215 / 256
ﻣﺤﻞ ﺳﻮی ﺑﻪ ﺷﺪﯾﻢ،
درﯾﺎﻓﺖ
از ﭘﺲ. رﻓﺘﯿﻢ ﻫﺎ ﭼﻤﺪان
دﻗﺎﯾﻘﯽ
اﻧﺘﻈﺎر،
را ﻫﺎ ﺳﺎ ک
ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ
ﭼﻨﺪ و
ﻟﺤﻈﻪ
ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ
ﻧﮕﺎه
ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﺎﺟﻮری ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ
و از ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ.
ﻫﻨﻮز در ﭘﯿﺎده
رو
ﻧﯿﺎﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﯽ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﺳﺆال ﮐﺮد ﮐﺠﺎ ﻣﯽ
روﯾﻢ.
ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻣﯽ
ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎ ک
ﻫﺎ را در ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﺬارد و اﻧﻌﺎﻣﯽ
ﺑﮕﯿﺮد. ﭼﻨﺪ ﺗﺎ
٧
oNNo,
ﺗﺤﻮﯾﻞ
ﺑﯿﭽﺎره
دادﯾﻢ. د
اﺷﺖ ﻣﺎ را ﻫﺎج و واج ﻧﮕﺎه ﻣﯽ
ﮐﺮد ﮐﻪ ﯾﮏ دﻓﻌﻪ
ﻓﺮاﻣﺮز
را در آﻏﻮش ﺟﻮاﻧ
ﯽ
و دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮدن
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
ﯾﺪمد
ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
ﺑﻮﺳﻨﺪ ﯽرا ﻣ
ﻓﺮاﻣﺮز و
ﺑﺎ دو دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺑﺎزوﻫﺎ
زﻧﺪ و ﯽ او ﻣ ی
: ﮔﻮﯾﺪ ﯽﻣ
-
رﺿﺎ
رﺿﺎ ﺟﺎن!
ﺟﺎن!
رﺿﺎ
ﺟﺎن را ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﯽ
ﺑﯿﺴﺖ
و ﻫﺴﺖ، ﺑ
و ﻧﻪ ﯿﺴﺖ
ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻗﺎﻣﺘﯽ ﮐﻮﺗﺎه، ﺻﻮرﺗﯽ روﺷﻦ، ﺑﯿﻨﯽ
ﻋﻘﺎﺑﯽ، ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺳﯿﺎه و رﯾﺰ و ﮔﺮد و اﺑﺮواﻧﯽ ﭘﺮﭘﺸﺖ ﺑﻮد، و در ﻣﺠﻤﻮع ﻗﯿﺎﻓﻪ و ﺻﻮرﺗﯽ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ
داﺷﺖ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد.
رﺿﺎ
ﺟﺎن ﭼﺴﺖ و ﭼﺎﻻک، ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻮرﺳﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪی را ﮐﻪ
ﻫﻤﺮاه آورده ﺑﻮد، ﺑﺎﻻ زد و ﺳﺎ ک
ﻫ
ﺎ را درون آن ﺟﺎی داد.
ﮔﯿﺘﯽ و ﻣﻦ
ﯾﯽﺧﺪا و
در ﺻﻨﺪﻟ
ﯽ
ﻋﻘﺐ
ﻧﺸﺴﺘ
ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﻢ
در ﺻﻨﺪﻟ
ﯽ
ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ.
رﺿﺎ
ﮐﻪ ﮐﻢ و ﺑ
ﯿﺶ
ﺧﺒﺮ داﺷﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺻﻮرﺗ
از ا ﯽ
ﯾﺮان
ﯾﻢ، ا ﺧﺎرج ﺷﺪه
و ﺧﻮد ﺑﭽﻪ
ﺗﻬﺮان ی
و از دوﺳﺘﺎن
ﻓﺮاﻣﺮز
و ﻓﺎﻣﯿﻠﺸﺎن ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺷﺎدی ﺗﻤﺎم ﻣﯽ
ﺧﻮاﺳﺖ
در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ:
-
ﺧ
ﻮب، ﺧﻮب، ﻣﺎ د
ﯾﺮوز
ﯾﻢ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪ
. ﺧﻮب، ﺧ
ﯿﻠﯽ
ﺧﻮب ﺷﺪ. ﺧﻮب
ﺑﺮادرت
ﻓﺮﻫﺎد
ﭼﻄﻮر
اﺳﺖ
ﯿﺪ ﻓﺮﺷ ؟
ﮐﻨﻪ؟ﯽ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣ
ﻓﺮاﻣﺮز
ﻫﻢ ﺳﺮ ﺷﻮق آﻣﺪه ﺑﻮد و در ﺟﻮاب او ﺑﺮ
ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ ﯾﺪه ﺑﺮ ﯾﺪه
از ﻫﻤﻪ ﭼ
ﯾﺪ ﺑﮕﻮ ﯿﺰ
. از ا
ﯾﻦ
ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮده و ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-
رﺿﺎ آﻗﺎ
، ﻣﻤﻨﻮن از ﻫﻤﻪ
ی ﻣﺤﺒﺖ
ﻫﺎﯾﺖ؛ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ
ﺑﺮی؟
-
ﻗﺮار ﺑﻮد
ﯾﮑﯽ
از اﻋﻀﺎ
ی
ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ
ﯿﺎﯾﻨﺪ ﺑ ﯽ
ﻓﺮودﮔﺎه، وﻟ
ﯽ
ﺑﻌﺪ ﺻﻼح ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﻣ
ﯽ
-
ﯾﻢرو
ﻣﻨﺰل دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد.
دﮐﺘﺮ
ﻫﻢ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻧﻤﯽ
ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ. در اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ
در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اﺳﺖ.
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ:
-
ﺻﺤﺒﺖ
ﻋﻔﺖو رﺿﺎ
و دﮐﺘﺮ را در
ﺗﻬﺮان
ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ.
ﺑﭽﻪ ﻋﻔﺖو رﺿﺎ
... یآﻗﺎ یﻫﺎ
ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎری ﻣﯽ
ﮐﻨﺪ. آﻗﺎی دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
ﻋﻔﺖ ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮ
و داﻣﺎد ﻫﻤﮑﺎر ﺑﺎﺑﺎﺳﺖ.
از ﺷ
ﯿﺸﻪ
ﯿﻦ ﻣﺎﺷ ﻫﺎی
ﯽ ﺷﻬﺮ ﮐﺮاﭼ
را در ﻣﺴ
رﻓﺘﯿﻢ، ﯽﮐﻪ ﻣ ﯿﺮی
ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣ
ﮐﺮدﯾﻢ ﯽ
و از آﻧﭽﻪ در اﻧﺘﻈﺎر
ﯿﻢ داﺷﺘ
آﻧﺠﺎ را ﺑﻬﺘﺮ ﻣ
ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ ﯽ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ
ی
دﮐﺘﺮ رﺳ
ﯿﺪﯾﻢ
و وارد آن ﺷﺪ
. ﯾﻢ
۷
ﻧﻪ ﻧﻪ،
۲۱٤