251 / 256
ﺳﻔﺮ ﺑﻪ
ﻓﺮﯾﺪون،
آﻗﺎی
ﻣﻬﺪی
ﭘﺪر ﺻﻤﯿﻤﯽ،
ﺑﻪ ﺷﻤﯽ،
داﻧﻤﺎرک
آﻣﺪﻧﺪ،
در و
ﻣﺤﻀﺮ
اﯾﺸﺎن
اوﻗﺎت ﻧﯿﺰ
ﺑﻪ
ﻣﯽ ﺧﻮﺷﯽ
ﮔﺬﺷﺖ،
یﺳﺎﯾﻪ وﻟﯽ
ﻏﻢ ﺑﺮ ﭼﻬﺮه
یﻫﻤﻪ ی
ﻣﺎ ﺑﻮد و ﺧﺎﻃﺮات ﻋﺰ
ﯾﺰاﻧﯽ
ﮐﻪ از دﺳﺖ داده
ﺑﻮد
ﯾﻢ،
ﺷﺪﯽ زﻧﺪه ﻣ
و اﮐﺜﺮ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣ
آﻣﺪﯽ
. ﮐﺎﻣﺮان ﺻﻤ
ﯽﻣﻨﺸ ﯿﻤﯽ،
ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ
ﯽ
دوم ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﻫﻔﺖ ﺗﻦ
ﯾﮕﺮ د
ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﺷﺮف ﺷﻬﺎدت در راه ا
ﯾﻤﺎن
و اﻋﺘﻘﺎدش رﺳ
ﯿﺪه
ﺑﻮد، ﻋﻤﻮ
ﯽﺷﻤ ی
و ﺑﺮادر
ﻣﻬﺮﭘﺮور ﺟﻨﺎب ﻣﻬﺪ
ﯿﻤﯽﺻﻤ ی
ﺑﻮد.
در ﻫﻤﺎن روزﻫﺎ
ی
اول ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک، از ﺣﻀﻮر ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻬﺮ
ﻣﻮد ی
ت، ﻫﻤﺴﺮ ﺟﻨﺎب ﻓﺮﻫﻨﮓ
ﻣﻮدت، ﺧﺒﺮ
ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ
و ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ د
ﯾﺪارش
او. ﯿﻢ ﺷﺘﺎﻓﺘ
ﻧﻤﻮﻧﻪ
ی
ﺷﺠﺎﻋﺖ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و ﻋﻘﻞ و درا
ﯾﺖ
ﺑﻮد. در ﻣﺪت اﻗﺎﻣﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ ﺑﺎ روزﻧﺎﻣﻪ
یﻫﺎ
ﻣﻌﺮوف ﺷﻬﺮ دو
ﯾﺎ
ﺳﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﺮد، و ﺑﻪ
ﻃﻮر ﻣﺸﺮوح
اﺳﺎس اﻋﺘﻘﺎد
ﺑﻬﺎﺋﯿ
ﺎن
را ﺑﺮﺷﻤﺮد و ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﻀﯿﯿﻘﺎت وارده ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﺷﻬﺎدت ﺟﻨﺎب ﻓﺮﻫﻨﮓ
ﻣﻮدت را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد. ﻫﺮ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ آن
ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ دﺷﻤﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ، وﻟﯽ ﻣﺎ ﭼﻮن ﻣﯽ
داﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ
ﮐﺎرﻫﺎﯾﺸﺎن از روی ﺟﻬﻞ و ﺗﻌﺼﺐ اﺳﺖ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آن
ﻫﺎ ﺣﺲ اﻧﺘﻘﺎم ﻧﺪارﯾﻢ و ﺑﺮاﯾﺸﺎن دﻋﺎ ﻣﯽ
ﮐﻨﯿﻢ.
ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ در
ﮔﺬﺷﺖ ﺧﺎﻧﻢ
ﺑﻬﺎﺋﯽ
ﺳﺎﻟﺨﻮرده
اﯾﺮاﻧﯽ
ای ﮐﻪ ﺳﺎ ﮐﻦ داﻧﻤﺎرک ﺑﻮد
،
ﹸﻣﺎ
ﺧﺎﻧﻢ ا
ﺧﺪادوﺳﺖ
در ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸ
ﯿﯿﻊ
ﺟﻨﺎزه و دﻓﻦ او ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮد
ﯾﻢ
. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ
ی
ﻣﺨﺼﻮﺻ
ﯿﻢ ﺗﻨﻈ ﯽ
و اﺟﺮا ﺷﺪ و
ﻧﻤﺎز ﻣ
ﯿﺖ
ﺗﻮﺳﻂ ﺟﻨﺎب ﻣﻬﺪ
ﯿﺘﯽ . ﮔ ﯾﺪ ﮔﺮد ﯾﺎرتز ﯿﻤﯽﺻﻤ ی
و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ
ی
از اﺣﺒﺎ ﻣﻨﺎﺟﺎت
ﺑﻪ ﯾﯽﻫﺎ
نزﺑﺎ
ﻫﺎی ﻓﺎرﺳﯽ،
اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ و
داﻧﻤﺎرﮐﯽ ﺗﻼوت ﮐﺮدﻧﺪ، و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎص و ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﯿﺐ وﯾﮋه
ای
ﺗﺪﻓﯿﻦ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺠﻤﻮع ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ
وﻟﯽ ﺧﺎﻃﺮه
ای ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪ
و
ﭼﻮن ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ا
ﯾﻦ
اوﻗﺎت از زﻧﺪﮔ
ﯽ
ﺑﻮد ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ آوردم.
ﻧﮑﺸ ﯽﻃﻮﻟ
ﯿﺪ
ﮐﻪ از ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ
ﯽ
ﮐﺎﻧﺎدا ﻧﺎﻣﻪ
یا
ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ﮐﺎﻧﺎدا در داﻧﻤﺎرک ﻣﺒﻨ
ﯽ
ﺑﺮ ﻣﻌﺮﻓ
ﯽ
ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﺳﻔﺎرت ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎن رﺳ
ﯿﺪ
ﮐﻪ در ﺻﻮرت ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا، آن ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺴ
ل ﺌﻮ
ﻣﺨﺎرج و ﻫﺰ
ﻫﺎی ﯾﻨﻪ
ﻣﺎ ﺗﺎ ﭘ
ﯿﺪا
ﮐﺮدن ﮐﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻫﻤﺮاه آن، ﻧﺎﻣﻪ
ی
ﯿﺰﻧ یا ﺟﺪا ﮔﺎﻧﻪ
ﺳﺮﺷﺎر از
ﻣﺤﺒﺖ و اﻇﻬﺎر ﻋﻨﺎ
ﯾﺖ
ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ.
در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻓﺮ
ﯾﻢ ﺑﻮد ﯾﺪون
ﮐﻪ از ﺳﻔﺎرت اﻣﺮ
ﯽﺗﻠﻔﻨ ﯾﮑﺎ
ﯿﯿﻦ ﻣﺎ ﺗﻌ یﺑﺮا
وﻗﺖ ﺷﺪ و ﮔ
ﯿﺘﯽ
و ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ دﻋﻮت ﮐﺮدﻧﺪ.
در روز ﻣﻌﻬﻮد، ﻫﻤﺮاه ﺷﻤ
ﯽ
ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠ
ﯿﺴﯽ
و داﻧﻤﺎرﮐ
ﯽ
ﺗﺴﻠﻂ ﮐﺎﻣﻞ دارد، ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت رﻓﺘ
. ﯿﻢ
ﻣﯽ
ﺑﺎر د داﻧﺴﺘﻢ
ﯾﺴﺖ ﺑﺎ ﯾﮕﺮ
ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﻢ
، ﭘﺮﺳﻦ ﯾﺲ
ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧ
ﻢ
و ﻣﻌﺎون ﮐﻨﺴﻮﻟﯽ ﮐﻪ در ﻧﻮﺑﺖ اول
ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ ﺧﺸﮑﯽ و ﺑﯽ
ﻣﻬﺮی ﺑﺎ ﻣﺎ روﺑﻪ
رو ﺷﺪه ﺑﻮد
،
ﺑﺮﺳﯿﻢ. ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ
ای ﮐﻪ از ﻣﺮاﺟﻌﺎﺗﻤﺎن ﺑﻪ ادارات
اﯾﺮان داﺷﺘﯿﻢ، ﻣﯽ
ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺳﺮزﻧﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﭘﺲ از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ او ﺑﺎ ﺳﻔﺮﻣﺎن ﺑﻪ
اﻣﺮﯾﮑﺎ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ و اﯾﺠﺎد ﻣﺰاﺣﻤﺖ
ه ﮐﺮد
اﯾﻢ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﻤﻪ
ی ﻓﮑﺮ و ﺧﯿﺎل ﻣﻦ در
ﭘﯽ راﻫﯽ
ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ
ﯾﮑﺎ
و ﻧﺰد ﺑﭽﻪ
ﯾﻢ، ﻫﺎ ﺑﺮو
و ﺳﺮزﻧﺶ و ﻗ
ﻧﺎراﺿ یﯿﺎﻓﻪ
ﯽ
ﯾﺲﺧﺎﻧﻢ
ﭘﺮﺳﻦ را ﺑﻪ
. ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ﯽ ﺟﺎن ﻣ
۲٥۰