ﺧﻮش و ﻧﻮای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺤﺮوﻣﻨﺪ
و ﭼﺮا ﺣﺎﻻ در ﮐﻨﺎرﻣﺎن ﻧﯿﺴﺘﻨ
ﺪ. آن ﺷﺐ را در ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﺎن ﭘﺮﻣﺤﺒﺖ
ﺎﺻﻔﺎ و ﺑ
ﯾﻤﺎن
ﺑﻪ ﺧﻮﺷ
ﯽ
ی و ﺷﺎد
ﮔﺬراﻧﺪ
.ﯾﻢ
در ﺑﺎزﮔﺸﺖ دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺑﺎ وﺟﻮد ا
ﯾﻦ
ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ در ﺣﺎل ﺧﻮاب ﺑﻮد، ﺑﺮا
آن ی
ﮐﻪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻘﺪوراﺳﺖ د
ﯾﺪﻧﯽ
یﻫﺎ
ﺷﻬﺮﺷﺎن را ﺑﺒ
ﯿﻨﯿﻢ
ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧ
ﯿﺎﺑﺎن
ﯾﺒﺎ ز یﻫﺎ
ﺑﺮدﻧﺪ. ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺒﻮر
ﻫﺮ ﻣﺤﻞ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻬﻤ
ﯽ
را ﻧﺸﺎن ﻣ
ﺑﻪ وﻗﺘﯽ . دادﻧﺪ ﯽ
ﺧﯿﺎﺑﺎن
ﮐﻨﺴﻮﻟﮕﺮی
ﺳﻔﺎرﺗﺨﺎﻧﻪ
ﻫﺎ
رﺳﯿﺪﯾﻢ
و
ﹰ ﺟﺎ
واﻗﻌﺎ
ﯾﯽ
ﺑﺎﺻﻔﺎ و ﺗﻤ
ﯿﺰ
و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن
ﯾﯽﻫﺎ
ﯾﺖ در ﻧﻬﺎ
ﺷﮑﻮه داﺷﺖ، دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
ﺑﻪ ﺷﻮﺧ
ﯽ
ﮔﻔﺖ:
-
یﺑﺮا ﯾﺪ دار ﯿﻞﻣ
یﺳﺮ ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ا
ﯿﻢ؟ ﺑﺰﻧ ﯾﺮان
از ا
ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻦ
ﯾﺴﺖ
ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از آن
ﺷﺪﯾﻢ، ﯽ ﻫﺎ ﺟﺪا ﻣ
ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺑﻮد
ﯾﻢ
ﹰ اﺣﺴﺎس ﻣ
و واﻗﻌﺎ
ﯾﻦ در ا ﯾﻢ ﮐﺮدﯽ
ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه
،
ﻏﺮق در در
ﯾﺎی
ﻣﺤﺒﺘﺸﺎن ﭼﻘﺪر ﺑﻪ آن
ﻫﺎ ﻣﺄﻧﻮس ﺷﺪه
ﯿﻼﻟ. ﯾﻢا
ﭼﻪ راﺣﺖ و آﺷﻨﺎ ﮔ
را ﯿﺘﯽ
ﺧﺎﻟﻪ ﺟﻮن و ﻣﺮا دا
ﯾﯽ
ﮐﺮد، ﯽ ﺟﻮن ﺻﺪا ﻣ
و دﮐﺘﺮ و ﺧﺎﻧﻤﺶ و
رﺿﺎ آﻗﺎ
ﭼﻘﺪر ﺻﻤ
ﯿﻤﯽ
و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد
ﯾﮏ
ﺑﻮدﻧﺪ. ﮐﺴﺎﻧ
ﯽ
را ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪ
ﯾﻢ ﺑﻮد ﯾﺪه
و ﻣﺤﺪود ﺷﺐ
ﻫﺎ و روزﻫﺎ
ﯾﯽ
از ﺳﺮ ﺗﻘﺪ
ﯿﺮ و ﻣﺴ ﯾﺮ
آﺷﻨﺎ ﯿﻖ ﻋﺒﻮر ﺗﻮﻓ
ﯿﺪا را ﭘ ﺷﺎن ﯾﯽ
ﮐﺮده ﺑﻮد
ﯾﻢ،
ﺣﺎﻻ ﭼﻘﺪر ﻋﺰ
ﯾﺰ
و ﻣﺤﺒﻮب ﻣ
ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ ﯽ
.
ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ آﻣﺎده ﺷﺪ
ﯾﻢ
ﺗﺎ ﺳﺎ ک
ﯾﻤﺎن ﻫﺎ
را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨ
ﻣﯽ. ﯿﻢ
ﻟﺒﺎس ﯿﻢ ﺧﻮاﺳﺘ
ﯽ ﺑﻠﻮﭼ یﻫﺎ
را ﮐﻪ ﺑﻪ
ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺮوج از ا
ﯾﺮان
و ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ
ی
ورود ﺑﻪ ﮐﻮ
ﭘﻮﺷ ﯾﺘﻪ
ﺑﻮد ﯿﺪه
ﺑﻪ ﯾﻢ،
ﯾﺎدﮔﺎر
ﻫﻤﺮاه ﺑﺒﺮ
ﯾﺪﺧﺮ ﯽوﻟ ﯾﻢ،
ﭼﻨﺪ ﺣﻮﻟﻪ و ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺧﺮ
ﯾﺪﻫﺎی
ﯾﮕﺮ د
در ﮐﺮاﭼ
ﯽ
ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺎ ک
ﯾﻞ وﺳﺎ یﻫﻤﻪ ﯾﺶ ﮔﻨﺠﺎ ﯾﻤﺎن ﻫﺎ
زﻧﺪﮔ
ﯿﻤﺎن
را ﮐﻪ در ﺳﻪ ﺳﺎ ک ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻼﺻﻪ ﻣ
ﺷﺪ، ﯽ
ﻧﺪاﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﺪ.
وﻟﯽ در ﻋﻤﻞ در
ﻫﻤﺎن ﺳﻪ ﺳﺎ ک
ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎﺣﺼﻞ ﻋﻤﺮی ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﻨﺪ ﻟﺒﺎس ﮐﻬﻨﻪ وﮐﻔﺶ و ﺣﻮﻟﻪ
درون
ﺳﺎ ک
ﻫﺎ ﻣﺎ را ﺳﺒﮏ
ﺑﺎل آﻣﺎده
ی ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺷﺒﻤﺎن و ﺧﺎﻧﻪ و ﺟﺎی ﻓﺮداﯾﻤﺎن
روﺷﻦ ﻧﺒﻮد. دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ
ﮐﺮد ﮔﻔﺖ:
-
ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ زودﺗﺮ
آﯾﻢﯽﻣ
ﺗﺎ آﺧﺮ
ﯾﻦ
ﺳﺎﻋﺎت را ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷ
. ﯿﻢ
ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﻧﺮﻓﺖ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ
ی
از دوﺳﺘﺎن ﮐﻪ از ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎ ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻮدﻧﺪ و
ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽﻧﻤ
ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺣﻔﻆ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺑ
ﯿﺎﯾﻨﺪ،
ﯾﺎ ﯽﺗﻠﻔﻨ
ﺑﺎ ﺣﻀﻮر در ﻣﻨﺰل دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ
ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﺎ از آن
ﻫﺎ اﻟﺘﻤﺎس دﻋﺎ داﺷﺘ
ﺎرﻫﺎ ﺑ ﭼﻮن . ﯿﻢ
ﺷﻨﯿﺪه
ﺑﻮدﯾﻢ
ﮐﻪ
ﻣﺄﻣﻮرﯾﻦ
ﻓﺮودﮔﺎه
ﺑﺎ ﮐﺮاﭼﯽ
ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ
اﯾﺮاﻧﯽ
ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻫﺎ و
ﻫﺎ
ﻣﻮﺟﺒﺎت ﻧﺎراﺣﺘﯽ آن
ﻫﺎ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽ
آورﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ وﺟﻮﻫﯽ
درﯾﺎﻓﺖ
دارﻧﺪ.
وﺿﻊ ﻣﺎ ﻫﻢ روی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻮد. در ﺗﻤﺎم آن روز ﺑﺎر دﯾﮕﺮ اﺿﻄﺮاب ﻓﻮق اﻟﻌﺎده
ای
داﺷﺘﻢ، ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ و
رﺿﺎ آﻗﺎ
ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ا ﮔﺮ در ﻓﺮودﮔﺎه اﺷﮑﺎﻟﯽ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮل ﻗﺎﺑﻞ
ﺣﻞ ﺑﺎﺷﺪ
، از ﻃﺮف ﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﯽ
ﺧﻮاﻫﻨﺪ
ﺑﭙﺮدازﻧﺪ، وﻟ
ﯽ
ﺗﺮس از اﺗﻔﺎﻗﺎت ﭘ
و ﯾﮕﺮ د ی ﻧﺸﺪه ﯿﻨﯽﺑ ﯿﺶ
ﻓﮑﺮ و ﺧ
ﯾﮕﺮ د یﻫﺎ ﯿﺎل
ﺑﺎﻋﺚ ﻧﮕﺮاﻧ
ﯽ
داﺋﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﻣﺴﻌﻮد
ﮔﻔﺖ:
-
ﻪ ﭼ
اﻧﺸﺎءاﻟ
ﯿﺶﭘ ﯿﺰی
ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤ
ﮔﺬارﯾﻢ ﯽ
. ﻫﻤﻪ دﻋﺎ ﻣ
ﮐﻨﯿﻢﯽ
ﮐﺎرﻫﺎ
ﺑﺮ وﻓﻖ ﻣﺮاد ﺑﮕﺬرد.
۲۲٥