216 / 256
ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺮ
رﺿﺎ
رﯾﺰ و ﮐﻮﺗﺎه و ﻻﻏﺮ، ﺑﺎ ﺻﻮرت اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ، ﺑﯿﻨﯽ ﮐﺸﯿﺪه، ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ و
ﺟﺬاب
و ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ، ﮔﺸﺎده رو و ﺧﻨﺪان ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل آﻣﺪ و ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ
راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐ
ﺮد. در
ﯾﮏ
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن دو ﻃﺒﻘﻪ
ی
ﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟ
ﺑﺎ ﻓﻀﺎ
ﯾﯽ
ﻣﺤﺪود، ﻃﺒﻘﻪ
ﻫﻢ ی
ﮐﻒ در اﺧﺘ
ﯿﺎر
آن
ﻫﺎ ﺑﻮد. دو اﺗﺎق ﺧﻮاب داﺷﺖ و
ﯾﮏ
اﺗﺎق ﺑﺮا
ﭘﺬ ی
ﯾﺮاﯾﯽ
و آﺷﭙﺮﺧﺎﻧﻪ
یا
ﮐﻮﭼﮏ و ﺣﻤﺎم. اﺗﺎق
ﭘﺬ
ﯾﺮاﯾﯽ
ﺑﻮد یا ﻣﺤﻮﻃﻪ
ﭘﻨﺞ
ﻣﺘﺮ در ﺳﻪ ﻣﺘﺮ و ﻧ
ﯿﻢ
در ﮔﻮﺷﻪ
ای از آن ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮری ﻗﺮار داﺷﺖ، و ﭼﻨﺪ
ﻣﺒﻞ ﺑﻪ رﻧﮓ
ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﺎدﮔﯽ ﮐﻪ در اﻃﺮاف اﺗﺎق ﺟﺎی داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ
ﻣﻘﺘﻀﺎی ﻫﻮای
ﮐﺮاﭼﯽ و ﻣﺮﺳﻮم ﺧﺎﻧﻪ
ﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﻘﻒ اﺗﺎق
ﻫﺎ ﭘﻨﮑﻪ
ی ﺑﺮﻗﯽ ﻧﺼﺐ ﺑﻮد. در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ
ی ﮐﻮﭼﮏ و
ﺳﺎده،
دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ و دﺧﺘﺮ و
رﺿﺎ
زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ
ﮐﺮدﻧﺪ.
ﺧ ﻋﻔﺖو رﺿﺎ آﻗﺎ
ﺎﻧﻢ، ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان ﺑﻪ
ﭘﺬ
ﯾﺮاﯾﯽ
ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﺎ
ی
و ﺷﺮﺑﺖ آوردﻧﺪ. دﺧﺘﺮک ﻣﻮﺑﻮر ﻻﻏﺮ اﻧﺪام ﺧﻮش ﺻﻮرت ﮐﻨﺎر در
ا
ﯾﺴﺘﺎده
ﺑﻮد و ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣ
ﯿﻢ . ﻧ ﮐﺮدﯽ
ﯽﺳﺎﻋﺘ
از ورود ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻮاﻧ
ﺳﯽ ﯽ
و دو،
ﯽﺳ
و ﺳﻪ
ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻗﺪی ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﮐﻮﺗ
ﺎه
، ﻣﻮی ﺻﺎف و ﻣﺸﮑﯽ، و ﻋﯿﻨﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ، ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ
آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه و ﯾﮏ ﮐﯿﻒ وارد ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه
ی ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﮔﻔﺖ:
-
ﻪ اﺑﻬﯽ، ﺧﻮش آﻣﺪﯾﺪ. ﻣﻦ
اﻟ
ﻣﺴﻌﻮد
.
از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ
ﯾﻢ،
و ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻌﺮﻓ
ﯽ
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘ
. ﯿﻢ
ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ را ﻓﺎرﺳﯽ
ﯽﺗﺮﮐ ی
ﮐﺮد، ﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣ
و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ او در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن، ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ
ﯿﺮﯾﻨﯽ ﺷ ﯽ، ﺗﺮﮐ ی
و ﺟﺬاﺑ
ﯽﺧﺎﺻ ﯿﺖ
داﺷﺖ.
ﺳﺆال ﮐﺮد:
-
ﻪ راﺣﺖ آﻣﺪه
اﻧﺸﺎءاﻟ
ﯾﺪا
و ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه
ﯾﺪ؟ ا
از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد
ﯾﻢ،
و اﻇﻬﺎر ﺷﺮﻣﺴﺎر
ﯾﻢ ﮐﺮد ی
ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﺷﺪه
ﯾﻢ، ا
و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﺪاﺷﺘ
ﯾﺰای ﻦ و
اﻗﺎﻣﺖ، ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﻧﻤ
ﺑﺎ . ﯾﻢ ﺑﺮو ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﯽ
و روﯾﯽ ﮔﺸﺎده
اﻇﻬﺎر
ﺧﺠﻠﺖ
ﮐﺮد ﺧﻮاﻫﺶ
ﺗﻌﺎرف
ﻧﮑﻨﯿﻢ،
ﻣﻨﺰل و
یﺧﺎﻧﻪ را او
ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺪاﻧ
ﯿﻢ
. از ا
ﯾﻦ
ﮐﻪ ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮا
ی
ﻣﺎ ﻣﻮﺟﺐ اذ
ﯾﺖ
ﺷﻮد، ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد.
ﺑﻪ ﯽﺳﺎﻋﺘ
ﺻﺤﺒﺖ و ﺗﻌﺮ
ﯾﻒ
ﮔﺬﺷﺖ. او و ﻫﻤﺴﺮش و آﻗﺎ رﺿﺎ
و دﺧﺘﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﺸﺎن
ﯿﻼﻟ-
ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ
ﯾﺖروا
ﻣﺎ ﮔﻮش ﻣ
. دادﻧﺪ ﯽ
ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز
رﺿﺎ و ﻋﻔﺖ
، ﺑﻪ دﻟ
ﯿﻞ
ی ﻫﻤﺸﻬﺮ
ﺑﻮدن و ا
ﯾﻦ
ﮐﻪ ﭘﺪرآن
ﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺪرش
آﺷﻨﺎ ﮐﺮد، ﯽ ﮐﺎر ﻣ
ﯽﻗﺒﻠ ﯾﯽ
داﺷﺖ. ﺧﺪا
ﯾﯽ
ﻫﻢ آن دو را از ﻃﺮ
ﯾﻖ
ﭘﺪرﺷﺎن ﻣ
ﯽوﻟ ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﯽ
ﻫﺮ دو آن
ﻫﺎ
ﺑﺎ دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔ
ﯿﺘﯽ
و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻋﺰ
ﯾﺰاﻧﯽ
ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻮد
ﯾﻢ،
ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑ
ﯿﮕﺎﻧﻪ
ﺑﻮد
یﺑﺎر ﯿﻦ و اوﻟ ﯾﻢ،
ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ د
ﯾﺪارﺷﺎن
ﻧﺎﺋﻞ ﻣ
ﯽوﻟ ﯾﻢ، ﺷﺪﯽ
ﹰ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ
واﻗﻌﺎ
ﯾﮏ
ﺳﺎﻋﺖ، ﻟﻄﻒ و
ﯽ ﺻﻔﺎ و ﭘﺎ ﮐﺪﻟ
و ﻣﺤﺒﺘﺸﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ آن
ﻫﺎ را دوﺳﺘﺎن ﻗﺪ
ﯾﻢ
ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ، ﯽ ﺧﻮد ﻣ
ﮐﻪ ﻧﻤﻮد ﯽﻣ ﯿﻦ و ﭼﻨ
ﺳﺎل
ﻫﺎﺳﺖ ﻫﻤﺪ
ﺷﻨﺎﺳﯿﻢ ﯽرا ﻣ ﯾﮕﺮ
. ﺑﻪ دﻟ
ا ﯿﻞ
ﺑﻬﺎﺋﯽ و ﯾﺮاﻧﯽ
ﺑﻮدن، ﺳﺨﻦ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ و ﻫﻤﺪﻟﯽ زﯾﺎد
داﺷﺘﯿﻢ.
وارد آن ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، وﻟﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ در
آن ﺧﺎﻧﻪ
ی ﮐﻮﭼﮏ اﻣﮑﺎن اﺳﮑﺎن ﻣﺎ، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺪت
ﯾﮏ
روز
وﺟﻮد داﺷﺖ؟
ﹰ ا ﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد از ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻧﺰد آن
ﺣﻘﺎ
ﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﺟﺎﯾﺸﺎن را
۲۱٥