218 / 256
ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب در ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ
ی
دﮐﺘﺮ ﺗﻠﻔﻦ ﺷﺪ، و او ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از اﺣﺒﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ورود ﻣﺎ و
ﯾﻦا
ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ
ی
او ﺧﻮاﻫ
ﯿﻢ
ﺑﻮد، ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد. ﺑﺎ
ﺑﺎ ﻋﺰ ﯾﺴﺖ
ﯾﺰاﻧﻤﺎن
ﺗﻤﺎس ﻣ
و آن ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﯽ
ﻫﺎ را از
ﺣﻀﻮر در ﮐﺮاﭼ
ﯽ
ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻣ
ﮐﺮدﯾﻢ ﯽ
. ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر
ﻓﺮاﻣﺮز
در اﻃﺮاف ﻧ
ﯿﻮﯾﻮ
رک و ﺑﺮادر ﮔ
و ﯿﺘﯽ
ﺑﭽﻪ
یﻫﺎ
ﻣﺎ در ﻻﻧﮓ
آﯾﻠﻨﺪ و
ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﯿﻮﯾﻮرک ﺑﻮدﻧﺪ. دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
اﺻﺮار داﺷﺖ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ آن
ﻫﺎ ﺗﻤﺎس
ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ، وﻟﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﮐﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎس ﺑﺸﻮﯾﻢ. در
ﻣﯿﺎن زﻧﮓ
ﻫﺎی ﺗﻠﻔﻦ، ﯾﮏ ﺑﺎر دﮐﺘﺮ ﺧﻨﺪه
ای
ﮐﺮد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ:
-
ﺑﻠﻪ، آﻣﺪﻧﺪ. ﺑﻠﻪ، ا
ﯾﺸﺎن
ﯾﻒ ﻫﻢ ﺗﺸﺮ
دارﻧﺪ. ﺑﻠﻪ، ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘ
ﯽ
ﻫﻤﻪ رﺳ
ﯿﺪﻧﺪ
.
را ﮔﻮﺷﯽ
داﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﯿﺪ
.
ﺑﻪ ﻃﺮف
ﻓﺮاﻣﺮز
رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ
ﻓﯿﺮوزه » :
« ﺧﺎﻧﻢ.
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺷﺎدﻣﺎن و ﺧﻨﺪان
ﺑﺎ آن ﭘﺎﻫﺎ
ﯿﺪه ﮐﺸ ی
و ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺟﺴﺘﯽ زد و ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﺎﭘﯿﺪ.
-
اﻟﻮ،
ﻓﯿﺮوزه
ﺟﺎن!
-
...........
-
ﻫﺎن، ﻗﺮﺑﺎن ﺗﻮ؛ ﺧ
ﯿﻠﯽ
ﺧﻮﺑﻨﺪ؛ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻨﺪ
.
ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ ﺧﻮﺑﻨﺪ.
-
..........
از ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت ﻓﻬﻤ
ﯿﺪﯾﻢ
ﹰ ﭘﺪر و ﻣﺎدر
ﮐﻪ واﻗﻌﺎ
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺧﺒﺮ ورود ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن در
ﯾﺎﻓﺘﻪ
اﻧﺪ
و ﺣﺎﻻ ﻧﻪ
ﺗﻨﻬﺎ آن
داﻧﻨﺪ ﯽﻫﺎ ﻣ
ﮐﻪ ﻣﺎ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎﻧ
ﯿﻢ،
ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮادر ﮔ
ﯿﺘﯽ
و ﺑﭽﻪ
یﻫﺎ
ﻣﺎ ﻫﻢ از ﺧﺮوﺟﻤﺎن ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪه
اﻧﺪ.
ﯿﺘﯽﮔ
ﺑﺎ ﺷﻮق ﻓﺮاوان ﮔﻮﺷ
ﯽ
را از
ﻓﺮاﻣﺮز
ﮔﺮﻓﺖ و در ﺣﺎﻟ
ﯽ
ﮐﻪ اﺷﮏ و ﺑﻐﺾ ﺷﻮق ﺑﻪ ﭼﺸﻢ و
ﮔﻠﻮ
آورده ﺑﻮد، و ﻗﺮﺑﺎن ﺻﺪﻗﻪ
رﻓﺖ، ﯽﻣ ﯿﺮوزه ﻓ ی
ﺑﺎ او ﭼﻨﺪ ﮐﻼﻣ
ﯽ
ﯿﺠﺎن ﻫ ﯾﺖ در ﻧﻬﺎ
ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ. از او
ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ﺑﺎ ﺑﺮادرش در ﻧ
ﯿﻮﯾﻮرک
، ﺗﻤﺎس ﺑﮕ
ﯿﺮد
و ﺷﻤﺎره
ی
ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻨﺰل دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ.
ﯿﺮوزه ﻓ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ
دﺧﺘﺮﻣﺎن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ﺧﺒﺮ ورودﻣﺎن ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده و
یﻣﮋده
ﯾﯽ رﻫﺎ
از ﭼﻨﮕﺎل ﻇﻠﻢ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ رﺳﺎﻧﺪه اﺳﺖ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ
، ﻓﺮﻫﺎد و ﯿﺮوزه ﻓ
ﺧﻮاﻫﺮ و
ﺑﺮادر
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺗﻠﻔﻨﯽ ﭼﻨﺪ ﮐﻼﻣﯽ
ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم، وﻟﯽ آن ﻗﺪر ﻫﯿﺠﺎن داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﺪارم ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ و ﭼﻪ ﺷﻨﯿﺪم.
ﹰ ﺑﺮ زﺑﺎﻧﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد.
آرزوی دﯾﺪارﺷﺎن ﺣﺘﻤﺎ
ﺷﺐ اول اﻗﺎﻣﺖ در ﺧﺎﻧﻪ
ﻣﺴﻌﻮد ی
ی و ﻓﻀﺎ
ﭘﺮﻣﻮج ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ رﺳ
ﯿﺪ
. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻣﺎه،
ﻫﺎی ﯿﻞﺳﺒ
ﺑﻠﻨﺪ و ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ و ﻣﺰاﺣﻢ را ﺗﺮاﺷ
ﯿﺪم
و ﻫﻤﺮاه د
ﯾﮕﺮان
ﻫﻤﻪ ﮔﺮد ﻣ
ﯿﺰ
ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ
. ﯾﻢ
ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺻﺮف ﺷﺪ.
ﯿﻼﻟ
دﺧﺘﺮک ﻣﻠﻮس و ﻗﺸﻨﮓ دﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺖ. ﭘﺪرش راﻫ
ﺑ ﯽ
ﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن
ﺷﺪ.
ﺧﺎﻧﻤﺶ ﮔﻔﺖ آن روز ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﻧﻤ
رودﯽ
یﻏﺬا یﯿﻪ ﺗﻬ ی و آﻣﺎده
ﻇﻬﺮ و اداﻣﻪ
ﭘﺬ ی
ﯾﺮاﯾﯽ
از ﻣﺎ ﭼﻬﺎر
ﻣﺴﺎﻓﺮ اﺳﺖ.
ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﮐﺪام از ﻣﺎ در ﻓﮑﺮ ا
ﯾﻢ ﺑﻮد ﯾﻦ
ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺎ
اﻣﻦ ﻣﺤﻞ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻫﺮ واﻗﻊ در. ﯿﻢ ﺑﮑﻨ ﯾﺪ
رﺳﯿﺪه
ﺑﻮدﯾﻢ،
وﻟﯽ
اﺟﺎزه
ی
اﻗﺎﻣﺖ ﻧﺪاﺷﺘ
ﯿﻢ
و اﻣﮑﺎن ﺳﻔﺮﻣﺎن ﺑﺮا
ﯾﮕﺮ د یﺟﺎ ی
ﻫﻢ ﻧﺒﻮد. ﺷﻨ
ﺑﻪ ﯾﻢ ﺑﻮد ﯿﺪه
ﻣﺤﺾ ورود ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﻣﻮﺟﺒﺎت ﺳﻔﺮ ﺑﺮا
اﻣﺮ ی
ﯾﮑﺎ
ﻓﺮاﻫﻢ ﻣ
ﺷﻮد، ﯽ
و ﭼﻮن
ﺑﻬﺎﺋﯿ
ﺎن
ﻣﻮرد ﻇﻠﻢ و ﺟﻮر
۲۱۷