Goriz Nakhasteh

39 / 256

- .... را ﯿﻪ د و ﺑﻘ ﻮ ﻣﺤﻤ
- ﹸ ؟ﺸﺘﻨﺪ ﮐ
- .ﻫﺎن
ﺣﯿﺮان و درﻣﺎﻧﺪه ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ، دﺳﺖ را ﺑ ﻪ ﯿﺪ ﺳﺮش ﮐﻮﺑ و ﺑﺎز ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ
- ؟ ﻫﻢ ﯾﻨﻮسژ ؟ ﻫﻤﻪ را ﮐﺎﻣﺮان و ﻫﻤﻪ را ؟
ﯾﻘﯽ دﻗﺎ ﻣﻬﺒﻮت ﻣﺮا ﻧﮕﺮ ، ﯾﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮ را ﻣ
ﯿﺎن
دو دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺎرو آن ،دادﯽﻣ وﻗﺖ اﺷﮏ ﭼﻮن ﺳ
ﯿﻞ
ﺑﺮﺻﻮرﺗﺶ ر ﯾﺨﺖ . ﻫﺮ از ﭼﻨﺪ ﻧﺎم ،ی
ﯾﮑﯽ
از ﻫﻤﮑﺎراﻧﺶ راﯾﮕﺮ ﻻ د ﺎ ﮐﻪ ﺣ- از او ﺧ
ﯿﻠﯽ
دور ﺑﻮدﻧﺪ ﺑ ﻪ
رآوﯽﻣ زﺑﺎن د و آﻫﺴﺘﻪ : ﮐﺮد ﻣﯽ ﺳﺆال
- ﭼﺮا ﻣﻦ زﻧﺪه ؟ام
ﺷﻬﺮه
وارد اﺗﺎق .ﺷﺪ ﹺ
ﺣﺎل
زار ﻫﺮ دو ﻣﺎ را دﯾﺪ . ﺻﻮرت ﮐﻮﭼﮏ و اﺳﺘﺨﻮاﻧﯿﺶ ، ﺑﺎ آن ﭼﺸﻤﺎن
درﺷﺖ و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪهﺳﺆال ﻫﻤﻪ ، آﺧﺮ . ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ و :ﯿﺪ ﭘﺮﺳ
- دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ ؟ﺷﺪه ﯽﭼ ،
ﯿﺘﯽ و ﮔ راﺣﺖ ﮔﻔﺖ :
- ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎ
ی
ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ
ﯽ
را ﮐﺸﺘﻨﺪ .
او ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ، دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ روی ﺷﮑﻤﺶ ﺑﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑ ﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﺮﯾﻪ .داد ﺳﺮ
ﺎﺣ ﻻ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﮔﺮ داﻧﺴﺘﻢ ﯽﻣ .ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ ﯾﻪ ﺷﻮﻫﺮﺧﺎﻟﻪ اش در ﻣﻘﺎﺑﻞ ا
ﯾﻦ
ﮔﻮﻧﻪ اﺧﺒﺎر ﺧﻮﻧﺴﺮد اﺳﺖ وﻟ
ﯽ
ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ آن اﻋﺼﺎب ﻧﺎﺗﻮان ، ﺑﺎ ﺷﻨ ﯾﻦا ﯿﺪن ﺧﺒﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ؟ ﺷﻮﻫﺮﺧﺎﻟﻪ اش ﺧﺒﺮ را ﺷﻨ
یاﻪ ﻟﺤﻈ .ﯿﺪ
ﻪ ﺑ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ ؛ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳﺮخ ﺷﺪ و ﭘﺮد
یاه
از اﺷﮏ آن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ . آﻫﺴﺘﻪ و ز ، ﻟﺐ ﯾﺮ
ﯽ ﮐﻠﻤﺎﺗ
ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺎ ﻧﺒﻮد . ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺎت و روزﻫﺎﯾﻦا ﯾﮕﺮ د ی ﺧﺒﺮ دﻫﺎن ﺑﻪ دﻫﺎن و ﮔﻮش ﺑ
یﻫﻤﻪ ، ﮔﻮشﻪ
اﺣﺒ ﺎ را ﺣﯿﺮان و ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﻧﺎﻻن . ﮐﺮدﯽﻣ ﻓﻐﺎن و ﻋﺰا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ و ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻋﺰﯾﺰان از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ
ﻋﻨﺎن آﺳﻤﺎن ﻣﯽ رﻓﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﺪان آن ﻫﺎ درد و اﻧﺪوه ﻫﻤ
یﺑﺮا . ﺷﺪ ﻣﯽ ﻪ
ﮔﯿﺘﯽ و ﻣﻦ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ
ﺣﮑﺎﯾﺘﺶ دﺷﻮار اﺳﺖ . آن ﺷﺐ، در ﻫﻤﺎن اﺗﺎق ﮐﻪ ﮔﯿﺘﯽ و دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ اش ﺑﻮدﻧﺪ ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺮﺳ ﯿﻦزﻣ یرو
ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ . ﻫﺮ ﮐﺪام از ﻣﺎ در ﺧ
ﯿﺎل
ﻪ ﺑ ﻢ ﺷﻬﺪا ﻏ دل و اﺷﮏ ﺑ ﻪ ﯿﺘﯽﮔ .ﯾﻢد ﭼﺸﻢ آور ﮐﻪ آرام آرام
. ﯾﺴﺖ ﮔﺮﯽﻣ ﮔﺎه ﻧﻔﺴﯿﻖﻋﻤ ﯽ را ﻫﻤﺮاه ﻧﺎﻟﻪ ﯽﻣ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﺪا ﺣﺮف :زدﯽﻣ
- ﭘﺲ ﺧﺪا ﺑﺰرﮔ ، ؟ﮐﻮ ﯿﺖ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﯾﻨﻮسژ ؛ ، ، ﺟﻼل ، ﻣﺤﻤﻮد ﻗﺪرت ،ﯽ ﻓﺮوﻫ ، ﻗﺪرت ، ﮐﺎﻣﺮان
ﯿﻦ و اﻣ ....
ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ آنﮐﻪ ﺑﻮد ﯾﻦا ﻣﺜﻞ ، ﻫﺎ را ﺻﺪا
«؟ﭼﺮا ؟ ﭼﺮا »: ﯿﺪ ﭘﺮﺳﯽﻣ ﮐﺮد و ﯽﻣ
ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﺑﺴ
ﯿﺎر
ﺑﺰرگ ﺑﻮد . ﻫﻤﺮاه اﺿﻄﺮاب و ﻧﮕﺮاﻧ
یﺑﺮا ﯽ
ﺷﺪ ﺗﺮس ﯽﻣﻻ ﺎﺣ ،ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ و ﺑﺮا
ﻣﺮگ را ﺑﺎﯿﺒﺖﻫ یﻪﻫﻤ آن اﺣﺴﺎس ﮐﺮد . ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔ
ﯿﺘﯽ
ﻫﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘ
ﯽ
ﻣﺸﺎﺑﻪ داﺷﺘﻪ و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﺗﺼﺎدف و اراده
ﯽاﻟﻬ ی
ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آن ﺳﺘﻤﮕﺮان ﻧ ﯿﻔﺘﺎده ، ﹰ ﺑﺎ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺣﺘﻤﺎ او ﻫﻤﺎن ﻋ ﺎﻗﺒﺖ را ﺧﻮاﻫﺪ
۳۸