219 / 256
ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼ
ﻣﯽ
اﯾﺮان ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﺸﻮرﻫﺎ ﺑﻪ آن
ﻫﺎ ﭘﻨﺎه و وﯾﺰا ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد. وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ
ﮐﺮاﭼﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﺟﻤﻊ زﯾﺎدی از اﯾﺮاﻧﯿﺎن
ﺑﻬﺎﺋﯽ
ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻏﯿﺮ و
ﮐﻪ از راه
ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن از اﯾﺮان
ﺧﺎرج ﺷﺪه
اﻧﺪ، و ﻫﺮ ﮐﺪام ﻣﻘﺼﺪ ﺳﻔﺮﺷﺎن در ﮐﺸﻮری ﻏﺮﺑﯽ اﺳﺖ، ﻣﺎه
ﻫﺎ در اﻧﺘﻈﺎر و
ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﻨﺪ.
ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺮای ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﻣﺮﯾﮑﺎ از ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد، و ﺑﺎﯾﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽ
ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ از
ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻣﯽ
ﺷﺪﻧﺪ.
در آن روزﻫﺎی دﺷﻮار، ﭼﻮن ﺗﻌﺪاد ﻗﺎﺑﻞ
ﯽ ﻮﺟﻬ ﺗ
از اﺣﺒﺎ
ا ی
ﯾﺮاﻧﯽ
در ﮐﺮاﭼ
ﯽ
ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﺖ
ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ
ﯽ
و ﻣﺤﻠ
ﯽ،
ﻣﻮﺟﺒﺎت اﻗﺎﻣﺖ و اﺳﮑﺎن ﺟﻤﻌ
از آن ﯽ
ﻫﺎ در ﺣﺪ اﻣﮑﺎﻧﺎت داده ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻧﻤ
ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﯽ
ﺑﺎ د ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﯽ و ﻧﻤ
ﺑﺎﺷ ﯾﺰان ﻋﺰ ﯾﮕﺮ
ﯿﻢ،
ﯽ ﭼﻮن ﺣﺘ
اﻃﻼع
ﺑﺮ ﺣﻀﻮر ﺗﻨﻬﺎ
ﻋﻀﻮ ﺑﺎﻗ
ﯿﻤﺎﻧﺪه
ی
ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ
ﯽ
دوم را ﺧﻼف ﻣﺼﻠﺤﺖ زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ﻣ
داﻧﺴﺘﯿﻢ ﯽ
اﻗﺎﻣﺖ ﻣﺪت در.
در
ﮐﺮاﭼﯽ،
از
در ﮔﯿﺘﯽ ﺣﻀﻮر
ﯾﺎ و ﺟﻠﺴﺎت
اﻟﻘﺪس ﺣﻈﯿﺮة
ﮐﺮاﭼﯽ
ﺧﻮدداری
اوﻗﺎت ﺗﻤﺎم او. ﮐﺮدﯾﻢ
در
یﺧﺎﻧﻪ
دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
ﺑﻮد. ﮔﺎﻫ
ﯽ
ﻓﺮاﻣﺮز
و ﺧﺪا
ﯾﯽ،
ﯽ و ﺑﻌﻀ
اوﻗﺎت ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه آن
ﻫﺎ در روز ﺑﻪ
ﯿﺮة ﺣﻈ
اﻟﻘﺪس
ﯾﺎ
ی ﺗﻤﺎﺷﺎ
. رﻓﺘﻢ ﯽﻣ ﯽ ﺷﻬﺮ ﮐﺮاﭼ
روز دوم ﺑﺮادر ﮔ
از ﯿﺘﯽ
اﻣﺮ
ﯾﮑﺎ
ﺗﻠﻔﻦ زد. ﺑﺎ او و ﺑﺎ ﭘﺴﺮم
ﯾﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد
. ﺻﺪا
ﯾﺸﺎن
از ﺷﻮق
ﻟﺮزﯾﺪ ﯽﻣ
ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﯽو ﺑ
ﻣﺸﺘﺎق د
ﯾﺪار
ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣ
ﯽﮐ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﯽ
ﺑﻪ اﻣﺮ
روﯾﻢ ﯽﻣ ﯾﮑﺎ
. ﺑﺮادر ﮔ
ﭘﺮﺳﯿﺪ ﯽﻣ ﯿﺘﯽ
یﺑﺮا ﺗﻮاﻧﺪ ﯽﻣ ی ﭼﻪ ﮐﺎر
ﻣﺎ ﺑﮑﻨﺪ. ﭘﺴﺮم ﺑﺎ ﺷﺎد
ی
ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻓﺮ
ﮐﺸﯿﺪ ﯽﻣ ﯾﺎد
و ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﻣ
ﮔﻔﺖﯽ
. ﻗﺮار
ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت اﻣﺮ
ﯾﮑﺎ
ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨ
ﯿﻢ،
و ﻣﺮاﺗﺐ را ﺑﻪ آن
ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫ
ﯿﻢ
ﺗﺎ ﻫﺮ ﮐﻤﮑ
ﯽ
ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﺪ،
اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ. وﻗﺘ
ﯽ
ﺑﺎ ﺟﻤﻌ
ﯽ
از اﺣﺒﺎ ﻣﻼﻗﺎت و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد
ﯾﻢ،
ﻣﺎ را از ا
ﯾﻦ
ﮐﺎر ﺑﺮﺣﺬر داﺷﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ
ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت اﻣﺮ
ﯾﮑﺎ
ﻣﺮاﺟﻌﻪ و ﺗﻘﺎﺿﺎ
ﺗﻮر ﯾﺰایو ی
ﺑﮑﻨ ﯾﺴﺘﯽ
ﯿﻢ،
ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ز
ﯾﺎد
ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ
ﮐﺮد، و ﺣﺪاﻗﻞ
ﯾﮏ
ﯾﺪ ﺳﺎل ﺑﺎ
در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻤﺎﻧ
ﯿﻢ
ﺗﺎ ﺑﺎر د
ﯾﮕﺮ
اﻣﮑﺎن ﺗﻘﺎﺿﺎ
ی
ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﻣﺮ
. ﯿﺎﯾﺪ ﺑ ﯿﺶﭘ ﯾﮑﺎ
آن
ﻫﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ازدﺣﺎﻣ
ﮐﻪﯽ
از ﻧﻈﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ
ی
اﻓﺮاد ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت اﻣﺮ
ﯾﮑﺎ
در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن اﺳﺖ، ﺑﺮا
ی
اﺧﺬ و
ﯾﮕﺮ د ﻫﺎی ﯾﺰا
ﺗﺎ ﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ
ﺷﺶ ﻣﺎه در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎﻧﺪ. در آن زﻣﺎن ﻋﻼوه ﺑﺮ ا
ﯾﺮاﻧﯿﺎن،
ﺗﻌﺪاد ز
ﯾﺎدی
از ﻓﺮار
ﯾﺎن
اﻓﻐﺎن ﻫﻢ ﺗﻘﺎﺿﺎ
ی
رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﻣﺮ
ﯾﮑﺎ
داﺷﺘﻨﺪ.
ﻣﺎ وﺿﻊ ﺧﺎﺻ
ﻣﺪت ﺑﺮای ﺣﺘﯽ ﻫﻨﻮز . ﯿﻢ داﺷﺘ ﯽ
ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ
ﻫﻢ
اﺟﺎزه
ی
اﻗﺎﻣﺖ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد
ﯾﻢ
. ﻋﻤﻼ
ﻣﺎﻧﺪن در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻣﻮﻗﻌ
ﯿﺘﯽﮔ ﯿﺖ
و ﻣﺨﺎرج اﻗﺎﻣﺖ ﺑﺮا
ﯿﺎر ﺑﺴ ﯾﻤﺎن
دﺷﻮار ﺑﻮد. ﻋﻼوه ﺑﺮا
ی
ﯾﻦ، ا
ﻓﺮاﻣﺮز
ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﭙﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ا
ﯾﻦ
ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫ
ﯿﭻ
ﯽ ﺟﺎ راﻫ
ﻧﺪاﺷﺘ
ﯾﺴﺖ ﺑﺎ ﯿﻢ
ﻣﻮﺟﺒﺎت ﺳﻔﺮ او را ﺑﻪ اﻣﺮ
ﯾﮑﺎ
ﻓﺮاﻫﻢ ﻣ
آورد ﯽ
آﻗﺎی . ﯾﻢ
: ﮔﻔﺖ ﺧﺪاﯾﯽ
-
ﻣﻦ ﻫﻤ
درﺟﺎ ﯿﻦ
ﻣﯽ ﮐﺮاﭼﯽ
ﻣﺎﻧﻢ و از ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ
ﮐﻨﻢ. ﭼﻮن ﻣﺎﻫﯽ
ﺷﺸﺼﺪ
روﭘﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد، ﺳﻌﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ زﻣﺎن اﻣﮑﺎن ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن
وﺻﻮﻟﯽ زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﮕﺬراﻧﻢ.
۲۱۸