58 / 698
۵٧
ﻓﺼﻞ ﺩﻭّﻡ
:
ﺩﻻﻳﻞ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ
ﻣﺒﺎﺭﺯﮤ
ﻣﻼّﻳﺎﻥ
ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻳﻴﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﮥ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ
ﺗﺮﻯ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ
ﺗﺎﺭﻳﺦ
ﺑ
ﻴﺪﺍﺭﻯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ
ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭ
ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺳﻨّﺘﻰ
ﻣﻼّﻳﺎﻥ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺁﺯﺍﺩ ﻓﮑﺮﻯ ﻫﻢ
ﺯﻣﺎﻥ ﻭ
ﺩﺭ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺍﺳﺖ
.
ﺍﻳﻨﺎﻥ
ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ
ﻪ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﻔﻮﻳّ
ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﮐﺸﻮﺭ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣ
ﺴﺘﻘﻴﻢ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ
ﺍ
ﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺸﺮ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﻭ ﭘﻨﺪﺍﺭﻫﺎﻯ ﻗﺮﻭﻥ
ﻭﺳﻄﺎﺋﻰ
ﭼﻮﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭﻯ ﺁﻫﻨﻴﻦ
ﺳﺪّ
ﺭﺍﻩ ﺗﺮﻗﻰ ﻓﮑﺮﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ
. ﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩﻩ
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ
ﺳﺖ
ﮐﻪ
ﺩﺭ ﻃﻰ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﻥ
ﻫﺮ ،ﻫﺎ
ﮐﻮﺷﺸﻰ
ﺑﺮﺍﻯ ﺁﺯﺍﺩ ﻓﮑﺮﻯ
ﻭ ﻫﺮ ﺗﻼﺷﻰ
ﺩﺭ
ﺭﺍﻩ ﺗﺮﻗﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ
ﻧﺎﮐﺎﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﻭ
ﺑﺎ ﻧﻬﻀﺖ
ﻫﺎﻯ ﺗﺮﻗﻰ
ﺟﻮﻯ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺍﺳﻤﻰ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ
ﻩ
ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ
ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
.
ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻧﻬﻀﺖ ﻣﺸﺮﻭﻃﮥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺨ
ﺎﻟﻔﺖ ﻋﻠﻤﺎﻯ
ﻣﺸﺮﻭﻋﻪ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺎ ﺩﺳﻴﺴﻪ
ﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺡ
ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻓﺮﺳﻨﮓ
ﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ
.
ﺟﺴﺪ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﻧﻴﻢ ﻗﺮﻥ ﺑﻪ
ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺩﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﮤ ﺩﻭﻟﺖ
ﻫﺎ ﻭ ﺟﺸﻦ ﻧﻴﻢ ﺑﻨﺪ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ
ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﺭﮊﻳﻢ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎ ﺗﺸ
ﮑﻴﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺖ
ﻭﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ
ﺣﺘّﻰ
ﺑﺮﺩﻥ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﮐﻔﺮ ﻭ ﺍﻟﺤﺎﺩ ﺗﻠﻘﻰ ﺷﺪ
.
ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ
،
ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮐﺸﺪ
،
ﺑﺮ ﻣﺤﻮ ﻭ
ﻧﺎﺑﻮﺩﻯ ﺩﻳﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻳﮏ ﻗﺮﻥ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺍﺧﻴﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﺪّ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺯ
ﻧﻔﻮﺫ
ﻭ ﺗﻮﺳﻌﮥ ﺁﻥ
،
ﮐﻪ ﻣﻰ
ﺭﻓﺖ ﭼﻬﺮﮤ ﺩﻳﻨﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﻫﺪ
،
ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻯ ﻧﻤﺎﻳﺪ
.
ﺑﺮﺧﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ
ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ
ﺳﺒﺐ ﺍﺻﻠﻰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ
ﻣﻼّﻳﺎﻥ
ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ
ﺗﻀﺎﺩّ
ﺩﻳﻨﻰ
ﮐﻬﻨﻪ ﺑﺎ
ﻧﻮ، ﺩﻳﻨﻰ
ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ
ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﻭ ﺳﻨّﺘﻰ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻭ ﮐﻬﻦ ﺑﺎ