213 / 256
ﻓﺮاﻣﺮز
ﯾﮏ ﯾﯽ و ﺧﺪا
ﯽﺳﺎﻋﺘ
ﺑﺎ اﺣﺘ
ﯿﺎط
از ﺣﻈ
ﯿﺮة
اﻟﻘﺪس ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ و ﮔ
ﯿﺘﯽ
از ﺗﺮاس
ﯿﺮة ﺣﻈ
اﻟﻘﺪس ﺷﻬﺮ را ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ در وﺳﻌﺖ د
ﯾﺪ
ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣ
ﮐﺮدﯾﻢ ﯽ
. در ﺳﻤﺘ
ﯽ
ﮐﻮه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣ
و آﻣﺪﯽ
درﺧﺖ
یﻫﺎ
ﺳﺒﺰ در داﻣﻨﻪ
اش، و در ﺳﻤﺖ د
ﯾﯽﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﯾﮕﺮ
ﻣﺤﻘﺮ و ﮐﻮﭼﮏ و ﻧ
یآﺛﺎر ﯿﺰ
از ﻣﺴﺎﺟﺪ.
ﺑﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ
ﯽ، ﯾﺧﺪا و ﻓﺮاﻣﺮز
ﻣﺨﺘﺼﺮ
ﻠﻤﺎن ﯾ وﺳﺎ
را در ﺳﺎ ک
ﻫﺎ ﻗﺮار دادﯾﻢ، و آﻣﺎده
ی رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل
ﻋﺰﯾﺰی ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻧﺰدﯾﮏ ﻇﻬﺮ آﻣﺪ و ﺑﺎ روی ﮔﺸﺎده و ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺮاوان در ﺑﺮدن
ﺳﺎ ک
ﻫﺎ ﮐﻤﮑﻤﺎن ﮐﺮد. ﺑﺮ ﺳﺮ و روی ﺑﯿﺪارﻫﺎ ﺑﻮﺳﻪ زدﯾﻢ و ﺑﺪرود ﮔ
ﻔﺘﯿﻢ. از دﯾﮕﺮ ﻋﺰﯾﺰان ﻣﻘﯿﻢ در
ﺣﻈﯿﺮة اﻟﻘﺪس ﻧﯿﺰ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺳﻮار ﺑﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ آن ﻋﺰﯾﺰ، راﻫﯽ ﺧﺎﻧﻪ
اش ﺷﺪﯾﻢ.
ﻫﻤﺴﺮش د
ر زﻣﺎن ورود ﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد. ﻣﺎدر ﭘﯿﺮش ﮐﻪ زﻧﯽ ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪ و اﻧﺪام و
ﺻﻮرﺗﯽ ﻓﺮﺑﻪ ﺑﻮد و ﻗﯿﺎﻓﻪ
ای ﺧﻨﺪان داﺷﺖ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ
ﯾﻤﺎن ﻫﺎ دﺳﺖ
را در دﺳﺘﺶ
ﻓﺸﺮد. ﮔ
ﯿﺘﯽ
را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ
ﯾﺰدی ﯿﺮﯾﻦﺷ ی
ﮐﻪ ﺳﺎل
ﻫﺎ اﻗﺎﻣﺖ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن آن را ﺗﻐ
ﯿﯿﺮ
ﻧﺪاده ﺑﻮد، ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺬ
ﯿﺰ ﺗﻤ ﯾﺮاﯾﯽ
و ﺑﺎﺻﻔﺎ
ﯾﯽ
راﻫﻨﻤﺎ
ﯾﯽ
ﮐﺮد. دﻗ
ایﯿﻘﻪ
ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺴﺮ ﺻﺎﺣﺐ
ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ
ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻤ
ﺟﻮان ﯽ
و ﺧﻮﺷﺮو ﺑﻮد، ﺑﻪ اﺗﺎق آﻣﺪ و ﺧﻨﺪان و ﺧﻮﺷﺤﺎل از د
ﯾﺪن
ﯾﻦ ﻣﺎ و ا
ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ
ﯿﻢ، ﻫﺴﺘ
اﻇﻬﺎر ﺳﺮور ﮐﺮد. آن ﻗﺪر ﻫﺮ ﺳﻪ
ی
آن ﻋﺰ
ﯾﺰان
ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧ
ﻫﺎﺳﺖ لﺳﺎ ﮐﺮدیﯽﻣ ﯿﺎل
دوﺳﺖ ﺑﻮده
ﯾﻢا
و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗ
ﯾﺪار د ﯿﻖ ﺗﻮﻓ ﯽ،
دوﺑﺎره دﺳﺖ داده اﺳﺖ. ﻣﺎدر در ﻫﻤﺎن ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺎ
زﺑﺎن ﺷ
ﯾﺖﺣﮑﺎ ﯿﺮﯾﻦ
دوران
ﮐﺮد، ﯽرا ﻣ ﯾﺮﯾﻦ د یﻫﺎ
و از ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻟ
ﯿﺎتﺣ ﯿﺶﭘ ﯽ
داﺷﺘﻪ، ﺗﻌﺮ
ﯽﻣ ﯾﻒ
ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺷﻮﺧ
ﯽ
و ﺧﻨﺪه ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ وﺟﺪ و ﺳﺮور ﻣ
آورد ﯽ
ﺷﮑﺮ ﺑﺎر ﺰارﻫ.
و زﻧﺪه ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ را ﺧﺪا
اﯾﺮان از ﺳﻼﻣﺖ
ﻧﺎﻫﺎر . اﯾﻢ ﺷﺪه ﺧﺎرج
و ﻣﻔﺼﻞ
ﻣﻄﺒﻮع،
یﺳﻔﺮه و
ﻗﺸﻨﮓ
و ﭘﺮآب و رﻧﮕ
ﯽ
ﮔﺴﺘﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺻﺎﺣﺐ
ﺧﺎﻧﻪ و ﻫﻤﺴﺮش ﺳﻌ
ﯽ
داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ اﻧﻮاع ﻏﺬاﻫﺎ
ﯾﯽ
را ﮐﻪ ﺑﺮ
ﺳﻔﺮه داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺨﻮر
ﯾﻢ
و ﺑﭽﺸ
ﯿﻢ،
ﹰ ﭼﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﻟﺬ
و واﻗﻌﺎ
ﯾﺬی
! ﭼﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاران
ﯾﺰیﻋﺰ
! ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺎت و
ﺑﻪ ﯾﻖدﻗﺎ
ﯾﺎدﻣﺎدﻧﯽ
ﯽوﻟ
زودﮔﺬر
! ی
ﭘﺲ از ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر و ﭼﺎ
ی،
و ﺑﻌﺪ از اﻧﺪﮐ
ﯽ
ﮔﻔﺘﮕﻮ، ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ د
از ﯾﮑﯽ ، ﯾﮕﺮ
اﻋﻀﺎ
ی
ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﯽ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﮐﻪ در ﻣﺤﻞ ﺻﺎﺣﺐ اﺳﻢ و رﺳﻢ و اﻋﺘﺒﺎری ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻤﺎن ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ
ﮐﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ
و ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ
ی ﺳﻮار ﺷﺪن و اﻃﻤﯿﻨﺎن ﯾﺎﻓﺘﻦ از ﺳﻔﺮ، ﻫﻤﺮاه و ﻣﺴﺎﻋﺪ و
ﯾﺎرﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ.
ﺧﺎﻧﻪ ﺻﺎﺣﺐ
ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس ﺷﮑﻼﺗﯽ رﻧﮓ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎﻧﯽ و آن ﺧﻨﺪه
ﹺ
ی ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺻﻮرت
ﺟﺬاﺑﺶ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و
ﮔﻔﺖ:
-
اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﻧﻤﯽ
ﺗﻮاﻧﯿﻢ زﯾﺎد ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار ﺷﻤﺎ
ﻫﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ. وﺿﻊ ﺷﻤﺎ
ﻫﺎ ﻃﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ
ﺑﻪ
ﮐﺮاﭼﯽ ﺑﺮﺳﯿﺪ، ﮐﺎرﻫﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ روﺑﻪ
راه ﻣﯽ
دﻟﻤﺎن ﻣﯽ
ﺷﻮد، وا
ﺧﻮاﺳﺖ روزﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ
ﺑﻮدﯾﻢ.
۲۱۲