221 / 256
ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺪون ﺑﻮدم. آﻧﭽﻪ از ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد دارم، ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ: ﮔﯿﺘﯽ از ﺗﺨﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳ
ﺖ و ﭼﺮاغ اﺗﺎق
را روﺷﻦ ﮐﺮد. ﻧﻮﺷﺘﻪ
ای را ﮐﻪ در ﺟﯿﺐ ﭘﯿﮋاﻣﻪ داﺷﺘﻢ، در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺻﺪای آﺷﻨﺎی ﻓﺮﯾﺪون را
آﻟﻮد ﺧﻮاب
ﺷﻨﯿﺪم:
-
اﻟﻮ، اﻟﻮ.
-
ﯾﺪون ﻓﺮ
ﺟﺎن!
-
ﺟﺎﻧﻢ، ﺷﻤﺎ؟
-
ﻣﻨﻢ؛ از ﮐﺮاﭼ
ﯽ
.ﮐﻨﻢﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣ
-
اوه! ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ. راﺳﺖ ﻣ
ﯿﮕﯽ؟
-
ﮔﻮش ﮐﻦ....
-
ﺑﮕﻮ!
-
ﯾﻦا
ی ﺷﻤﺎره
ﺗﻠﻔﻦ دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
اﺳﺖ.
ﯾﺎدداﺷﺖ
ﮐﻦ. ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ
آن ی
ﯿﻢ ﻫﺎ ﻫﺴﺘ
. ﻣﻦ و ﮔ
و ﯿﺘﯽ
ﯽﺟﻮاﻧ
ﻫﺠﺪه
ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم
ﻓﺮاﻣﺮز
، ﻣﯽ
ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ ﺑﺮاﯾﻤﺎن وﯾﺰای داﻧﻤﺎرک ﺑﮕﯿﺮی ﮐﻪ
ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ. اﻻن ﺗﻠﻔﻦ ﻗﻄﻊ ﻣﯽ
ﺷﻮ
د. ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻦ. ﻧﻤﺮه را
ﯾﺎدداﺷﺖ
ی؟ ﮐﺮد
-
ﻧﻤﺮه را ﮐﻪ
ﯾﺎدداﺷﺖ
ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﻮاﻧﺪ
اﺳﺖ درﺳﺖ» :
؟«
-
آﻫﺎن،
ﻓﺪاﯾﺖ. در اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ.
-
ﹰ، ﻧﻤﯽ
ﹰ، ﺣﺘﻤﺎ
ﺣﺘﻤﺎ
داﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﻫﯿﺠﺎن دارم.
-
ﯿﺘﯽﮔ
ﯽ ﺳﻼم ﻣ
رﺳﺎﻧﺪ؛ ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ.
-
ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ.
ﺗﻠﻔﻦ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. ﻓﺮ
ﯾﺪون
ﺑﺎ ﻫﻤﻪ
ی
ﻓﺮاﺳﺖ و ﻫﺸ
ﯿﺎری
ﯿﻦ در ﻫﻤ
ﮐﻠﻤﺎت ﻣﻘﻄﻊ
و در آن د
ﯾﺮ
وﻗﺖ ﺷﺐ و ﺧﻮاب آﻟﻮدﮔ
ﯽ
دو ﻃﺮف، ﻫﻤﻪ
ی
ﻣﻄﺎﻟﺐ را در
ﯾﺎﻓﺖ
ﮐﻪ آن از ﭘﺲ.
را ﮔﻮﺷﯽ
ﮔﺬاﺷﺘﻢ،
اﺣﺴﺎس
ﻣﻬﻤﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدم
ﺻﻮرت
ﺑﺮ دری و ﮔﺮﻓﺘﻪ
روﯾﻤﺎن
اﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﺎز
از.
ﺷﻨﯿﺪن
ﺻﺪای
ﯾﺎر و ﺷﻔﯿﻖ رﻓﯿﻖ اﯾﻦ
دﯾﺮﯾﻦ
ﻫﯿﺠﺎن
ﺧﺎﺻﯽ
یﻫﺎ ﺣﺮف . داﺷﺘﻢ
ﻣﺨﺘﺼﺮ
ی
را ﮐﻪ زده ﺑﻮد، ﺑﺮا
ﯿﺘﯽﮔ ی
ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ رﻓﺘﻢ و ﺧﻮاﺑ
. ﯿﺪم
ﺻﺒﺢ ﺳﻮم اﻗﺎﻣﺖ در
ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن آﻏﺎز ﺷﺪ. ﺑﺮا
ی
دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
و ﺧﺎﻧﻤﺶ و
ﻓﺮاﻣﺮز
آﻗﺎ و ﯾﯽ و ﺧﺪا
رﺿﺎ
ﹰ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﯿﺪاری ﻫﻤﻪ
، ﺗﻠﻔﻦ دﯾﺸﺐ را ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ
ی آن
ﻫﺎ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن
ﺳﻔ
ﺮی ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﻧﺪ. دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
ﮔﻔﺖ:
-
ﺷﻤﺎ از ا
ﯾﻨﺠﺎ
ﺑﺪون و
ﯾﺰا
ﺗﻮاﻧﯿﺪ ﯽ ﻓﻘﻂ ﻣ
ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧ
ﺑﺮو ﯿﺎ
ﯾﺪ،
و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮا
اﺳﭙﺎﻧ ی
ﯿﺎ
ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑ
ﻠﯿﺖ
ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ا ﮔﺮ داﻧﻤﺎرک درﺳﺖ ﻧﺸﺪ
و ﻧﺨﻮاﺳﺘﯿﺪ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن
ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ، ﺗﻨﻬﺎ راه، ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎﺳﺖ. در آﻧ
ی ﺠﺎ ﮐﻪ ﮐﺸﻮر
اروﭘﺎ
ی ﺑﻬﺘﺮ ﯿﻂ و ﻣﺤ ﯾﯽ
اﺳﺖ،
۲۲۰