Table of Contents Table of Contents
Next Page  216 / 256 Previous Page
Information
Show Menu
Next Page 216 / 256 Previous Page
Page Background

ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺮ

رﺿﺎ

رﯾﺰ و ﮐﻮﺗﺎه و ﻻﻏﺮ، ﺑﺎ ﺻﻮرت اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ، ﺑﯿﻨﯽ ﮐﺸﯿﺪه، ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ و

ﺟﺬاب

و ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ، ﮔﺸﺎده رو و ﺧﻨﺪان ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل آﻣﺪ و ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ

راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐ

ﺮد. در

ﯾﮏ

ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن دو ﻃﺒﻘﻪ

ی

ﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟ

ﺑﺎ ﻓﻀﺎ

ﯾﯽ

ﻣﺤﺪود، ﻃﺒﻘﻪ

ﻫﻢ ی

ﮐﻒ در اﺧﺘ

ﯿﺎر

آن

ﻫﺎ ﺑﻮد. دو اﺗﺎق ﺧﻮاب داﺷﺖ و

ﯾﮏ

اﺗﺎق ﺑﺮا

ﭘﺬ ی

ﯾﺮاﯾﯽ

و آﺷﭙﺮﺧﺎﻧﻪ

یا

ﮐﻮﭼﮏ و ﺣﻤﺎم. اﺗﺎق

ﭘﺬ

ﯾﺮاﯾﯽ

ﺑﻮد یا ﻣﺤﻮﻃﻪ

ﭘﻨﺞ

ﻣﺘﺮ در ﺳﻪ ﻣﺘﺮ و ﻧ

ﯿﻢ

در ﮔﻮﺷﻪ

ای از آن ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮری ﻗﺮار داﺷﺖ، و ﭼﻨﺪ

ﻣﺒﻞ ﺑﻪ رﻧﮓ

ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﺎدﮔﯽ ﮐﻪ در اﻃﺮاف اﺗﺎق ﺟﺎی داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ

ﻣﻘﺘﻀﺎی ﻫﻮای

ﮐﺮاﭼﯽ و ﻣﺮﺳﻮم ﺧﺎﻧﻪ

ﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﻘﻒ اﺗﺎق

ﻫﺎ ﭘﻨﮑﻪ

ی ﺑﺮﻗﯽ ﻧﺼﺐ ﺑﻮد. در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ

ی ﮐﻮﭼﮏ و

ﺳﺎده،

دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ و دﺧﺘﺮ و

رﺿﺎ

زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ

ﮐﺮدﻧﺪ.

ﺧ ﻋﻔﺖو رﺿﺎ آﻗﺎ

ﺎﻧﻢ، ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان ﺑﻪ

ﭘﺬ

ﯾﺮاﯾﯽ

ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﺎ

ی

و ﺷﺮﺑﺖ آوردﻧﺪ. دﺧﺘﺮک ﻣﻮﺑﻮر ﻻﻏﺮ اﻧﺪام ﺧﻮش ﺻﻮرت ﮐﻨﺎر در

ا

ﯾﺴﺘﺎده

ﺑﻮد و ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣ

ﯿﻢ . ﻧ ﮐﺮدﯽ

ﯽﺳﺎﻋﺘ

از ورود ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻮاﻧ

ﺳﯽ ﯽ

و دو،

ﯽﺳ

و ﺳﻪ

ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻗﺪی ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﮐﻮﺗ

ﺎه

، ﻣﻮی ﺻﺎف و ﻣﺸﮑﯽ، و ﻋﯿﻨﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ، ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ

آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه و ﯾﮏ ﮐﯿﻒ وارد ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه

ی ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﮔﻔﺖ:

-

ﻪ اﺑﻬﯽ، ﺧﻮش آﻣﺪﯾﺪ. ﻣﻦ

اﻟ

ﻣﺴﻌﻮد

.

از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ

ﯾﻢ،

و ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻌﺮﻓ

ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ

را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘ

. ﯿﻢ

ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ را ﻓﺎرﺳﯽ

ﯽﺗﺮﮐ ی

ﮐﺮد، ﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣ

و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ او در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن، ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ

ﯿﺮﯾﻨﯽ ﺷ ﯽ، ﺗﺮﮐ ی

و ﺟﺬاﺑ

ﯽﺧﺎﺻ ﯿﺖ

داﺷﺖ.

ﺳﺆال ﮐﺮد:

-

ﻪ راﺣﺖ آﻣﺪه

اﻧﺸﺎءاﻟ

ﯾﺪا

و ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه

ﯾﺪ؟ ا

از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد

ﯾﻢ،

و اﻇﻬﺎر ﺷﺮﻣﺴﺎر

ﯾﻢ ﮐﺮد ی

ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﺷﺪه

ﯾﻢ، ا

و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﺪاﺷﺘ

ﯾﺰای ﻦ و

اﻗﺎﻣﺖ، ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﻧﻤ

ﺑﺎ . ﯾﻢ ﺑﺮو ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﯽ

و روﯾﯽ ﮔﺸﺎده

اﻇﻬﺎر

ﺧﺠﻠﺖ

ﮐﺮد ﺧﻮاﻫﺶ

ﺗﻌﺎرف

ﻧﮑﻨﯿﻢ،

ﻣﻨﺰل و

یﺧﺎﻧﻪ را او

ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺪاﻧ

ﯿﻢ

. از ا

ﯾﻦ

ﮐﻪ ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮا

ی

ﻣﺎ ﻣﻮﺟﺐ اذ

ﯾﺖ

ﺷﻮد، ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد.

ﺑﻪ ﯽﺳﺎﻋﺘ

ﺻﺤﺒﺖ و ﺗﻌﺮ

ﯾﻒ

ﮔﺬﺷﺖ. او و ﻫﻤﺴﺮش و آﻗﺎ رﺿﺎ

و دﺧﺘﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﺸﺎن

ﯿﻼﻟ-

ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ

ﯾﺖروا

ﻣﺎ ﮔﻮش ﻣ

. دادﻧﺪ ﯽ

ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز

رﺿﺎ و ﻋﻔﺖ

، ﺑﻪ دﻟ

ﯿﻞ

ی ﻫﻤﺸﻬﺮ

ﺑﻮدن و ا

ﯾﻦ

ﮐﻪ ﭘﺪرآن

ﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺪرش

آﺷﻨﺎ ﮐﺮد، ﯽ ﮐﺎر ﻣ

ﯽﻗﺒﻠ ﯾﯽ

داﺷﺖ. ﺧﺪا

ﯾﯽ

ﻫﻢ آن دو را از ﻃﺮ

ﯾﻖ

ﭘﺪرﺷﺎن ﻣ

ﯽوﻟ ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﯽ

ﻫﺮ دو آن

ﻫﺎ

ﺑﺎ دﮐﺘﺮ

ﻣﺴﻌﻮد

ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔ

ﯿﺘﯽ

و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻋﺰ

ﯾﺰاﻧﯽ

ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻮد

ﯾﻢ،

ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑ

ﯿﮕﺎﻧﻪ

ﺑﻮد

یﺑﺎر ﯿﻦ و اوﻟ ﯾﻢ،

ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ د

ﯾﺪارﺷﺎن

ﻧﺎﺋﻞ ﻣ

ﯽوﻟ ﯾﻢ، ﺷﺪﯽ

ﹰ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ

واﻗﻌﺎ

ﯾﮏ

ﺳﺎﻋﺖ، ﻟﻄﻒ و

ﯽ ﺻﻔﺎ و ﭘﺎ ﮐﺪﻟ

و ﻣﺤﺒﺘﺸﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ آن

ﻫﺎ را دوﺳﺘﺎن ﻗﺪ

ﯾﻢ

ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ، ﯽ ﺧﻮد ﻣ

ﮐﻪ ﻧﻤﻮد ﯽﻣ ﯿﻦ و ﭼﻨ

ﺳﺎل

ﻫﺎﺳﺖ ﻫﻤﺪ

ﺷﻨﺎﺳﯿﻢ ﯽرا ﻣ ﯾﮕﺮ

. ﺑﻪ دﻟ

ا ﯿﻞ

ﺑﻬﺎﺋﯽ و ﯾﺮاﻧﯽ

ﺑﻮدن، ﺳﺨﻦ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ و ﻫﻤﺪﻟﯽ زﯾﺎد

داﺷﺘﯿﻢ.

وارد آن ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، وﻟﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ در

آن ﺧﺎﻧﻪ

ی ﮐﻮﭼﮏ اﻣﮑﺎن اﺳﮑﺎن ﻣﺎ، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺪت

ﯾﮏ

روز

وﺟﻮد داﺷﺖ؟

ﹰ ا ﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد از ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻧﺰد آن

ﺣﻘﺎ

ﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﺟﺎﯾﺸﺎن را

۲۱٥