عبدالبهاء و تولد انسان

111 / 224

ﺧﻮﯾﺶ را ﺳﻌﺎدت ﺧﻮد داﻧﺪ و ﭼﻮن ﻓﮑﺮش
ﺑﯿﺸ ﺗﻮﺳﻊ ﺘﺮ ﯾﺎﺑﺪ و ھﻤﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﮔﺮدد ،
در ﻓﮑﺮ آن اﻓﺘﺪ ﮐﮫ اﺑﻨﺎء ﻣﻠﺖ و اﺑﻨﺎء
ﺧﻮﯾﺶ وﻃﻦ را ﺟﺎﻟﺐ ﻣﻨﻔﻌﺖ و داﻓﻊ ﻣﻀﺮت
.ﺷﻮد ھﺮ ﭼﻨﺪ اﯾﻦ ھﻤﺖ و ﻓﮑﺮ از ﺑﺮا ﺧﻮد ي
او و ﺧﺎﻧﺪاناو ﺑﻠﮑﮫ ﻋﻤﻮم اﺑﻨﺎء ﻣﻠﺖ و
وﻃﻦ او ﻣﻔﯿﺪ اﺳﺖ ، وﻟﮑﻦ از ﺑﺮا ﻣﻠﻞ ي
ﺳﺎﺋﺮه ﻣﻮرث ﺿﺮر اﺳﺖ ... اﻣﺎ اﻧﺴﺎن اﻟﮭﻲ
و ﺷﺨﺺ آﺳﻤﺎﻧﻲ از اﯾﻦ ﻗﯿﻮد ﻣﺒﺮاﺳﺖ و ...
ﯾدا ﺮه اﻓﮑﺎر او ﭼﻨﺎن اﺗﺴﺎع ﯾﺎﺑﺪ ﮐﮫ
ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻋﻤﻮم ﺑﺸﺮ را اﺳﺎس ﺳﻌﺎدت ھﺮ ﻓﺮدي
از ﺑﺸﺮ داﻧﺪ و ﻣﻀﺮت ﮐﻞ ﻣﻠﻞ و دول را
ﻋﯿﻦ ﻣﻀﺮت دوﻟﺖ و ﻣﻠﺖ ﺧﻮﯾﺶ ، ﺑﻠﮑﮫ ﺧﺎﻧﺪان
ﺑﻠﮑﮫ ،ﺧﻮد ﻋﯿﻦ ﻣﻀﺮت ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﺷﻤﺮد ﻟﮭﺬا .
ﮫ ﺑ ﺟﺎن و دل ﺑﻘﺪر اﻣﮑﺎن ﺑﮑﻮﺷﺪ ﮐﮫ ﺟﻠﺐ
ﺳﻌﺎدت وﺖ ﻣﻨﻔﻌ از ﺑﺮاي ﻋﻤﻮم ﺑﺸﺮ و دﻓﻊ
ﻣﻀﺮت از ﻋﻤﻮم ﻣﻠﻞ ﻧﻤﺎﯾﺪ و در ﻋﻠﻮﯾﺖ و
ﻧﻮراﻧﯿﺖ وﺳﻌﺎدت ﻋﻤﻮم اﻧﺴﺎن ﺑﮑﻮﺷﺪ ،
ﻲﻓﺮﻗ در ﻣﯿﺎن ﻧﮕﺬارد ، زﯾﺮا ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ
را ﯾﮏ ﺧﺎﻧﺪان داﻧﺪو ﻋﻤﻮم ﻣﻠﻞ را اﻓﺮاد
آن ﺧﺎﻧﺪان ﺷﻤﺮد ، ﺑﻠﮑﮫ ھﯿﺌﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯿﮫي
ﺑﺸﺮ را ﺷﺨﺺ واﺣﺪ اﻧﮕﺎردو ھﺮ ﯾﮏ از ﻣﻠﻞ
را ﻋﻀﻮاز ي اﻋﻀﺎء ﺷﻤﺮد ... ﺣﺎل ﻗﻀﯿﮫ ﺑﺮ
ﻋﮑﺲ اﺳﺖ . ﺟﻤﯿﻊ ﻣﻠﻞﻋﺎﻟﻢ در ﻓﮑﺮ ﺗﺮﻗﻲ
ﺧﻮﯾﺶ و ﺗﺪﻧ، ﺮﯾﻨﻨﺪ ﯾﺳﺎ ﻲ ﺑﻠﮑﮫ در ﻓﮑﺮ ﺟﻠﺐ
ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺧﻮد و ﻣﻀﺮت دﯾﮕﺮاﻧﻨﺪ و اﯾﻦ را
ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ ﺷﻤﺮﻧﺪ و ﮔﻮﯾﻨﺪ اﺳﺎس ﻓﻄﺮي
ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧ، ﺧﻄﺎﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎر اﯾﻦ ﻲوﻟ ، اﺳﺖ ﻲ
ﺑﻠﮑﮫ ﺧﻄﺎ ﯾﻲ از اﯾﻦ اﻋﻈﻢ ﻧﮫ ... و ﺟﻤﯿﻊ
ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ اﻟﮭ ﻣ ﻲ ﺤﺼﻮر در اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ اﻓﮑﺎر
ﺧﺼﻮﺻﯿﺖ ﻣﻨﺎﻓﻊ ازﻣﯿﺎن زاﺋﻞ ﮔﺮدد اﺧﻼق و
ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺷﻮد و ﻣﺴﺎواتو
ﻣﻮاﺳﺎت ﺑﯿﻦ ﻋﻤﻮم ﺑﺸﺮ ﺗﺄﺳﯿﺲ ﮔﺮدد ھﺮ ﺗﺎ