اتهام جاسوسی

2 / 39

2
ک ه برده داری بر اساس هزار دروغ نژ ادپرست ا نه مورد قبول عامه مردم بود و رهبران دینی هم
برده داری را قانون
ی
ازلی و اراده تغییر ناپذیر الهی معرفی می کردند از حق آزادی
همگان
بعنوان حقوق انفکاک ناپ ذیر
بشر
دفاع می نمود و ورشکستگی و پو شالی بودن ان عقاید ارتج ی اع
را نما یان م ی ساخت. این است که روشنفکربودن نیازمند استقلال فکری انصاف شجاعت و
انقطاع است.
هر فرهنگی بگونه ای وسواسی در مورد یک اقلیت بخصوص دست به دروغ پردازی و افترا و
تخیل میزند و خود را بر اساس تضاد با ان اقلیت تعریف می کند. در ن ژ ظامهای ن ادپرست این
لاق اژ یت ن دی مظلوم است که بعنوان "دیگر" ان جامعه و فرهنگ تعریف می شود و هرچه که در
ان جامعه پلید و نفرت انگیز تلقی می شود به ان گروه نسبت دا ده می شود و در عین حال برای
اینک ه دروغ بودن این تصویر
واژگون
برای مردم روشن نشود هر گونه ارتباط نزدیک با ان گروه
ستم دیده ممنوع و منفی تلقی میگ ان ردد و گروه نجس و ناپاک و آلوده قلمداد می شو د. در فرهنگ
ایران این گروه " دیگر " بیش از هر گروهی اقلیت بهائی بوده است. در نتیجه نه تنها این گروه
بطور منظم در صد و هفتاد سال گذشته مورد تبعیض و کشتار قرار گرفتند بلکه بعلاوه
دستگاهایه سنت پرست فرهنگی نیز با هزار توهین و د شنام به توجیه این ستم پرداختند. این
سوا و س و تاریکی ذهنی و فکری تا بدان ح د شدید بود که حتی برخی از ن د ویسن گان و تحصیلرده ک
های ایرانی ن یز علیرغم برخی بت شکنیهایشان در مورد فرهنگ بهائی ستیزی به تکرار همان
دروغهای ارتجاع ی م شغول بودند یا لااقل در مورد این سادیسم فرهنگی که بنام خدا و حقیقت ب ه
ا نسان زدایی و انسان کشی می پرداخت و می پردازد سکوت می گزیدند.
اما خوشبختانه در دوسال گذشته موج روشنفکری ایرانی جهشی بزرگ ی افته و بسیاری از
نویسندگان ایرانی علاوه بر کنکاش در مورد جوانب گ وناگون فرهنگ و جامعه ایرانی به شکستن
بزرگترین تابوی فرهنگیما یعنی سکوت در باره وا ه "ژ بهائی " پرداخت ه اند وبا شهامت تحسین بر
انگیزی این نقطه کور ناخود
آگاه
فرهنگی را نیز مورد بررسی قرار دادند و ستم و اجحاف بر
بهائیان ایرانی را مح کوم نمودند. بر این رادمردان و
رادزنان
پ رشید و یشاهنگ ایرانی درود می
فرستم. این روند مایه شادمانی هر ایران دوستی است چراکه نه تنها یک نوع بخصوص ستم و
بیداد ر ا در فرهنگ ما محکوم می نماید بلکه بعلاوه طلیعه ایست از اینکه اندیشه آزادی و حقوق
بشر از حالت شعاری ناخود
آگاه
و انتزاعی خارج شده و در جهت واقعی شدن و خود آگاه ی و