244 / 256
-
ﻓﺮدا ﻫﻤ
ﯿﻦ
ﯾﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ
ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑ
ﯿﺎﯾﯿﺪ
ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺶ
ﯾﺎدیز یﻫﺎ
ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد، ﺗﺼﻤ
ﯿﻢ
ﻻزم را در ﻣﻮرد اﻗﺎﻣﺘﺘﺎن ﺑﮕ
یورﻗﻪ ﺷﻤﺎ از ﮐﺪام ﻫﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﻻ . ﯿﺮﯾﻢ
اﺟﺎزه
ی
اﻗﺎﻣﺖ ﻣﻮﻗﺖ
ﭼﻬﻞ
ﻫﺸﺖ و
ﺳﺎﻋﺘﻪ داده ﻣﯽ
ﺷﻮد ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ
دﻫﺪ ﭘﺎﺳﭙﻮرت
ﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﻧﺰد ﭘﻠﯿﺲ اداره ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ
ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ آن را ار
اﺳﺖ ﮐﻪ ا ﮔﺮ اﺣﺘﻤﺎﻻ
اﺋﻪ ﺑﺪﻫﯿﺪ.
ﹰ آن ﺳﻪ ﮐﺎﻏﺬ ر
ﻓﻮرا
ا ﻧﻮﺷﺖ و اﻣﻀﺎ ﮐﺮد و ﺑﻪ
ﯾﮑﺎﯾﮏ
ﯿﻢ ﻣﺎ ﺗﺴﻠ
ﻧﻤﻮد. در ﻫﻤ
ﯿﻦ
وﻗﺖ ﻓﺮ
ﯾﺪون
ﻫﻤﺮاه ﻣﻨﺸ
ﯽ
ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ
ﯽ
داﻧﻤﺎرک وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ. ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺮ
ﯾﺪون
را ﺑﻪ آﻏﻮش ﮐﺸ
و ﺑﺎ ﯿﺪﯾﻢ
او روﺑﻮﺳ
ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ
. ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻤﺮاه را ﺑﻪ
ﺑﻪو اﺳﻢ
ﻋﻨﻮان ﻣﻨﺸﯽ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ
ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺧﺎ
ﻧﻤﯽ ﺑﻮد
ﻣﯿﺎن ﻗﺎﻣﺖ، ﺑﯿﺸﺘﺮ از
ﭼﻬﻞ
ﺳﺎﻟﻪ، ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻮر ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺠﻌﺪ و ﺻﻮرت ﻻﻏﺮ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎ ﺧﻨﺪه
ای
ﺳﺮﺷﺎر از ﻋﻄﻮﻓﺖ. او ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ و ﻣﺤﺒﺖ زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻔﯽ ﮔﯿﺘﯽ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﺮ و ﺻﻮرت
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺑﺎ ﻣﺎ دﺳﺖ داد و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ
ی ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ. در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ
ﻣﺮاﺳﻢ ﻻرﺳﻦ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ
ﺗﺒﺎدل اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺑﻮد. از ﻓﺮﯾﺪون و آن ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ و اﻣﻀﺎ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ
اﯾﻢ، درﺳﺖ
ﺑﻮده اﺳﺖ، و در ﻣﺪت اﻗﺎﻣﺖ
-
ﮐﻪ ﺣﺪود ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽ
آن-،ﺷﻮد
ﻫﺎ از ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﻣﺴﺆل ﻣﺎ
ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد، و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺣﻀﻮرﻣﺎن ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ، آن
ﻫﺎ ﻣﻮﺟﺒﺎت آن را ﻓﺮاﻫ
ﻢ ﻣﯽ
آورﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از آن ﮐﻪ
ﻻرﺳﻦ اﺟﺎزه
ی ﺧﺮوج ﺑﺪﻫﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ
داﻧﺴﺖ در اﯾﺮان ﺗﯿﺮ ﺑﺎران
ﻫﺮ روزه در ﺟﺮﯾﺎن اﺳﺖ، ﮔﻔﺖ:
-
روﯾﺪ، ﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣ
ﺳﺮ و ﺻﻮرت را ﺗﻤ
ﻫﺎ ﯾﺶر ﯿﺪ؛ ﮐﻨ ﯿﺰ
را ﺑﺘﺮاﺷ
ﯿﺪ
و ﻓﺮدا ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑ
ﯿﺎﯾﯿﺪ
ﺗﺎ ﺷﻤﺎ
را ﺑﺎ ﺳﺆاﻻت ز
ﯿﺮﺗ ﯾﺎدم
ﺑﺎران ﮐﻨﻢ.
ﯽﺷﻮﺧ ﯾﺪون ﻓﺮ
ﻻرﺳﻦ و ﺣﺮف
ﯾﺶﻫﺎ
را ﺑﺮا
ﯾﻤﺎن
ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﻓﺎرﺳ
،ﯽ
از ﺳﺮ ﺷﻮﺧ
ﯽ،
ﺑﻪ » ﮔﻔﺘﻢ:
او ﺑﮕﻮ اﮔﺮ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﯿﺮﺑﺎران ﮐﺮدن اﺳﺖ، ﺑﺮود ﺳﺮاغ ﺟﻨﺎب ﻣﺴﺒﺐ اﻻﺳﺒﺎب
«
، و او ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ
ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮد و ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻻرﺳﻦ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﺑﺰرﮔﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺎ دراز
و
ﹰ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ. از اﺗﺎﻗﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ. اﯾﻦ ﺑﺎر
ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد. ﯾﺎدآوری ﮐﺮد ﮐﻪ روز ﺑﻌﺪ ﺣﺘﻤﺎ
ﺑﻪ ﺟﺎی
آن ﭘﻠﯿﺲ ﻣﺮد و ﻫﻤﮑﺎر زﻧﺶ، ﻫﻤﺮاه دوﺳﺖ دﯾﺮﯾﻦ ﺳﺎل
ﻫﺎی ﻋﻤﺮﻣﺎن و ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻣﻨﺸﯽ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﯽ
داﻧﻤﺎرک ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ و از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭘﻠﯿﺲ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ.
ﻓﺮﯾﺪون ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮ
دش راﻫﻨﻤ
ﺎﯾﯽ ﮐﺮد. ﺳﺎ ک
ﻫﺎ را در ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. ﻣﺎ ﺳﻪ
ﻧﻔﺮ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ و آن ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ در ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﻓﺮﯾﺪون ﻧﺸﺴﺖ. ﻓﺮﯾﺪون ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﺑﺘﺪا او را ﺑﻪ
ﻣﻘﺼﺪ ﻣﯽ
رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ
ی ﺧﻮدش ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﻓﺖ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ،
اﯾﺸﺎن
ﻣﻨﺰﻟﺶ رﺳﯿﺪ. از
اﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ، و از
ﻣﺤﺒﺖ
ﻫﺎ و زﺣﻤﺎﺗﺶ ﺗﺸﮑﺮ و ﺑﻪ اﻣﯿﺪ دﯾﺪارش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﮐﻨﺎر
دﺳﺖ ﻓﺮﯾﺪون ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑ
ﻪ ﻃﺮف ﻣﻨﺰﻟﺶ ﮐﻪ ﺧﺎرج از ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺑﻮد، ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ
ﻣﯽ
داﻧﺴﺘﯿﻢ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ اﺟﺎزه
ی اﻗﺎﻣﺖ دارﯾﻢ. ﻓﺮﯾﺪون
ﮔﻔﺖ:
۲٤۳