229 / 256
-
ﯽﮐ
ﺑﻪ ﮐﺮاﭼ
آﻣﺪه ﯽ
ﯾﺪا
و از ﮐﺠﺎ ﭘﺮواز ﮐﺮده
ﯾﺪ؟ ا
ﺗﺎر
ﯾﺨﯽ
ﮐﻪ درﭘﺎﺳﭙﻮرت ﺑﻮد ذ ﮐﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ا
ﯾﺮا ﯾﺮان
٩
آﻣﺪه
اﯾﻢ.
ﺷﻤﺎره
ی ﭘﺮواز را ﭘﺮﺳﯿﺪ؛ ﭘﺎﺳﺦ
دادم:
-
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪارم.
ﺳﺎﻋﺖ ورود را ﭘﺮﺳ
ﯿﺪ
. ﺳﺎﻋﺘ
ﯽ
ﯾﺮا ﯾﺮان ا ﯿﻤﺎی ﻫﻮاﭘ داﻧﺴﺘﻢ ﯽ را ﮐﻪ ﻣ
در ﮐﺮاﭼ
ﻧﺸﯿﻨﺪ ﯽﻣ ﯽ
ﺑﻪ زﺑﺎن
آوردم. رو ﺑﻪ آن ﺟﻮان
ﺑﻬﺎﺋﯽ
ﮐﺮد
و ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ
ی ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ زﺑﺎن اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد. ﺟﻮان ﭘﺎﺳﺦ
داد ﮐﻪ ﺑﻬﺎ
ﯾ
ﯽ اﺳﺖ؛ ﻧﺎﭼﺎر از ﺗﺮک وﻃﻦ ﺷﺪه. از ﭘﻠﯿﺲ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن
اﺟﺎزه
ی ﭼﻨﺪ روز اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ
و ﺣﺎﻻ
ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣ
ﺧﻮاﻫﺪ ﯽ
ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧ
ﯿﺎ
ﺑﺮود و آن
ﻫﺎ ﺣﻖ ﻫ
ﯽ ﺗﻌﺮﺿ ﯿﭻ
ﺑﻪ او ﻧﺪارﻧﺪ. وﻟ
آن ﯽ
دو ﻣﺄﻣﻮر ﮐﻪ
«ﯿﺪﺻ»
را در اﺧﺘ
ﯿﺎر
داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔ
ﯽ
ﺷﺪﻧﺪ، ﯽ رام ﻧﻤ
و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣ
رﺳﯿﺪ ﯽ
ﮐﻪ از او
اﻧﺘﻈﺎر
ی
داﺷﺘﻨﺪ.
ﺑﺎر د
ﺑﻪ ﯾﮕﺮ
ﻓﺮاﻣﺮز
و ﻣﻦ اﺷﺎره ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮو
ﯾﻢ
در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻨﺸ
ﯿﻨﯿﻢ
. دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
ﻧﺎﭼﺎر وﻗﺘ
ﯽ
وﺿﻊ و
ﯾﺪ، ﺣﺎل را د
ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد
ﯾﮏ
ﺷﺪ و از ﻣﺎﺟﺮا ﭘﺮﺳ
ﯿﺪ
. آﻧﭽﻪ ﻻزم ﺑﻮد، ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ. ﻣ
دﯾﺪﯽ
ﮐﻪ ﻣﻀﻄﺮﺑﻢ.
ﯿﺘﯽﮔ
ﻫﻢ ﻧﺎآرام ﺑﻮد؛ ﮔﻔﺖ:
-
ﯾﺪ ﺑﺮو
ﺑﻪ ﭘﺮو
ﯾﺰ
ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﭼﺮا اذﯾﺖ ﻣﯽ
ﮐﻨﻨﺪ.
ﻣﺴﻌﻮد
ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮ
دی و آراﻣﺶ دﻋﻮت ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
-
ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺣﻘ
ﯿﻘﺖ
را ﺑﮕﻮ
ﯾﯿﺪ
. وﻗﺖ دارد ﻣ
. ﮔﺬرد ﯽ
ﯾﻦ در ا
ﻓﺮاﻣﺮز ﺿﻤﻦ
ﮔﻔﺖ:
-
ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ، ﺑﻪ آن
ﻫﺎ اﺟﺎزه داد.
ﯾﺪمد
ﮐﻪ آن ﺟﻮان
ﺑﻬﺎﺋﯽ
و ﻫﻤﺴﺮ و دو ﻃﻔﻞ ﺧﺮدﺳﺎﻟﺶ از آﻧﺠﺎ ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺪ
و ﻣﺄﻣﻮران دﯾﮕﺮ ﺑﺮای
اﺟﺎزه
ی ورود ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺰاﻧﺰﯾﺖ، آن
ﻫﺎ را ﺑﺎ
ﯽﻣ ﯽﺑﺪﻧ ﯽزرﺳ
ﮐﻨﻨﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻃﻮل ا
ده از ﯿﺶﺑ ﯾﺎنﺟﺮ ﯾﻦ
دﻗﯿﻘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، وﻟﯽ دﻗﺎﯾﻖ ﺳﺨﺖ و دﺷﻮاری را ﻣﯽ
ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ. دوﺑﺎره ﻣﺎ را ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﮔﯿﺘﯽ
ﻫﻢ ﺑﻪ آن
ﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ. دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
دو ﻗﺪم دورﺗﺮ
یﻃﻮر ﺑﻪ
ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ
ی
ﻣﺎ را ﺑﺸﻨﻮد
اﯾﺴﺘﺎد.
ﻣﺄﻣﻮر ﮔﻔﺖ:
-
اﺳﻢ ﺷﻤ
ﺎ در ﺻﻮرت ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ آن ﭘﺮواز ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ
ﻃﻮر ﺧﻼف وارد
اﯾﺪ. ﺷﺪه
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎت و ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻠﻤﺎﺗ
ﯽ
داد و ﻗﺎﻟ
ﯽ
ﮐﺮد. آن
ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ:
-
ﯿﺖﺑﻠ
ﻫﺎی
ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی اﯾﺮان
را
ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﮐﺮاﭼﯽ آورده اﺳﺖ
،
اراﺋﻪ دﻫﯿﺪ.
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺑﻪ ﺳﻮ
ی
ﺳﺎ ﮐﺶ دو
ﯾﺪ
. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑ
اﺧﺘﯿﺎر ﯽ
ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او رﻓﺘﻢ. در ﺣﺎﻟ
ﯽ
ﮐﻪ دﺳﺖ در ﺟ
ﯿﺐ
ﻫﺎی
ﺑﻪ ﮐﺮدم ﯽ ﺳﺎ ک ﻣ
ﻓﺮاﻣﺮز
ﮔﻔﺘﻢ:
-
ﮐﻨﯽ؟ ﯽﭼﻪ ﻣ
۹
irA ran
I
۲۲۸