Goriz Nakhasteh

231 / 256

ﯾﺰ ﭘﺮو
ﮔﻔﺖ:
- ﻫﺎ ﯾﻦا از ﺷﻤﺎ ﭘﻨﺞ ﻫﺰار روﭘ . ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯽﻣ ﯿﻪ
ﺑﺪون ﺗﺄﻣﻞ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻦ د داﻧﯿﺪ ﯽﻣ
ﯽﭘﻮﻟ ﯾﮕﺮ
ﻫﻤﺮاه ﻧﺪارم، و ﺟﺰﺋ
ﯽ
ﭘﻮل ﻫﻢ ﺑﺮا اداﻣﻪ ی
ی
ﺳﻔﺮ ﻻزم اﺳﺖ. ﻫﺮ ﻃﻮر
داﻧﯿﺪ ﯽ ﺻﻼح ﻣ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ از. ﯿﺪ ﻋﻤﻞ ﮐﻨ ﭘﺮداﺧﺖﻣﺎﻧﻌﯽ ﻫﻢ ﭘﻮل ﺗﻤﺎم ﻧﺪارد؛ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﯿﺪ،ﺑﻌﺪ
ﺑﺮاﯾﺘﺎن .ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺣﻮاﻟﻪ
ﺗﻤﺎم ا
ﯾﻦ
ﻣﺬا ﮐﺮات و رﻓﺖ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ دو دﻗﯿﺸﺘﺮ ﺑ ﯿﻘﻪ ﻃﻮل ﻧﮑﺸ ﯿﺪ . ﻧﺰد و ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﺘﯽ و ﮔ ﻣﺴﻌﻮد
ﻣﺄﻣﻮر ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
ﻣﺴﻌﻮد
ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ آراﻣ
ﯽ
ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﮐﺮدﯽ و از آن ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺶ داﺷﺖ ﺑﺎ
ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ وﺿﻊ ا
ﯾﺮان
و ﻣﺴﺎﻋﺪتﯾﯽﻫﺎ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺑﻪ ا ﯾﺮاﻧﯽ ﻫﺎ از ﻧﻈﺮ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔ
ﯽ
و اﻣﮑﺎن ﺳﻔﺮ
را
ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﻧﻘﺎط ﻣﯽ دﻫﻨﺪ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ را از دﺳﺖ ﻧﺪﻫﯿﻢ، وﻟﯽ ﻣﺄﻣﻮر دﯾﮕﺮ ﺟﻮاﺑﯽ
ﻧﻤﯽ داد. ﯾ ﮏ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﺟﺎزه ی ورود ﺑﻪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد، و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه در
ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻧﮕﺎه ﻫﺎی ﻣﺄﻣﻮران ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ. ﺑﯽ اراده ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑ ﺒﯿﻨﯿﻢ
ﭘﺮوﯾﺰ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. او را ﻧﺪﯾﺪم. ﺧﺎﻧﻤﺶ ﮔﻔﺖ:
- آن دورﺗﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻤﺮدن ﭘﻨﺞ ﻫﺰار روﭘ
ﯿﻪ
ﺑﻪ ﯾﻞ و ﺗﺤﻮ
ﯾﮑﯽ
از ﻣﺄﻣﻮران اﺳﺖ.
دوﺑﺎره ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﮔﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﺘﯽ و دﮐﺘﺮ ﯾﮏﻧﺰد ﻣﺴﻌﻮد ﺷﺪم. ﻣﺄﻣﻮر
ی
ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻔﺘﮕﻮ
ﺑﻮد، رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮده و ﮔﻔﺖ:
-
یﺑﺮا ﯾﺎآ
ی ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﯽ ﻣﻬﺮﻫﺎ
ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﺧﻮرده اﺳﺖ، ﭘﻮﻟ
ﯽ
ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮدهﯾﺪ؟ ا
و ﺑﻌﺪاﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ا ﮔﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﭘﺮﺳﻢ ﯽ ﺑﻪ ﺻﺪاﻗﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫ
ﯿﺪ،
ﮐﻤﮑﺘﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد.
داﻧﺴﺘﻢ ﯽﻣ
ﯽ ﺳﺮ ﻫﻤﺮاﻫ
دارد و ﻻﺑﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او رﺳﺎﻧﺪه اﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺰار ﭘﻨﺞ روﭘﯿﻪ در ﺣﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ اﺳﺖ.
ﮔﻔﺘﻢ:
- آری، ﻓﻼن ﻗﺪر ﭘﺮداﺧﺘﻪ
اﯾﻢ.
-
ﯽﮐ
از ﺷﻤﺎ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺖ؟
ﮔﻔﺘﻢ:
- اﺳﻢ ﻓﺎرﺳ ا ﯽوﻟ ﮔﻔﺖ، ﯽﻣ ﯽ ﻧﺒﻮد. ﯾﺮاﻧﯽ
ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ:
- ا ﮔﺮ ﺑﮕﻮ
ﯾﯿﺪ
در ﻓﺮودﮔﺎه ﮐﺴ
ﯽ
از ﺷﻤﺎ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ و او را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﯿﺪ، ﮐﻨ ﯽ ﻣﻦ ﻗﻮل ﻣ دﻫﯽ ﻢ ﭘﻮل
او ﺑﮕ را از
ﯿﺮم
و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺲ ﺑﺪﻫﻢ و اﺟﺎزه
ی
ﭘﺮواز ﻫﻢ ﺧﻮاﻫ
ﯿﺪ
داﺷﺖ.
۲۳۰