234 / 256
داﻧﻤﺎرک
COPENHAGEN
ﯽوﻗﺘ
اﺣﺴﺎس رﻫﺎ
ﯾﻢ ﮐﺮد ﯾﯽ
و ﺳﻮار ﺷﺎﻫ
ﯿﻦ
اﺳﮑﺎﻧﺪ
ﯾﻨﺎوﯾﺎﯾﯽ
رﻫﺴﭙﺎر ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻮد
ﯾﻘﯽ دﻗﺎ ﯾﻢ،
آراﻣﺶ
ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ،
ﯽوﻟ
ﯽ، ﺧﺴﺘﮕ
ﺧﻮاﺑﯽ ﯽو ﺑ ﯽ ﮔﺮﺳﻨﮕ
ﺑﻪ ﺳﺮاغ آﻣﺪ. ﺟﺎ
ﯾﻢ
را ﺑﺎ
ﻓﺮاﻣﺮز
ﻋﻮض ﮐﺮدم ﺗﺎ در
ﮐﻨﺎر ﮔ
ﺑﻨﺸ ﯿﺘﯽ
ﯿﻨﺪ،
و ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺎﺷﻨﺪ، و ﺳﻔﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺷ
ﯽ
ﺑﮕﺬرد.
از ﺻﺒﺢ ﺻﻮرﺗﻢ را ﻧﺘﺮاﺷ
ﯿﺪه
ﺑﻮدم و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ د
ﯾﺮی
از ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد، اﺣﺴﺎس ﻣ
ﯾﺶر ﮐﺮدم ﯽ
ﻫﺎﯾﻢ
در آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺗﻨﻬﺎ ﻟﺒﺎﺳ
ﯽ
را ﮐﻪ ﺑﻪ
ﻋﻨﻮان ﻟﺒﺎس ﻗﺎﺑﻞ ﭘﻮﺷ
ﯿﺪن
ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻢ، ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮده
ﺑﻮدم.
وﻟﯽ ﮐﺮوات
ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮔﯿﺘﯽ و
ﻓﺮاﻣﺮز
ﻫﻢ ﻟﺒﺎس
ﻫﺎی ﺳﺎده
ای ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺎل و ﻗﯿﺎﻓﻪ
ی ﻫﺮ ﮐﺪام
ﺣﮑﺎﯾﺖ ا
ز ﺳﺎﻋﺎت ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ
ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ.
ﻣﻦ در ﺳﻔﺮﻫﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ
ﯾﺎد
دارم ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑ
ﯿﺶ
از ﭼﻨﺪ دﻗ
ﯿﻘﻪ
ﹰ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ
واﻗﻌﺎ
ﺑﻪ ﺧﻮاب
رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، وﻟ
ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﺘﯽﮔ ﯽ
ﹰ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺳﻔﺮ ﺑ
ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا
ﯿﺪار
ﺑﻮدﻧﺪ و اوﻗﺎت را ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ
ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ، ﯽﻣ
ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ در ﺣﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ آرام و ﻋﻤ
ﯿﻖ
ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. وﻗﺘ
ﯽ
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ
ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، ﻫﻨﻮز
ﯾﮏ
ﺳﺎﻋﺖ د
ﯾﮕﺮ
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻣﺎدر
ﮐﻪ ﯾﺪ
ﺖﯿﺑﻠ
ﻫﺎی ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﺻﻮرت ﺻﺎدر ﺷﺪه ﺑﻮد
،
در ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﭘﯿﺎده ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ ﺑﺮوﻧﺪ
و ﺑﻌﺪ
از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی دﯾﮕﺮی ﻋﺎزم اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﺸﻮﻧﺪ. وﻟﯽ ﻣﺎ ﻣﯽ
داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﺎ از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﻪ
زﻣﯿﻦ ﺑﮕﺬارﯾﻢ، در اﻧﺘﻈﺎر ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﺣﻮادث ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم دﯾﮕﺮی
. ﯿﻢ ﻫﺴﺘ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﯾﺪون ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ
ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﻫﻤﻪ ﺟﻮر ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ راﺣﺖ ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک وارد ﺷﻮﯾﻢ.
ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﻗﺪری دﯾﺮﺗﺮ از ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮر ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﺧﻮد را در ﺣﺪ ﻣﻘﺪور ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺮ ﻣﻮ
ﺷﺎﻧﻪ زدﯾﻢ وﻟﯽ ﺧﺴﺘﮕﯽ و درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﻫﻨﻮز رﻧﮕﯽ ﻋﯿﺎن ﺑﺮ ﭼﻬﺮه
ﻫﺎﯾﻤﺎن
داﺷﺖ. ﺳﺎ ک
ﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ و
از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺧﺎرج و ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ ﻫﺪاﯾﺖ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﯽ
داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ، ﺑﻪ
ﺳﻮی دﯾﮕﺮ و ﺟﻬﺖ ورود ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺑﺮوﯾﻢ. ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻋﺎزم اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ
دﻧﺒﺎل ﻣﺴﺎﻓﺮان ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺑﻪ آن ﺳﻮ رﻫﺴﭙﺎر ﺷﺪﯾﻢ. ﺗﺎ
ﯿﺸﻪ ﮔ
ﻫﺎی
ﮐﻨﺘﺮل را د
ﯾﺪﯾﻢ
و ﭘﺎﻫﺎ
ﯾﻤﺎن
ﺳﺴﺖ ﺷﺪ. از ورا
آن ﮔ ی
ﻫﺎ ﯿﺸﻪ
ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣ
ﯾﮕﺮ د یﺳﻮ ﺷﺪﯽ
ی ﻣﺤﻮﻃﻪ
ﺳﺎﻟﻦ ﻓﺮودﮔﺎه را د
ﭼﻨﺪ ﺑﺎ . ﯾﺪ
ﺳﺮ ﺑﺎر
ﮐﺸﯿﺪن،
ﺻﻮرت
آﺷﻨﺎﯾﯽ
ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ
از و
ﻓﺮﯾﺪون
ﻫﻢ
ﻧﺸﺎﻧﯽ
. ﻧﺒﻮد
اﺟﺎزه
ی
ورود ﺑﻪ داﻧﻤﺎرک
ﻧﺪاﺷﺘ
ﺖﺑﻠﯿ . ﯿﻢ
ﺳﻔﺮﻣﺎن ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎﯾ
ﺴﺖ در ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺰاﻧﺰﯾﺖ ﭼﻮن دﯾﮕﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮان در
اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺮواز دﯾﮕﺮ ﻣﯽ
ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ. ﻗﺪری دورﺗﺮ از ﮔﯿﺸﻪ
ﻫﺎی ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺑﻮدﯾﻢ.
دﯾﮕﺮان آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ و ﺑﺎ اراﺋﻪ
ی ﭘﺎﺳﭙﻮرت
ﻫﺎﯾﺸﺎن از ﮔﯿﺸﻪ
ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. ﻧﮕﺎه ﻣﺄﻣﻮری ﮐﻪ در
ﯾﮏ ﮔﯿﺸﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ اﻓﺘﺎد. ﻧﮕﺎﻫﺶ آرام ﺑﻮد. از اﯾﻦ
دﯾﺪﯽﮐﻪ ﻣ
ﭼﻨﺪ ﻗﺪم دورﺗﺮ از ﮔ
ای ﯿﺸﻪ
ا
ﯾﺴﺘﺎده
اﯾﻢ
و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﻠﻮت ﺑﻮدن آن، ﻧﺰد
ﻋﮑﺲ ﯿﭻﻫ ﺷﻮﯾﻢ، ﯽﻧﻤ ﯾﮏ
اﻟﻌﻤﻠ
ﯽ
ﻧﺸﺎن ﻧﻤ
وﻟﯽ . دادﯽ
۲۳۳