230 / 256
-
ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ، ﺑﻠ
ﺖﯿ
ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﺗﻬﺮان
زاﻫﺪان را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ
دﻫﻢ.
ﮔﻔﺘﻢ:
-
ﻧﻪ،
ﻓﺮاﻣﺮز
ی ﺟﺎن. ﻗﺪر
ﺧﻮدت را ﺑﺎ ﺳﺎ ک
ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﺸﺎن ﺑﺪه. ﺑﺮﻣ
ﯾﯿﻢ ﮔﻮﯽو ﻣ ﯾﻢ ﮔﺮدﯽ
ﻫﻤﺮاه ﻧ »
ﯿﺎورده
اﯾﻢ
اﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻃﻮر اﯾﻦ .«
اﯾﻦ.
ﮐﻪ ﺧﺮ ﻫﺎ
ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ
ﻣﯽ.
ﻓﻬﻤﻨﺪ
ﺑﺎ .
و ﻫﯿﺠﺎن
ﺷﺘﺎب
زده، ﺑﺎ آن ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻮی
آن
ﻫﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ
و ﺑﻪ آن
ﻫﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻠﯿ
ﻫﺎی ﺳﻔﺮ را ﺖ
ﻫﻤﺮاه ﻧﺪارﯾﻢ.
ﯾﮑﯽ از آن
ﻫﺎ ﮐﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ
ی ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﺳﺒﯿﻞ ﺳﯿﺎه ﻣﺜﻠﺚ ﺷﮑﻠﯽ داﺷﺖ، ﺳﺮش را ﺑ
ﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد و
ﮔﻔﺖ:
-
ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ا
ﮔﺮداﻧﯿﻢ ﯽ ﺑﺮ ﻣ ﯾﺮان
. ﺑﺎ اوﻟ
ﯿﻦ
ﭘﺮواز ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﻬﺮآﺑﺎد ﺧﻮاﻫ
ﯿﺪ
رﻓﺖ.
ﻣﻌﻨﯽ آﻧﭽﻪ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد، درﯾﺎﻓﺘﻢ، و ﺑﺮای
ﻓﺮاﻣﺮز
ﻫﻢ، ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن، ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ
ﮔﻔﺘﻢ:
-
ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ از ا
!ﯾﻦ
آن وﻗﺖ رو
ﯾﻢ
را ﺑﻪ او ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-
.
١٠
OK, we are ready
ﻣﯽ
داﻧﺴﺖ ﻣﻦ دروغ ﻣﯽ
ﮔﻮﯾﻢ
و ﺑﻪ اﺻﻄﻼح، ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺎزی ﻣﯽ
ﮐﻨﻢ. ﺣﺮﮐﺎت ﻋﺼﺒﯽ و ﺑﺪون اراده
ی
ﯾﻦو ا ﻓﺮاﻣﺮز
ﺳﻮ و آن ﺳﻮ رﻓﺘﻦ و ﮐﻠﻤﺎﺗ
ﯽ
را ﮐﻪ در آن ﻟﺤﻈﺎت ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣ
ﯽ
آورد، ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤ
ﺑﻪ ﮐﻨﻢ؛ ﯽ
ﯿﻦﻫﻤ
ﻧﺤﻮ، ﻧﺎراﺣﺘ
ﯽ
و اﺿﻄﺮاب ﺧﻮد را و ﺗﻤﺎم ﺧﺴﺘﮕ
ﯽ،
ﻧﺎآراﻣ
ﯽرﻧﮕ ﯾﺪه ﭘﺮ ﯽ،
و درﻣﺎﻧﺪﮔ
ﯾﺪﺷﺪ ﯽ
ﯿﺘﯽﮔ
را از
ﺑﺮم. ﯽﻧﻤ ﯾﺎد
دﮐﺘﺮ
ﯾﮕﺮ د ﻣﺴﻌﻮد
ﻃﺎﻗﺖ ﻧ
ﯿﺎورد
. ﺑﻪ آن ﻣﺄﻣﻮر ﻧﺰد
ﯾﮏ
ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
-
ﺷﻤﺎ درﺳﺖ
ﮔﻮﯾﯿﺪ ﯽﻣ
ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻫﺎ ﯾﻦ. ا
ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭼﻨﺪ روز ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. در اﯾﺮان ﺑﺮای آن
ﻫﺎ
ﺧﻄﺮ ﻣﺮگ ﺑﻮده
اﺳﺖ. ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺮواز ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه؛ ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺑﺮوﻧﺪ.
ﮐﻪ ﯽ در ﺣﺎﻟ
ﻣﺴﻌﻮد
ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﻣ
ﮐﺮد، ﯽ
ی ﻣﺄﻣﻮر
ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰد
ﯾﮏ
ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
-
ا یﻣﺮد
ﯾﻦ ﺑﺎ ا ﯾﺮاﻧﯽ
ﻣﺸﺨﺼﺎت ﻣ
ﺧﻮاﻫﺪ ﯽ
ﺷﻤﺎ را ﺑﺒ
ﯿﻨﺪ؛
ﹰ ﻧﺰد او ﺑﺮو
ﻓﻮرا
و ؛ﯾﺪ
ﻣﺸﺨﺼﺎت
. ﮔﻔﺖ را ﭘﺮوﯾﺰ
ﺑﻪ ﮔﯿﺘﯽ
ﮔﻔﺘﻢ:
-
.ﯾﺰ ﭘﺮو ﯿﺶﭘ رومﯽﻣ
ﯿﺘﯽﮔ
ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
-
ﮐﺎرﻫﺎ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨ
.ﯿﺪ
ﯿﺮون ﺑ
رﻓﺘﻢ. ﭘﺮو
ﯾﺰ
و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺗﺎ ﻣﺮا د
ﯾﺪﻧﺪ،
ﺑﺎ اﺷﺎره
ی
دﺳﺖ ﻣﺮا ﻧﺰد
ﯾﮏ
ﺧﻮدﺷﺎن ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ.
۱۰
ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ
.ﯾﻢ
۲۲۹