Table of Contents Table of Contents
Next Page  212 / 256 Previous Page
Information
Show Menu
Next Page 212 / 256 Previous Page
Page Background

ﯾﺎری دﯾﮕﺮان داﺷﺘﻢ. آن

ﻫﺎ ﺷﺐ ﻣﺎ ر

ا ﺑﻪ ﺷﺎم دﻋﻮت ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آن

ﻫﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﻣﺸﻐﻮل

ﺻﺤﺒﺖ و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮدﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی از اﺣﺒﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ از ﺣﻀﻮر ﻣﺎ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ دﯾﺪار آﻣﺪﻧﺪ.

ﺷﺐ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ آﻗﺎی اﻓﺸﺎری ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺷﺎم آورد ﺑ

ﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻮاده

ی ﺑﯿﺪار ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﻤﻪ در

ﻧﻬﺎﯾﺖ دﻟﺸﺎدی و ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺑﺮ ﺳﻔﺮه

ی

ﺑﯿﺪار، ﺑﯿﺪاردل ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻣﺎﺳﺖ و ﺳﺮﺷﯿﺮ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺗﺪارک دﯾﺪه

ﺑﻮد. ﭼﺎی ﻫﻢ در ﺑﺴﺎط ﺑﻮد، و ﮐﻮﮐﻮی ﺳﺒﺰی. ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺷﺐ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺑﺎ آراﻣﺶ

ﺷﺎﻣﯽ

ﮐﻪ ﺑﻪ دل ﻣﯽ

ﭼﺴﺒﯿﺪ ﺧﻮردﯾﻢ. ﻓﻬﻤﯿﺪ

ﯿﺖﺑﻠ ﮐﻪ ﯾﻢ

ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﺳﻔﺮ ﻫﻢ آﻣﺎده ﺑﻮد، و ﻗﺮار ﭘﺮواز

ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ

ی ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ روز ﺑﻌﺪ

.

ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎی ﺑﯿﺪار ﻣﺼﺮاﻧﻪ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ از اﺗﺎق ﺧﻮاب آن

ﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ. ﺧﯿﻠﯽ

ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﺬارﻧﺪ در ﻫﻤﺎن اﻃﺎﻗﯽ ﮐﻪ در اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺨﻮاﺑﯿﻢ. ﮔﻔﺘﻨﺪ:

»

ﻧﻪ، ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎ

ﺑﺎﯾﺪ

در اﯾﻦ اﺗﺎق ﮐﻪ راﺣﺖ

ﺗﺮ اﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ

. «

و ﺧﻮدﺷﺎن ﯾﻌﻨﯽ زن و ﺑﭽﻪ

ﻫﺎ و ﺷﻮﻫﺮ و ﻣﺎدر ز

ن

ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ

در اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ

ﺗﺮ. آن ﻗﺪر ﺗﻘﺎﺿﺎ و اﺻﺮارﺷﺎن از ﻋﻤﻖ دل ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣ

داﻧﺴﺘﻢ ﯽ

ﻋﺪم ﻗﺒﻮﻟﺶ دل ﻋﺰ

ﯾﺰ

آن

ﯽ ﻫﺎ را ﻣ

رﻧﺠﺎﻧﺪ، ﭼﻮن ﻣ

ﯾﺖﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽ

ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار

ی

و ﺻﻔﺎ

ﯾﺸﺎن

را درﺑﺎره ﻣﺎ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ. ﻧﺎﭼﺎر

ﭘﺬ

ﯾﺮﻓﺘﯿﻢ

.

ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺒﻮل آن ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺮای آن ﻋﺰﯾﺰان اﯾﺠﺎد ﻧﺎراﺣﺘﯽ و

ﺗﻨﮕﯽ ﺟﺎ ﻣﯽ

ﮐﺮد.

ﻓﺮاﻣﺮز

و ﺧﺪاﯾﯽ ﻫﻢ اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻣﺮﺗﺐ و ﺗﻤﯿﺰ و آﻣﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ ﻫﻤﻪ در ﮐﻨﺎر ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ

ﺑﻮدﯾﻢ، و از ﻫﺮ دری ﺳﺨﻦ ﻣﯽ

ﮔﻔﺘﯿﻢ. دﮐﺘﺮ اﺣﺮاری رادﯾﻮی ﻣﻮج ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ

را ﺑﻪ اﺗﺎق آورده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎ

ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ

ﯾﻮی راد ﯽ ﻓﺎرﺳ یﻫﺎ

ﺑ ﻫﺎی

ﯿﮕﺎﻧﻪ،

اﺧﺒﺎر ﺗﺎزه

ﯾﺮان ا ی

ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻤﺎن ﺑﺮﺳﺪ، ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤ

ﺧﺒﺮ ﯿﺸﻪ

ﯽﺟﺎﻟﺒ

ﻧﺒﻮد. از ﺑ

ﯿﺪار

ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد

ﺑﺮا ﯾﻢ

ﯾﻤﺎن

ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﭼﺸﻢ

ﻫﺎ را ﺑﺴﺖ و از ﺣﻔﻆ

از ﯾﮑﯽ

ﻣﻨﺎﺟﺎت

یﻫﺎ

ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎ را ﮐﻪ زﺑﺎن ﺣﺎل ﺑﻮد، ﺗﻼوت ﮐﺮد. ﮔ

ﯿﺘﯽ

ﻫﻢ ﺑﺎ ﺻﺪا

ﯿﻨﯽ دﻟﻨﺸ ی

ﻣﻨﺎﺟﺎت د

ﯾﮕﺮی

از ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎ ز

ﯾﺎرت

ﮐﺮد. در آن اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ

و ﻣﺨﺘﺼﺮ

،

ﺟﻠﻮه و ﺟﻼی

ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻮد. آراﻣﺸﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ

و اﮔﺮ ﺑﺪن

ﻫﺎی ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺧﻮاب و اﺳﺘﺮاﺣﺖ

ﻧﺪاﺷﺖ، دﻟﻤﺎن ﻣﯽ

ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ و دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت، آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﯾﺎد

ﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧ

را ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺳﺎﻧ

. ﯿﻢ

ﺷﺐ ﻫﺮ ﮐﺪام از ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ

از ﺑ ﯾﮑﯽ

ﯿﺪارﻫﺎ

ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘ

ﯿﻢ،

و ﺻﺒﺤﺪم ﺑﺎﻣﺪاد

را ﯾﮕﺮ د ی

ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺘ

از ﭘﺲ. ﯿﻢ

و ﺳﺮ ﺻﻔﺎی

و دﻋﺎ و ﺻﻮرت

ﻣﻨﺎﺟﺎت،

ﺻﺮف ﺑﺮای

یﺳﻔﺮه ﺑﺮ ﻧﯿﺰ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ

ﭘﺮﻣﻬﺮ ﺑ

ﯿﺪارﻫﺎ

ﻧﺸﺴﺘ

. د ﯿﻢ

ﯾﺪﯾﻢ

ﮐﻪ در ﻏﺮﺑﺖ و ﺗﻨﮕﺪﺳﺘ

ﯽ،

آن ﻋﺰ

ﯾﺰان

ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑ

ﯿﮕﺎﻧﻪ،

ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ

ﯾﮕﺎﻧﻪ،

و ﺑﺎ ﺟﺎن و دل ﭘﺬ

ﯾﺮای

ﺣﻀﻮر ﭼﻬﺎرﻧﻔﺮﻣﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. از ا

ﯾﻦ

ﮐﻪ زود ﻣ

ﺑﺎﯾﺴﺖ ﯽ

آن ﻋﺰ

را ﯾﺰان

ﺗﺮک ﮐﻨ

ﯿﻢ

و ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺳﭙﺎس و ﺟﺒﺮان ﻣﺤﺒﺖ

ﺷﺪﯾﻢ، ﯽﻧﻤ ﯾﺸﺎن ﻫﺎ

اﺣﺴﺎس اﻓﺴﻮس و ﺷﺮﻣﻨﺪﮔ

. ﯿﻢ داﺷﺘ ﯽ

ﺻﺒﺢ ﺑﺎز در ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺟﻤﻌ

از دوﺳﺘﺎن

ﺑﻬﺎﺋﯽ

ﺑﻪ دﯾﺪا

رﻣﺎن آﻣﺪﻧﺪ و ﻓﻀﺎ را از ﻣﻮج ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺮ

ﮐﺮدﻧﺪ. ﺧﻮد را آﻣﺎده

ی ﻫﺮ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ

دادﻧﺪ. ﺟﻮان ﻋﺰﯾﺰی

ﮐﻪ زﺣﻤﺖ ﺗﻬﯿﻪ

ﻠﯿﺖی ﺑ

ﻫﺎ را ﮐﺸﯿﺪه،

و ﻋﻀﻮ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻮد، آرام ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ:

»

ﻧﺎﻫﺎر ﻣﺎ را ﺳﺮاﻓﺮاز ﻣﯽ

ﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ

و از آﻧﺠﺎ راﻫﯽ

ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﯽ

«. ﺷﻮﯾﻢ

ﺟﺰ ﺗﺸﮑﺮ ﭼﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ز

ﺑﺎن ﺑﯿﺎورم؟

۲۱۱