Goriz Nakhasteh

235 / 256

ﹰﻣﯽ ﭼﻪ واﻗﻌﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ؟ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺧﯿﺎل ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺪونﺳﺎﻟﻦ در را ﺗﺰاﻧﺰﯾﺖ
ی ﺑﻘﯿﻪ و دﯾﺪ ﺧﻮاﻫﻢ
ﮐﺎرﻫﺎ را او روﺑﻪ راه ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﺷﺮﻗ
ﯽ
ﺑﻮدن ﻣﺎ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎ ک ﮐﺜ
ﯿﻒ
و ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﻗ ﯿﺎﻓﻪ
ﻫﺎی
ﺧﺴﺘﻪ و
درﻣﺎﻧﺪه
ی
ﻣﺎ در آن ﻓﺮودﮔﺎه اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﺮ ﻋﺎﺑﺮی را
ﺟﻠﺐ
ﺑﮑﻨﺪ، وﻟﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﺎری
ﻧﺪاﺷﺖ، و اﮔﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روﯾﻤﺎن ﻣﯽ اﻓﺘﺎد، ﻋﺎدی و ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻮد.
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ.
ﭘﻨﺠﺎه
ﻓﺮاﻧﮏ در ﺟﯿﺐ ﺲ ﯾﯿﺳﻮ داﺷﺘﻢ. آن را ﺑﻪ ﺑﺎﺟﻪ ی ﺑﺎﻧﮏ
در ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺘﻈﺎر اراﺋﻪ دادم و ﺑﻪ
ﮐﺮون،
ﭘﻮل داﻧﻤﺎرک ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدم. از ﺑﺎﺟﻪ ی اﻃﻼﻋﺎت ﭘﺮﺳﯿﺪم ا ﮔﺮ
ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻢ، ﮐﺠﺎ ﺑﺮوم و ﭼﻘﺪر ﭘﻮل ﺑﺮﯾﺰم. راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺷﺪم، و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﮏ ﺗﻠﻔﻦ در
ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ رﻓﺘﻢ. ﺷﻤﺎره ی ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻨﺰل ﻓﺮﯾ ﺪون را ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﺻﺒﺢ ﺷﺶ روﺷﻦ و ﻫﻮا ﮐﺎﻣﻼ
ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﺻﺪای آﺷﻨﺎ و ﺧﻮاب آﻟﻮد ﺷﻤﯽ - ﻫﻤﺴﺮ ﻓﺮﯾﺪون ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺑﺎر زﻧﮓ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳ :ﯿﺪ
-
اﻟﻮ
-
ﯽﺷﻤ
ﻪ اﺑﻬﺧﺎﻧﻢ، اﻟ . ﯽ ﻣﻦ وﺣﯿﺪ ﻫﺴﺘﻢ.
ﯾﮏ ﺑﺎره ﺗﻤﺎم آﺛﺎر ﺧﻮاب از آن ﺻﺪای ﺧﻮب ﻣﺤﻮ ﺷﺪ. ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻪ اﺑﻬﯽ! اﻟ ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻤﺎ! رﺳﯿﺪﯾﺪ؟
- ﺑﻠﻪ، ﻣﺎ در ﻓﺮودﮔﺎه ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﻫﺧﻮا ﻢ ﺷﻤﺎ را ﺑﯿﺪار ﮐﺮدم.
- ای وای! ا ﮔﺮ ﺑﺪ ا ﻧﯿﺪ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ.
- ﺷﻤﯽ ﺧﺎﻧﻢ، ﻓﺮﯾﺪون ﺗﻮ
ی
ﻓﺮودﮔﺎه ﻧﯿﺴﺖ؟
- ای ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺳﺖ ﮐﻪ راه اﻓﺘﺎده. ﺑﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﺒﺮ داده ﮐﻪ ﺷﻤﺎ وارد ﻣﯽ ﺷﻮﯾﺪ؛ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ
دﻗﯿﻘﻪ ی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﻣﻨﺸﯽ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﯽ ﻣﯽ
رﺳﻨﺪ.
- ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨ
ﯿﻢ؟
ی ﺣﺎﻻ ﺗﻮ
ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰ .ﯿﻢ ﻫﺴﺘ ﯾﺖ
- ﻧﻪ؛ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک، ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﻪ ﮔ ﻫﺎ ﯿﺸﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧ .ﯿﺪ
- ا ﮔﺮ ﺑﺎ ورودﻣﺎن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﮑﺮدﻧﺪ؟
- ﺧﻮدﺗﺎن را ﻣﻌﺮﻓ ﺑﮕﻮ ﯿﺪ؛ ﮐﻨ ﯽ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﯾﯿﺪ ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﻮﯾﺪ. ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ
ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎن ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﺋﯽ ی داﻧﻤﺎرک ﻫﻢ در راه ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺗﺎ دﻗﺎﯾﻘﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﯽ آﯾﻨﺪ.
ﯽﺗﻠﻔﻨ
ﺑﺎ ﺷﻤ
ﯽ
ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠ
ﯿﺴﯽ
ﺗﺴﻠﻂ ﮐﺎﻣﻞ دارد، ﭼﻨﺪ ﺑﺎر آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎ
ﯾﺪ
ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﻪ
اﻧﮕﻠ ﺑﮕﻮ ﯿﺴﯽ ﯾﻦ ﺗﻤﺮ ﯾﻢ، و از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم. ﮔﻔﺖ:
- اﻟﺒﺘﻪ آن ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رو
ی
ﺧﻮش ﻧﺸﺎن ﻧﻤ ﻣﯽ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ . دﻫﻨﺪ ﯽ ﺗﻮاﻧﯿﺪﺑﺎﯾﺪ اﺻﺮار . ﮐﻨﯿﺪ
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ؛ ﺑﺒ .ﺷﻮدﯽﭼﻪ ﻣ ﯿﻨﻢ
- ﯿﺘﯽﮔ را ﺑﺒﻮﺳﭼﺸﻢ . ﯿﺪ اﻧﺘﻈﺎرﺗﺎن . ﻫﺴﺘﯿﻢ
- ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻤﺎ.
- ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻤﺎ... ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ
۲۳٤