247 / 256
ﯾﻦا ﯿﺎن در ﻣ
ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ دﻓﻌﺎت ﺷﻮﺧ
ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻫﻢ ﻣ ﯽ
و از ﺗﻪ دل ﻣ
دو. ﯾﺪﯾﻢ ﺧﻨﺪﯽ
ﻫﺎ آن دﺧﺘﺮ
ﻫﻤﻪ اﯾﻦ از
آﻣﺪه ﺣﯿﺮت ﺑﻪ ﺷﺎدی و ﺷﻮﺧﯽ
ﺑﻮدﻧﺪ
ﻧﻔﺮی ﭘﻨﺞ ﺟﻤﻊ از ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺑﻪ ﮔﺎه و
و
ﻣﺎ، دﻟﺸﺎد
ﻗﻬﻘﻬﻪ
و
یﺧﻨﺪه
اﯾﻦ ﺑﺎ . دادﻧﺪ ﯽﺳﺮ ﻣ ﯽ ﺳﺎﺧﺘﮕ
و ﺧﻨﺪه
دﻟﺸﺎدی
ﻣﯽ ﻫﺎ
ﺑﺮای ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ
از ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ
ﺧﺎﻃﺮات
ﺷﺎدی ﺑﻪ را دل و ﺷﻮﯾﻢ رﻫﺎ آزار دل و ﺗﻠﺦ
اﻣﺎ . ﮐﻨﯿﻢ ﻣﻬﻤﺎن
ﯾﺎدﻫﺎی
. ﺑﻮد ﻋﺰﯾﺰ ﺗﻠﺨﯽ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻧﯿﺰ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﺗﻌﺪادی
از
ﺑﻼی ﺗﯿﺮ ﻫﺪف را ﺳﯿﻨﻪ و ﻧﺜﺎر را ﭘﺎ ک ﺟﺎن ﮐﻪ ﻋﺰﯾﺰاﻧﯽ
دﺷﻤﻨﺎن
ﮐﺮده
ﺑﻮدﻧﺪ،
دوﺳﺘﺎن
ﻣﺸﺘﺮک
ﻫﺎی ﺳﺎل ﻋﺰﯾﺰ و
ﺟﻮاﻧﯽ
ﻣﺎن ﺑﻮدﻧﺪ. آن دو ﻋﺰ
ﯾﺰ
در داﻧﻤﺎرک از دور ﺧﺒﺮﻫﺎ را ﻣ
و ﺑﺮ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ ﯽ
ﺷﻬﺎدت
ﯾﮑﺎﯾﮏ
آن
ﻫﺎ اﺷﮏ ﺗﺄﺛﺮ و ﺣﺴﺮت ﻣ
ﯾﺨﺘﻨﺪ رﯽ
. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ
ﻣﺎ در ﻣﺤﻀﺮﺷﺎن ﺑﻮد
ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽﻣ ﯾﻢ،
ﯾﺖﺣﮑﺎ
ﺣﺎل آن ﻋﺰ
را ﺑﻪ ﯾﺰان
ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺪاﻧﻨﺪ. ﺑﺮا
ﯾﺸﺎن
آﻧﭽﻪ
ﯾﺎدﻣﺎن
ﺑﻮد، ﻣ
ﮔﻔﺘﯿﻢ ﯽ
. ﻫﻤﺎن
ﯾﯽﻫﺎ ﺻﻮرت
ﮐﻪ دﻗﺎ
ﯿﺶﭘ ﯾﻘﯽ
ﺧﻨﺪﯾﺪ، ﯽ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﻣ
ﺣﺎل اﺷﮏ ﻏﻢ ﺑﺮﮔﻮﻧﻪ
ﻫﺎ داﺷﺖ.
داﻧﺴﺘﯿﻢ ﯽﻣ
داﻧﻤﺎرک و ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﻣﻨﺰل و ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺎ ﻧ
ﯿﺴﺖ
.
ﯾﺴﺖ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز
ﺑﻪ اﻣﺮ
رﻓﺖﯽﻣ ﯾﮑﺎ
ﺗﺎ در
ﺟﻮار ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادرش ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮود. ﭼﺸﻢ ﻣﺎ در اﻧﺘﻈﺎر د
ﯾﺪار
دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮﻣﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ در اﻣﺮ
ﯾﮑﺎ
ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺮادر ﮔ
ﯿﺘﯽ
و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ
ﯾﻤﺎن ﻫﺎ
را ﺳﺮﭘﺮﺳﺘ
ﮐﺮدﻧﺪ ﯽﻣ ﯽ
و ﺗﻨﻬﺎ اﻣ
ﯿﺪ
ﻣﺎ در اﻣﺮ
ﯾﮑﺎ
ﻣﺤﺴﻮب
ﺷﺪﻧﺪ، ﯽﻣ
از ﻣﺎ ﻣ
ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽ
ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻘﺪور اﺳﺖ ﺗﻼش ﮐﻨ
ﯿﻢ
ﮐﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ آن
ﯿﻢ ﻫﺎ ﺑﺮﺳ
. ﺧﺒﺮ ورود
ﺑﻪ داﻧﻤﺎرک را ﺑﻪ آن
ﯾﻢ ﻫﺎ داد
و از روز ﺑﻌﺪ از ﻧﻘﺎط ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﻬﺮﻫﺎ
ی
اروﭘﺎ و ﮐﺎﻧﺎدا و اﻣﺮ
ﯾﮑﺎ
ﺗﻠﻔﻦ
یﻫﺎ
ی ﻣﺘﻌﺪد
ﺑﻪ ﻣﺎ ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﺤﺒﺖ و ﺷﻮﻗ
ﯽ
از رﻫﺎ
ﯾﯽ
ﻣﺎ اﻇﻬﺎر ﺳﺮور ﻣ
. ﮐﺮدﻧﺪ ﯽ
ﯾﺰﻋﺰ ی ﭼﻪ ﺻﺪاﻫﺎ
ﯾﯽ و آﺷﻨﺎ
را ﮐﻪ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل دور
از ی
ﯾﻖﻃﺮ
ﺗﻠﻔﻦ ﻣ
ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﯽ
و اﺷﮏ ﺷﻮق
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣ
آوردﯾﻢ ﯽ
.
ﻣﯽ دﻟﻤﺎن
ﺣﻔﻆ ﺑﺮای ﺧﻮاﺳﺖ
اﻣﻨﯿﺖ و ﺳﻼﻣﺖ
ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﻤﺎن
در
اﯾﺮان،
ﻣﻮﺿﻮع
ﺑﻪ ورود و ﮐﺸﻮر از ﺧﺮوج
ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن
ﯾﺎ
داﻧﻤﺎرک
ﯾﮕﺮ د ی ﻧﻘﻄﻪ ﻫﺮ ﯾﺎ
ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ را راﻫ
ﯽ
ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ
ﮔﻮش ﮐﺴﺎن ﮐﻤﺘﺮ
ی
ﺑﺮﺳﺪ.
ﹰ ﭘﺲ از ورود ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺣﻀﻮر در داﻧﻤﺎرک، و
وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮا
آن ﺗﻠﻔﻦ
ﻫﺎی ﻣﺤﺒﺖ آﻣﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﮐﺜﯿﺮی از ﻋﺰﯾﺰان و دوﺳﺘﺎن و اﺣﺒﺎ از آن ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﺎﻫﯽ در
ﺟﻮاب ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﺎ ﮐﻪ
ﺳﻌﯽ در اﺧﺘﻔﺎی ﻣﺤﻞ ﺣﻀﻮرﻣﺎن دارﯾﻢ، ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ
» : ﮔﻔﺘﻨﺪ
آن ﮐﻪ ﺧﺒﺮ از
ﺳﻔﺮ ﺷﻤﺎ
ﻫﺎ ﻧﺪارد ﺧﻮاﺟﻪ ﺣﺎﻓﻆ اﺳﺖ
.«
در ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی ﺣﻀﻮر ﻣﺎ در داﻧﻤﺎرک، دﮐﺘﺮ رﺿﻮان، دوﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰﻣﺎن ﮐﻪ ﻣﻘﯿﻢ ﭘﺎرﯾﺲ ﺑﻮد،
ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد و از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪ و در اروﭘﺎ ﻫﺴﺘﻢ اﻇﻬﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ زﯾﺎد ﮐ
ﺮد. ﮔﻔﺖ ﺑﺮا
ی
ﯾﺪارﻣﺎن د
ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ، و آﻣﺪ. دو، ﺳﻪ روز
ﺣﻀﻮر او و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧ
ﻫﺎﯾﺶﯽ
ﺑﺮ وﺟﺪ و ﺳﺮور ﻣﺎ در ﮐﭙﻨﻬﺎ ک
اﻓﺰود. ﭼﻮن ﻧﮕﺮان وﺿﻊ ﻣﺎﻟ
ﯽ
ﻣﺎ ﺑﻮد،
ﻫﺰار دو
دﻻر ﺑﺎ اﺻﺮار ﺑﻪ ﻣﻦ داد. ﭼﻮن ﻣﺮا ﻧﺎراﺣﺖ ﯾﺎﻓﺖ،
ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻗﺮض ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ. ﻗﻮل دادم در اوﻟﯿﻦ ﻓﺮﺻﺖ آن را ﭘﺲ ﺧ
ﻮاﻫﻢ داد. ﮔﻔﺖ
ﻫﺮ » :
وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﯽ، ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﺮای
ﻪ
ﺣﻘﻮق اﻟ
١٩
ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻦ
. «
ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻨﺎن ﮐﺮدم.
۱۹
ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻓﺮد ﻫﺮ
ﮐﻪ
ﺛﺮوﺗﺶ
ﺣﺪ ﺑﻪ
ﻣﺸﺨﺼﯽ
ﺑﺮﺳﺪ،
ﻣﻮﻇﻒ اﺳﺖ ﻧﻮزده درﺻﺪ ﻣﺎزاد ﻧ
ﯿﺎز
ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﻘﻮق
ﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ در
اﻟ
ﻣﺼﺎرف ﻣﻮرد ﻧ
ﯿﺎز
ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔ
. ﯿﺮد
۲٤٦