211 / 256
رﯾﺨﺘﻪ
از و اﻧﺪ،
ﻣﺤﻞ ﻫﻤﺴﺮم
اﺧﺘﻔﺎﯾﻢ
را
ﭘﺮﺳﯿﺪه
ﻫﻢ او و اﻧﺪ
اﻇﻬﺎر
ﺑﯽ
اﺳﺖ ﮐﺮده ﺧﺒﺮی
ﺑﺮای ﺧﻄﺮ .
روز ﺑﻪ روز زﻧﻢ
ﻢﻫ ﻫﺎ آن. ﺷﺪ ﻣﯽ زﯾﺎدﺗﺮ
ﻧﺎﭼﺎر
ﻓﺮار از
ﺑﻮدﻧﺪ،
ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎ
یﺑﭽﻪ دو و ﭘﯿﺮ ﻣﺎدری
ﺧﺮدﺳﺎل داﺷﺖ. آن
ﹰ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ از ز
ﻫﺎ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ
ﯾﺮ
رﮔﺒﺎر ﻣﺴﻠﺴﻞ ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺪ و زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ.
«
ﻫﻤﺴﺮش ﮔﻔﺖ: وﻗﺘ
ﯽ
یﺑﭽﻪ ﮐﺮدم، ﯽ ﻓﺮار ﻣ
ﮐﻮﭼﮑﻢ را در آﻏﻮش داﺷﺘﻢ، وﻟ
ﯽ
آن ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم
ﮐﻪ ﺗﻮان رﻓﺘﻦ از ﻣﻦ ﺳﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﭽﻪ را زﻣ
ﯿﻦ
ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ. ﻣﺎدر ﭘ
ﯿﺮ
و ﻃﻔﻞ د
از ﯾﮕﺮم
ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ
ﺗﺮ و درﻣﺎﻧﺪه
ﺗﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ
ی
ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﻦ در ﺣﺎل ﻓﺮار ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﺎﻫ
ﯽ
ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣ
وﻗﺘﯽ . ﮐﺮدﻧﺪ ﯽ
ﻫﺎ آن ﺳﺮ ﭘﺸﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ
ﺟﺎن ﻫﺮ ﺑﻪ و ﻫﺴﺘﻢ
ﺑﻪ دوم، ﻣﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻨﺪﻧﯽ
راﻫﺸﺎن
اداﻣﻪ
. دادﻧﺪ ﻣﯽ
ﻣﺘﺮ ﺻﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻻ وﻟﯽ
ﻓﺎﺻﻠﻪ
داﺷﺘﻨﺪ
.
ﮐﻮه ﭘﻨﺎه در ﻣﺎ . رﺳﯿﺪ ﻣﯽ ﮔﻮش ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﻠﯿﮏ ﺻﺪای
ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﻣﯽ راه
ﹰ
اﻣﺎن در ﻫﺎ آن دﯾﺪ از ﻇﺎﻫﺮا
ﺑﺎر ﯾﮏ. ﺑﻮد
ﺷﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ
ﻧﻤﯽ را ﭘﺴﺮم و ﻣﺎدر دﯾﮕﺮ
. ﺑﯿﻨﻢ
ﺑﯽ
و رﻣﻖ
درﻣﺎﻧﺪه
ﮔﺮﯾﺎن ﻃﻔﻞ درﮐﻨﺎر
ﻧﺸﺴﺘﻢ
ﻧﻤﯽ .
. ﮐﻨﻢ ﭼﻪ داﻧﺴﺘﻢ
ام ﺑﭽﻪ از ﭼﻄﻮر
ﺑﮕﺬرم؟
اﮔﺮ اﻣﺎ
ﻣﯽ دﺳﺖ از دو ﻫﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﻣﯽ
و رﻓﺘﯿﻢ،
و ﻣﺎدرم
ﻓﺮزﻧﺪ
ﻣﯽ ﺑﺮ ﻫﻢ دﯾﮕﺮم
ﯾﮏ در. دادﻧﺪ ﻣﯽ ﺟﺎن و ﮔﺸﺘﻨﺪ
ﻟﺤﻈﻪ
ﺗﺼﻤﯿﻢ
ﭘﺴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ
ﮐﻮﭼﮑﻢ،
ﺟﺎن
اﻣﺎن ﺑﻪ را ﺷﯿﺮﯾﻢ
ﺧﺪا
ﺑﮕﺬارم
ﺑﺮوم و
ﺷﺪم دور او از ﻗﺪم ﭼﻨﺪ .
و
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﻧﮕﺎه را او.
ﮐﺮدم؛
ﻧﮕﺎﻫﺶ
ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه
ی
ﺗﻮاﻧﻢ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﺎﻻن ﮐﻨﺎرش ﺧﻮد را
ﺑﻪ ﺧﺎ ک اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﺮ
. ﯾﺴﺘﻢ
ﺻﺪاﯾﯽ
ﺑﺎﻻی ﻣﺮدی . ﺷﻨﯿﺪم
ﺳﺮم
اﯾﺴﺘﺎده
در ﮐﻦ؛ ﻓﺮار»: ﮔﻔﺖ. ﺑﻮد
ﺗﻌﻘﯿﺐ
ﻣﺎ
«. ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﭼﻮن ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻗﺪرت ﺑﺮدن ﺑﭽﻪ را ﻧﺪارم، ﺑﭽﻪ را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ. آن وﻗﺖ ﻗﺪرت
ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم؛ دوﺑﺎره زﻧﺪه ﺷﺪم و ﻓﺮار ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﯾﺮان رﻓﺘﻢ.
آﻗﺎی ﺑﯿﺪار ﺣﺮﻓﺶ را ﭼﻨﯿﻦ ادا
» ﻣﻪ داد
ﻣﺎ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻓﺮار ﮐﺮد
ﯾﻢ
و ﺑﻪ ا
ﯾﺮان ا ﯽوﻟ ﯿﻢ، رﻓﺘ ﯾﺮان
ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺗﺮ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﺎ ﺷﺪ. در ﮐﺸﻮر ﻏﺮ
ﯾﺐ
ﺑﺎ زن، ﻣﺎدر زن، دو ﺑﭽﻪ، از ﻫﺴﺘ
ﯽ
ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪه ﭼﻪ
ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﯽﻣ
ﺑﻬﺎﺋﯽ . ﯿﻢ ﺑﮑﻨ
ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ؛ ﭼﻘﺪر ﻣﻘﺎوﻣﺖ؟ راﻫﯽ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺷﺪﯾﻢ، وﻟﯽ در راه ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ
ﮐﻪ ﻣﺎ اﻓﻐﺎن
ﺑﻮدﯾﻢ، ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ.
ﺻﺪوﺑﯿﺴﺖ
ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﭘﻮل ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، و ﻫﺮ ﭼﻪ
ﻫﻤﺴﺮم و ﻣﺎدرش ﻃﻼ ﻫﻤﺮاه
داﺷﺘﻨﺪ؛ ﺣﺘﯽ
ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽﻣ
ﺣﻠﻘﻪ را از اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺧﺎرج ﮐﻨﻨﺪ و از ا
ﮐﻪ ﯾﻦ
ﺣﻠﻘﻪ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد و ﺧﺎرج ﻧﻤ
ﺷﺪ، ﯽ
ﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧ
و آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ آن
ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ ا
ﯾﻦ
ﭘﻮل و ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻃﻼ
ﯽ زﻧﺪﮔ یﻫﻤﻪ
ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮ و ﺑﭽﻪ
ﻫﺎ و آن ﭘ
ﯿﺮزن
اﺳﺖ. ﻣﻦ ﮐﻪ ا
ﯿﺴﺘﻢ ﻧ ﯾﺮاﻧﯽ
. ﮔﻔﺘﻨﺪ
ﻫﺎ ﯾﻦا»
ﻣﺎل ﻣﻠﺖ
اﺳﺖ و ﻣﺎل ﺑ
ﯿﺖ
اﻟﻤﺎل اﺳﺖ؛ ﻧﺒﺎ
ﯾﺪ
.« ﯽ ﺑﻤﺎﻧ ﯾﺮان در ا ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﯽ. ﻣی ﻫﻤﺮاه ﺑﺒﺮ
ﺧﻼﺻﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ
ا ﯽﺧﺎﻟ
ﯾﻨﺠﺎ
آواره ﺷﺪه
ﯾﻢا
. اﻟﺒﺘﻪ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن اﻓﻐﺎن ﺧ
اﺳﺖ ﯾﺎدز ﯿﻠﯽ
.
ﻣﻦ ﺳﻌﯽ
ﻣﯽ
ﮐﻨﻢ ﮐﺎری ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ.
ﺑﻌﺪ ﻗﺪری ﻓﮑﺮ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺳﺎده
دﻟﯽ و ﺧﻮش
ﺑﺎوری ﮔﻔﺖ
: »
ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﭘﻮل و ﻃﻼﻫﺎ را
ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ!
«
ﻫﻤﻪ دﻟﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎ ﻣﯽ
ﺳﻮﺧﺖ، اﻣﺎ از ﺷﻨﯿﺪن ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ آن ﺑﯿﮕﻨﺎﻫﺎن ﺑﻪ رﻗﺖ آﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. دﻟﻢ
ﻣﯽ
ﺧﻮاﺳﺖ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ داﺷﺘﻢ و ﺑﺮای آن
ﻫﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﻣﯽ
ﺑﻮدم.
وﻟﯽ درﯾﻎ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻟﯽ و
۲۱۰