Table of Contents Table of Contents
Next Page  211 / 256 Previous Page
Information
Show Menu
Next Page 211 / 256 Previous Page
Page Background

رﯾﺨﺘﻪ

از و اﻧﺪ،

ﻣﺤﻞ ﻫﻤﺴﺮم

اﺧﺘﻔﺎﯾﻢ

را

ﭘﺮﺳﯿﺪه

ﻫﻢ او و اﻧﺪ

اﻇﻬﺎر

ﺑﯽ

اﺳﺖ ﮐﺮده ﺧﺒﺮی

ﺑﺮای ﺧﻄﺮ .

روز ﺑﻪ روز زﻧﻢ

ﻢﻫ ﻫﺎ آن. ﺷﺪ ﻣﯽ زﯾﺎدﺗﺮ

ﻧﺎﭼﺎر

ﻓﺮار از

ﺑﻮدﻧﺪ،

ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎ

یﺑﭽﻪ دو و ﭘﯿﺮ ﻣﺎدری

ﺧﺮدﺳﺎل داﺷﺖ. آن

ﹰ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ از ز

ﻫﺎ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ

ﯾﺮ

رﮔﺒﺎر ﻣﺴﻠﺴﻞ ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺪ و زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ.

«

ﻫﻤﺴﺮش ﮔﻔﺖ: وﻗﺘ

یﺑﭽﻪ ﮐﺮدم، ﯽ ﻓﺮار ﻣ

ﮐﻮﭼﮑﻢ را در آﻏﻮش داﺷﺘﻢ، وﻟ

آن ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم

ﮐﻪ ﺗﻮان رﻓﺘﻦ از ﻣﻦ ﺳﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﭽﻪ را زﻣ

ﯿﻦ

ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ. ﻣﺎدر ﭘ

ﯿﺮ

و ﻃﻔﻞ د

از ﯾﮕﺮم

ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ

ﺗﺮ و درﻣﺎﻧﺪه

ﺗﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ

ی

ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﻦ در ﺣﺎل ﻓﺮار ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﺎﻫ

ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣ

وﻗﺘﯽ . ﮐﺮدﻧﺪ ﯽ

ﻫﺎ آن ﺳﺮ ﭘﺸﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ

ﺟﺎن ﻫﺮ ﺑﻪ و ﻫﺴﺘﻢ

ﺑﻪ دوم، ﻣﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻨﺪﻧﯽ

راﻫﺸﺎن

اداﻣﻪ

. دادﻧﺪ ﻣﯽ

ﻣﺘﺮ ﺻﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻻ وﻟﯽ

ﻓﺎﺻﻠﻪ

داﺷﺘﻨﺪ

.

ﮐﻮه ﭘﻨﺎه در ﻣﺎ . رﺳﯿﺪ ﻣﯽ ﮔﻮش ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﻠﯿﮏ ﺻﺪای

ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﻣﯽ راه

اﻣﺎن در ﻫﺎ آن دﯾﺪ از ﻇﺎﻫﺮا

ﺑﺎر ﯾﮏ. ﺑﻮد

ﺷﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ

ﻧﻤﯽ را ﭘﺴﺮم و ﻣﺎدر دﯾﮕﺮ

. ﺑﯿﻨﻢ

ﺑﯽ

و رﻣﻖ

درﻣﺎﻧﺪه

ﮔﺮﯾﺎن ﻃﻔﻞ درﮐﻨﺎر

ﻧﺸﺴﺘﻢ

ﻧﻤﯽ .

. ﮐﻨﻢ ﭼﻪ داﻧﺴﺘﻢ

ام ﺑﭽﻪ از ﭼﻄﻮر

ﺑﮕﺬرم؟

اﮔﺮ اﻣﺎ

ﻣﯽ دﺳﺖ از دو ﻫﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﻣﯽ

و رﻓﺘﯿﻢ،

و ﻣﺎدرم

ﻓﺮزﻧﺪ

ﻣﯽ ﺑﺮ ﻫﻢ دﯾﮕﺮم

ﯾﮏ در. دادﻧﺪ ﻣﯽ ﺟﺎن و ﮔﺸﺘﻨﺪ

ﻟﺤﻈﻪ

ﺗﺼﻤﯿﻢ

ﭘﺴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ

ﮐﻮﭼﮑﻢ،

ﺟﺎن

اﻣﺎن ﺑﻪ را ﺷﯿﺮﯾﻢ

ﺧﺪا

ﺑﮕﺬارم

ﺑﺮوم و

ﺷﺪم دور او از ﻗﺪم ﭼﻨﺪ .

و

ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ

ﻧﮕﺎه را او.

ﮐﺮدم؛

ﻧﮕﺎﻫﺶ

ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه

ی

ﺗﻮاﻧﻢ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﺎﻻن ﮐﻨﺎرش ﺧﻮد را

ﺑﻪ ﺧﺎ ک اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﺮ

. ﯾﺴﺘﻢ

ﺻﺪاﯾﯽ

ﺑﺎﻻی ﻣﺮدی . ﺷﻨﯿﺪم

ﺳﺮم

اﯾﺴﺘﺎده

در ﮐﻦ؛ ﻓﺮار»: ﮔﻔﺖ. ﺑﻮد

ﺗﻌﻘﯿﺐ

ﻣﺎ

«. ﻫﺴﺘﻨﺪ

ﭼﻮن ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻗﺪرت ﺑﺮدن ﺑﭽﻪ را ﻧﺪارم، ﺑﭽﻪ را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ. آن وﻗﺖ ﻗﺪرت

ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم؛ دوﺑﺎره زﻧﺪه ﺷﺪم و ﻓﺮار ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﯾﺮان رﻓﺘﻢ.

آﻗﺎی ﺑﯿﺪار ﺣﺮﻓﺶ را ﭼﻨﯿﻦ ادا

» ﻣﻪ داد

ﻣﺎ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻓﺮار ﮐﺮد

ﯾﻢ

و ﺑﻪ ا

ﯾﺮان ا ﯽوﻟ ﯿﻢ، رﻓﺘ ﯾﺮان

ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺗﺮ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﺎ ﺷﺪ. در ﮐﺸﻮر ﻏﺮ

ﯾﺐ

ﺑﺎ زن، ﻣﺎدر زن، دو ﺑﭽﻪ، از ﻫﺴﺘ

ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪه ﭼﻪ

ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﯽﻣ

ﺑﻬﺎﺋﯽ . ﯿﻢ ﺑﮑﻨ

ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ؛ ﭼﻘﺪر ﻣﻘﺎوﻣﺖ؟ راﻫﯽ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺷﺪﯾﻢ، وﻟﯽ در راه ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ

ﮐﻪ ﻣﺎ اﻓﻐﺎن

ﺑﻮدﯾﻢ، ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ.

ﺻﺪوﺑﯿﺴﺖ

ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﭘﻮل ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، و ﻫﺮ ﭼﻪ

ﻫﻤﺴﺮم و ﻣﺎدرش ﻃﻼ ﻫﻤﺮاه

داﺷﺘﻨﺪ؛ ﺣﺘﯽ

ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽﻣ

ﺣﻠﻘﻪ را از اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺧﺎرج ﮐﻨﻨﺪ و از ا

ﮐﻪ ﯾﻦ

ﺣﻠﻘﻪ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد و ﺧﺎرج ﻧﻤ

ﺷﺪ، ﯽ

ﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧ

و آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ آن

ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ ا

ﯾﻦ

ﭘﻮل و ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻃﻼ

ﯽ زﻧﺪﮔ یﻫﻤﻪ

ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮ و ﺑﭽﻪ

ﻫﺎ و آن ﭘ

ﯿﺮزن

اﺳﺖ. ﻣﻦ ﮐﻪ ا

ﯿﺴﺘﻢ ﻧ ﯾﺮاﻧﯽ

. ﮔﻔﺘﻨﺪ

ﻫﺎ ﯾﻦا»

ﻣﺎل ﻣﻠﺖ

اﺳﺖ و ﻣﺎل ﺑ

ﯿﺖ

اﻟﻤﺎل اﺳﺖ؛ ﻧﺒﺎ

ﯾﺪ

.« ﯽ ﺑﻤﺎﻧ ﯾﺮان در ا ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﯽ. ﻣی ﻫﻤﺮاه ﺑﺒﺮ

ﺧﻼﺻﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ

ا ﯽﺧﺎﻟ

ﯾﻨﺠﺎ

آواره ﺷﺪه

ﯾﻢا

. اﻟﺒﺘﻪ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن اﻓﻐﺎن ﺧ

اﺳﺖ ﯾﺎدز ﯿﻠﯽ

.

ﻣﻦ ﺳﻌﯽ

ﻣﯽ

ﮐﻨﻢ ﮐﺎری ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ.

ﺑﻌﺪ ﻗﺪری ﻓﮑﺮ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺳﺎده

دﻟﯽ و ﺧﻮش

ﺑﺎوری ﮔﻔﺖ

: »

ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﭘﻮل و ﻃﻼﻫﺎ را

ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ!

«

ﻫﻤﻪ دﻟﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎ ﻣﯽ

ﺳﻮﺧﺖ، اﻣﺎ از ﺷﻨﯿﺪن ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ آن ﺑﯿﮕﻨﺎﻫﺎن ﺑﻪ رﻗﺖ آﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. دﻟﻢ

ﻣﯽ

ﺧﻮاﺳﺖ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ داﺷﺘﻢ و ﺑﺮای آن

ﻫﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﻣﯽ

ﺑﻮدم.

وﻟﯽ درﯾﻎ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻟﯽ و

۲۱۰