212 / 256
ﯾﺎری دﯾﮕﺮان داﺷﺘﻢ. آن
ﻫﺎ ﺷﺐ ﻣﺎ ر
ا ﺑﻪ ﺷﺎم دﻋﻮت ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آن
ﻫﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﻣﺸﻐﻮل
ﺻﺤﺒﺖ و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮدﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی از اﺣﺒﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ از ﺣﻀﻮر ﻣﺎ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ دﯾﺪار آﻣﺪﻧﺪ.
ﺷﺐ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ آﻗﺎی اﻓﺸﺎری ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺷﺎم آورد ﺑ
ﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻮاده
ی ﺑﯿﺪار ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﻤﻪ در
ﻧﻬﺎﯾﺖ دﻟﺸﺎدی و ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺑﺮ ﺳﻔﺮه
ی
ﺑﯿﺪار، ﺑﯿﺪاردل ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻣﺎﺳﺖ و ﺳﺮﺷﯿﺮ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺗﺪارک دﯾﺪه
ﺑﻮد. ﭼﺎی ﻫﻢ در ﺑﺴﺎط ﺑﻮد، و ﮐﻮﮐﻮی ﺳﺒﺰی. ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺷﺐ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺑﺎ آراﻣﺶ
ﺷﺎﻣﯽ
ﮐﻪ ﺑﻪ دل ﻣﯽ
ﭼﺴﺒﯿﺪ ﺧﻮردﯾﻢ. ﻓﻬﻤﯿﺪ
ﯿﺖﺑﻠ ﮐﻪ ﯾﻢ
ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﺳﻔﺮ ﻫﻢ آﻣﺎده ﺑﻮد، و ﻗﺮار ﭘﺮواز
ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ
ی ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ روز ﺑﻌﺪ
.
ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎی ﺑﯿﺪار ﻣﺼﺮاﻧﻪ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ از اﺗﺎق ﺧﻮاب آن
ﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ. ﺧﯿﻠﯽ
ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﺬارﻧﺪ در ﻫﻤﺎن اﻃﺎﻗﯽ ﮐﻪ در اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺨﻮاﺑﯿﻢ. ﮔﻔﺘﻨﺪ:
»
ﹰ
ﻧﻪ، ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎ
ﺑﺎﯾﺪ
در اﯾﻦ اﺗﺎق ﮐﻪ راﺣﺖ
ﺗﺮ اﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ
. «
و ﺧﻮدﺷﺎن ﯾﻌﻨﯽ زن و ﺑﭽﻪ
ﻫﺎ و ﺷﻮﻫﺮ و ﻣﺎدر ز
ن
ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ
در اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ
ﺗﺮ. آن ﻗﺪر ﺗﻘﺎﺿﺎ و اﺻﺮارﺷﺎن از ﻋﻤﻖ دل ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣ
داﻧﺴﺘﻢ ﯽ
ﻋﺪم ﻗﺒﻮﻟﺶ دل ﻋﺰ
ﯾﺰ
آن
ﯽ ﻫﺎ را ﻣ
رﻧﺠﺎﻧﺪ، ﭼﻮن ﻣ
ﯾﺖﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽ
ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار
ی
و ﺻﻔﺎ
ﯾﺸﺎن
را درﺑﺎره ﻣﺎ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ. ﻧﺎﭼﺎر
ﭘﺬ
ﯾﺮﻓﺘﯿﻢ
.
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺒﻮل آن ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺮای آن ﻋﺰﯾﺰان اﯾﺠﺎد ﻧﺎراﺣﺘﯽ و
ﺗﻨﮕﯽ ﺟﺎ ﻣﯽ
ﮐﺮد.
ﻓﺮاﻣﺮز
و ﺧﺪاﯾﯽ ﻫﻢ اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻣﺮﺗﺐ و ﺗﻤﯿﺰ و آﻣﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ ﻫﻤﻪ در ﮐﻨﺎر ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
ﺑﻮدﯾﻢ، و از ﻫﺮ دری ﺳﺨﻦ ﻣﯽ
ﮔﻔﺘﯿﻢ. دﮐﺘﺮ اﺣﺮاری رادﯾﻮی ﻣﻮج ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ
را ﺑﻪ اﺗﺎق آورده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎ
ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ
ﯾﻮی راد ﯽ ﻓﺎرﺳ یﻫﺎ
ﺑ ﻫﺎی
ﯿﮕﺎﻧﻪ،
اﺧﺒﺎر ﺗﺎزه
ﯾﺮان ا ی
ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻤﺎن ﺑﺮﺳﺪ، ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤ
ﺧﺒﺮ ﯿﺸﻪ
ﯽﺟﺎﻟﺒ
ﻧﺒﻮد. از ﺑ
ﯿﺪار
ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد
ﺑﺮا ﯾﻢ
ﯾﻤﺎن
ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﭼﺸﻢ
ﻫﺎ را ﺑﺴﺖ و از ﺣﻔﻆ
از ﯾﮑﯽ
ﻣﻨﺎﺟﺎت
یﻫﺎ
ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎ را ﮐﻪ زﺑﺎن ﺣﺎل ﺑﻮد، ﺗﻼوت ﮐﺮد. ﮔ
ﯿﺘﯽ
ﻫﻢ ﺑﺎ ﺻﺪا
ﯿﻨﯽ دﻟﻨﺸ ی
ﻣﻨﺎﺟﺎت د
ﯾﮕﺮی
از ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎ ز
ﯾﺎرت
ﮐﺮد. در آن اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ
و ﻣﺨﺘﺼﺮ
،
ﺟﻠﻮه و ﺟﻼی
ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻮد. آراﻣﺸﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ
و اﮔﺮ ﺑﺪن
ﻫﺎی ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺧﻮاب و اﺳﺘﺮاﺣﺖ
ﻧﺪاﺷﺖ، دﻟﻤﺎن ﻣﯽ
ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ و دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت، آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﯾﺎد
ﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧ
را ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺳﺎﻧ
. ﯿﻢ
ﺷﺐ ﻫﺮ ﮐﺪام از ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ
از ﺑ ﯾﮑﯽ
ﯿﺪارﻫﺎ
ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘ
ﯿﻢ،
و ﺻﺒﺤﺪم ﺑﺎﻣﺪاد
را ﯾﮕﺮ د ی
ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺘ
از ﭘﺲ. ﯿﻢ
و ﺳﺮ ﺻﻔﺎی
و دﻋﺎ و ﺻﻮرت
ﻣﻨﺎﺟﺎت،
ﺻﺮف ﺑﺮای
یﺳﻔﺮه ﺑﺮ ﻧﯿﺰ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ
ﭘﺮﻣﻬﺮ ﺑ
ﯿﺪارﻫﺎ
ﻧﺸﺴﺘ
. د ﯿﻢ
ﯾﺪﯾﻢ
ﮐﻪ در ﻏﺮﺑﺖ و ﺗﻨﮕﺪﺳﺘ
ﯽ،
آن ﻋﺰ
ﯾﺰان
ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑ
ﯿﮕﺎﻧﻪ،
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ
ﯾﮕﺎﻧﻪ،
و ﺑﺎ ﺟﺎن و دل ﭘﺬ
ﯾﺮای
ﺣﻀﻮر ﭼﻬﺎرﻧﻔﺮﻣﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. از ا
ﯾﻦ
ﮐﻪ زود ﻣ
ﺑﺎﯾﺴﺖ ﯽ
آن ﻋﺰ
را ﯾﺰان
ﺗﺮک ﮐﻨ
ﯿﻢ
و ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺳﭙﺎس و ﺟﺒﺮان ﻣﺤﺒﺖ
ﺷﺪﯾﻢ، ﯽﻧﻤ ﯾﺸﺎن ﻫﺎ
اﺣﺴﺎس اﻓﺴﻮس و ﺷﺮﻣﻨﺪﮔ
. ﯿﻢ داﺷﺘ ﯽ
ﺻﺒﺢ ﺑﺎز در ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺟﻤﻌ
ﯽ
از دوﺳﺘﺎن
ﺑﻬﺎﺋﯽ
ﺑﻪ دﯾﺪا
رﻣﺎن آﻣﺪﻧﺪ و ﻓﻀﺎ را از ﻣﻮج ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺮ
ﮐﺮدﻧﺪ. ﺧﻮد را آﻣﺎده
ی ﻫﺮ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ
دادﻧﺪ. ﺟﻮان ﻋﺰﯾﺰی
ﮐﻪ زﺣﻤﺖ ﺗﻬﯿﻪ
ﻠﯿﺖی ﺑ
ﻫﺎ را ﮐﺸﯿﺪه،
و ﻋﻀﻮ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻮد، آرام ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ:
»
ﻧﺎﻫﺎر ﻣﺎ را ﺳﺮاﻓﺮاز ﻣﯽ
ﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ
و از آﻧﺠﺎ راﻫﯽ
ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﯽ
«. ﺷﻮﯾﻢ
ﺟﺰ ﺗﺸﮑﺮ ﭼﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ز
ﺑﺎن ﺑﯿﺎورم؟
۲۱۱