻳﭽﮥ
[
ﺟﺎﻫﻠﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ
ﺍﻧﺪ
.
)
ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ
۱۹۸۰ :۴۶ ،۴۷ ،۵۴(