243 / 256
ﹰ در ﺣﺎل و روﺣﯿﻪ
ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺗﺎزﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺧﺼﻮﺻﺎ
ای ﮐﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. اﻣﺎ ﻣﯽ
دﯾﺪم ﮐﻪ
از ﺷ ﻓﺮاﻣﺮز
ﯿﺮون ﺑ ﯿﺸﻪ
را ﻧﮕﺎه ﻣ
ﮐﻨﺪﯽ
و ﻫﻤﻪ ﭼ
ﯾﺶ و ﺑﺮا ﯿﺰ
ﺟﺎﻟﺐ
و ﺗﺎزه اﺳﺖ.
ا ﯿﻦ ﻣﺎﺷ ﯽوﻗﺘ
ﯾﺴﺘﺎد،
ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮرﺷﺎن از ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﺳﺎ ک
ﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘ
ﯿﻢ،
و ﻫﻤﺮاه زن ﭘﻠ
ﺑﺎ ﯿﺲ
ﻟﺒﺎس ﻣﻌﻤﻮﻟ
، زﻧﺎﻧﻪ ﯽ
داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ورود ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن، ﺑﻪ رﺳﻢ ادب، ﮐﻨﺎر
ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ زن ﭘﻠﯿﺲ ﻣﻘﺪم ﺑﺮ ﻣﻦ وارد ﺷﻮد، وﻟﯽ او ﻧﺎراﺿﯽ از اﯾﻦ ﻋﻤﻞ، ﺑﺎر
دﯾﮕﺮ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
-
١٨
.
Thank You
ﹸﻠﻘﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ
وﻟﯽ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﻮار آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﻮﯾﻢ، از ﺗﻌﺎرف ﻣﻦ ﺧ
ﮔﻮﻧﻪ وﻗﺖ
ﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺒﺎدی آداب ﺑﺎﺷﻢ، و ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺘﻮر ﭘﻠﯿﺲ را اﺟﺮا ﮐﻨﻢ. ﻧﺎﭼﺎر ﻗﺒﻞ از اﯾﺸﺎن ﺳﻮار
آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪم. ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮی ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ
ی ﺳﻮم ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻓﺘﯿﻢ.
ﻻرﺳﻦ،
ﭘﻠﯿﺲ ﻣﺮد
ﮐﻪ زودﺗﺮ از ﻣﺎ ﭘﯿﺎده
ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﻘﺎﺑﻞ در آﺳﺎﻧﺴﻮر در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎ ﺑﻮد. در
ﺷﺪه و ﺑﺎ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﻗﺒﻼ
اﺗﺎﻗﺶ
را ﺑﺎز و
ﻣﺎ را ﺑﻪ داﺧﻞ آن ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮد. ﺻﺪای ﺻﺤﺒﺖ ﻓﺮﯾﺪون را ﺑﻪ زﺑﺎن داﻧﻤﺎرﮐﯽ از اﺗﺎق دﯾﮕﺮی ﻣﯽ
ﺷﻨﯿﺪم.
او ﻫﻢ
ﮐﻪ
ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ در اﺗﺎق
ﻻرﺳﻦ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﻧﺰد ﻣﺎ آﻣﺪ. از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪﯾﻢ ﺗﺎ او را در
آﻏﻮش ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺒﻮﺳﯿﻢ، وﻟﯽ زودﺗﺮ از ﻣﺎ ﻻرﺳﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او رﻓﺖ و ﺑﻪ داﻧﻤﺎرﮐﯽ ﭼﯿﺰی
ﮔﻔﺖ. ﻓﺮﯾﺪون ﻧﺎراﺿﯽ از ﺗﺬﮐﺮ ﻻرﺳﻦ، وﻟﯽ ﻣﻄﯿﻊ از ﺟﻠﻮ آﻣﺪن ﺧﻮدداری ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
؛ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ »
ﺑﺎز ﺑﺮ ﻣﯽ
از اﺗﺎ و « . ﮔﺮدم
ق ﺧﺎرج ﺷﺪ.
اﺗﺎق ﻻرﺳﻦ دارای دو ﻣﯿﺰ ﺑﻮد، و ﺑﺮای ﻣﺮاﺟﻌﯿﻦ ﻫﻢ ﭼﻬﺎر ﺻﻨﺪﻟﯽ در آن ﺑﻮد. در ﯾﮏ ﺳﻮی اﺗﺎق
ﹰ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار داد. ﻣﺎ روی آن
ﺳﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ را ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ
ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺳﺎ ک
ﻫﺎ را در ﮐﻨﺎر ﭘﺎﻫﺎﯾﻤﺎن ﻗﺮار
دادﯾﻢ. ﻻرﺳﻦ ﮔﻔﺖ:
-
ﻣﺎﻧﯿﺪ ﯽﻣ ﯾﻨﺠﺎ ﺷﻤﺎ ا
ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮد
. ﯾﻢ
ﯽ و ﮐﻤ یﺟﺪ ﯿﻠﯽﺧ
ﻫﻢ ﻋﺒﻮس از ﺟﺎ
ﯾﺶ
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑ
ﯿﺮون
رﻓﺖ. در را ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد. در آن اﺗﺎق
ﺣﺎﻟﺖ ﺳﻪ اﺳ
ﯿﺮ
ﹺ ﻧﺘ
ﻣﻨﺘﻈﺮ
یﯿﺠﻪ
ﺣﮑﻢ را داﺷﺘ
. ﯿﻢ
ﺻﺪای
ﺑﺤﺚ ﮔﻮﯾﺎ و آﻣﺪ ﻣﯽ ﺻﺤﺒﺖ
ﺑﺎ
اﺣﺴﺎس
و
ﺗﻘﺎﺿﺎ
آﻣﯿﺨﺘﻪ
. ﺑﻮد ﺷﺪه
آﺷﻨﺎی ﺻﺪای
ﻓﺮﯾﺪون
ﻣﯽ ﮔﻮش ﺑﻪ
ﺑﻪ ﭼﻮن وﻟﯽ رﺳﯿﺪ،
داﻧﻤﺎرﮐﯽ
ﺻﺤﺒﺖ
ﭼﯿﺰ ﻫﯿﭻ ﮐﺮد، ﻣﯽ
. ﻧﺒﻮد ﻣﻔﻬﻮم
ﺑﺎﻻﺧﺮه
ﭘﺲ از رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ، در اﺗﺎق ﺑﺎز و ﻻرﺳﻦ وارد ﺷﺪ، ﺑﺎ ﻗ
ای ﯿﺎﻓﻪ
ﺑﺎز. ﻗﺒﻞ از آن ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻣ
ﯿﺰش
ﻗﺮار ﺑﮕ
ﯿﺮد،
ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺣﺎﻟﺖ ﻫﻔﺖ ﺗ
ﯿﺮ
داد و ﺳﻪ ﺑﺎر
ﯿﻮﮐ ﯿﻮ،ﮐ ﯿﻮ،ﮐ
ﺑﻪ ﺷﻮﺧ
ﯽ
ﺑﻪ ﺳﻮ
ی
ﯿﮏ ﻣﺎ ﺷﻠ
ﮐﺮد. او ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺎ ﻣﺎ آن ﻗﺪر
یﺟﺪ
رﻓﺘﺎر ﻣ
ﯾﻦا ﮐﺮد، ﯽ
ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻮخ و ﺷﻨﮕﺶ ﺗﻀﺎد ﻋﺠ
ﯿﺒﯽ
را در ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﻧﺸﺎن ﻣ
اﻣﺮ ا ﯿﺖ واﻗﻌ ﯽوﻟ داد، ﯽ
ﯾﻦ
ﺑﻮد ﮐﻪ
ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽﻣ
ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟﺎزه
ی
اﻗﺎﻣﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫ
ﯽ
ﺑﺪﻫﻨﺪ و او ﺑﺎ آن ﺣﺮﮐﺖ ﻣ
ﺧﻮاﺳﺖ ﯽ
دوﺳﺘﺎﻧﻪ
ﺗﺮ و ﻣﻬﺮﺑﺎن
ﺗﺮ
از دﻗﺎ
ﯾﻖ
ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﮔﻔﺖ:
۱۸
ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
۲٤۲