220 / 256
در ﮐﻮﯾﺘﻪ
ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن آدرس اﻓﺮادی را داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ
ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻣﻮﺟﺒﺎت اﻗﺎﻣﺖ
ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺪت ﻓﺮاﻫﻢ آورﻧﺪ. از اﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدﯾﻢ، و ﺑﺪﯾﻦ
ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ
ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﺎ، ﺑﻪ
ﻣﺪت ﭼﻬﺎرده روز، اﺟﺎزه
ی اﻗﺎﻣﺖ در ﭘﺎﺳﭙﻮرت
ﻫﺎﯾﻤﺎن داﺷﺘﯿﻢ، وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﭼﻬﺎرده روز ﭼﻪ
ﺑﮑﻨ ﯿﻢﺴﺘ ﺗﻮاﻧ ﻣﯽ
ﺗﺼﻤ ﯾﯽﺧﺪا یآﻗﺎ ﯿﻢ؟
ﯿﻤﺶ
روﺷﻦ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﮔ
ﯿﺘﯽ
ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ در ا
ﯾﻦ
ﺑﺎ ﯾﺪﺑﺎ ﯾﻂﺷﺮا
ﯾﮑﯽ
از رﻓﻘﺎ
ا ی
ﯾﺮاﻧﯿﻤﺎن
،
ﻓﺮﯾﺪون
،
ﮐﻪ ﺳﺎل
ﻫﺎ در داﻧﻤﺎرک
زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ
ﮐﺮد، ﺗﻤﺎس
ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. او ﮐﻪ در روزﻫﺎی دﺷﻮار و ﺷﻬﺎدت اﻋﻀﺎی ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﯽ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﻪ
ﺷﺪه، از
اﯾﺮان ﺧﺎرج ﺷﻮﯾﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽ
ﺗﻮاﻧﺴﺖ در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ.
ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ ﺧﺎرج از ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺑﺴﯿﺎر دﺷﻮار ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد وﻗﺘﯽ ﻗﺼﺪ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎ
ﺷﯿﻢ،
ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺧﻂ وﺻﻞ ﻣﯽ
ﺷﻮد. ﻣﻌﺬﻟﮏ، ﺗﻨﻬﺎ راه، ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺪون ﺑﻮد. از دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
ﺗﻘﺎﺿﺎ
ﯾﻢ ﮐﺮد
اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﺪ از ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺑﺎ ﻓﺮ
ﯾﺪون
در داﻧﻤﺎرک ﺗﻤﺎس ﺑﮕ
ﯿﺮﯾﻢ
. ﺑﺎ ﺗﻮاﺿﻊ و اﻇﻬﺎر ﺷﺮﻣﻨﺪﮔ
از ﯽ
ﯾﻦا
ﮐﻪ از او اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺘﻪ
ﯾﻢ، ا
ی ﺷﻤﺎره
ﺗﻠﻔﻦ ﻓﺮ
ﯾﺪون
را ﮔﺮﻓﺖ، و ﺑﺎ ﻣﺮﮐﺰ ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﻮد. از
آن
ﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻤﺎره
را ﺑﮕ ﯾﺪون ﻓﺮ ی
. ﯿﺮﻧﺪ
ﻧﯿﻢ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ
ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ
ﺑﻮد
و ﭼﻮن ﻣ
داﻧﺴﺘﻢ ﯽ
ﻓﺮﺻﺖ ﺻﺤﺒﺖ ز
ﯾﺎد
ﻧﺪارم، و ﺗﻠﻔﻦ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ دﻗ
ﯿﻘﻪ
و ﻣﺨﺘﺼﺮ ﮔﻔﺘﮕﻮ
ﯾﯽ
ﻗﻄﻊ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ، آﻧﭽﻪ
ﺑﻪ ﻓﺮ ﯾﺪﺑﺎ
ﺑﮕﻮ ﯾﺪون
ﯾﻢ،
و ﺟﻮاب
یﻫﺎ
اﺣﺘﻤﺎﻟ
ﯽ
او را
در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﭘ
ﯿﻨﯽﺑ ﯿﺶ
ﻣﺘﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ را آﻣﺎده
ﮐﺮدم. آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم، ا
ﯾﻦ
اﺳﺖ:
-
اﻟﻮ، ﻓﺮ
ﯾﺪون؛
ﻣﻦ از ﮐﺮاﭼ
ﯽ
ﮐﻦ ﮔﻮش. ﮐﻨﻢﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣ
ﻓﺮﯾﺪون؛
اﯾﺮان از ﻣﺎ
ﭼﻮن . ﺷﺪﯾﻢ ﺧﺎرج
از
اﯾﻨﺠﺎ
ﺗﻤﺎس
ﺳﺨﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ
اﺳﺖ،
ﹰ
ﺗﻮ ﻟﻄﻔﺎ
ی ﺷﻤﺎره
ﺗﻠﻔﻦ آﻗﺎ
ی
دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
در ﮐﺮاﭼ
را ﯽ
ﯾﺎدداﺷﺖ
ﮐﻦ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺑ
ﯿﺸﺘﺮ
ﺷﻮدﯽﻣ ﯿﻨﯿﻢ ﺑﺒ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﯽ. ﻣ ﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨ
ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺗﻮ و
ﯾﺰای
داﻧﻤﺎرک را ﺑﮕ
. ﯿﺮﯾﻢ
ﯿﻦﭼﻨ
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣ
رﺳﯿﺪ ﯽ
ﮐﻪ در ﺳﻪ دﻗ
ﯿﻘﻪ
ﺑﺸﻮد ا
ﯿﻐﺎم ﭘ ﯾﻦ
را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻓﺮ
ﯾﺪون
رﺳﺎﻧﺪ.
ﯾﮏ
ﺳﺎﻋﺖ
ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺎ ﻫﺮ ﺻﺪا
ی
زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ، ﻧﺎﺧﻮدآ ﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺧ
داﺷﺘﻢ. ﯽﺑﺮﻣ ﯿﺰ
وﻟﯽ دﮐﺘﺮ
ﮐﻪ ﻣﺴﻌﻮد
ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮ ﻣﯽ
داﺷﺖ، ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ
ﺷﺪ آن ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺪون ﻧﺪارد.
ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ
ی
دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
آﻣﺪﻧﺪ، و د
آن ﯾﺪار
ﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺎد
ی
ﻓﺮاوان ﺷﺪ. ﺷﺐ در
ﯽﺣﺎﻟ
ﮐﻪ ﻫﻨﻮز از ﺗﻠﻔﻦ ﻓﺮ
یﺧﺒﺮ ﯾﺪون
ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮاب رﻓﺘ
ﯿﻢ
. دوﻣ
ﯽﺷﺒ ﯿﻦ
ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﺮاﭼ
ﯽ
در اﻧﺘﻈﺎ
ر ﺻﺒﺢ د
ﯾﮕﺮ
ﺳﺮ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﻣ
ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ، ﯽ
ﯽوﻟ
ﭼﻮن در اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻮدم، آن را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب
ﺑﺮدم و در ﮔﻮﺷﻪ
یا
دور از ﺗﺨﺖ
ﺧﻮاب وﺻﻞ ﮐﺮدم. ﻧﻤ
داﻧﻢﯽ
ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ از ﻧ
ﯿﻤﻪ
ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ
یﺻﺪا
زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ از ﺧﻮاب ﺑ
ﯿﺪارم
ﮐﺮد. ﻧﺎﺧﻮدآ ﮔﺎه در ﺗﺎر
ﯾﮑﯽ
ﺷﺐ از ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ز
ﯾﺮ
آﻣﺪم و ﺑﻪ
زﺣﻤﺖ از ﻃﺮ
ﯿﺪنﺷﻨ ﯾﻖ
ﺻﺪا، ﺧﻮاب و ﺑ
ﯽﮔﻮﺷ ﯿﺪار
ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ. اﭘﺮاﺗﻮر در ﻣ
ﯿﺎن
ﮐﻠﻤﺎت
ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم اﻧﮕﻠ
ﯿﺴﯽ
اش،
اﺳﻢ داﻧﻤﺎرک را ﺑﺮد. ﻣﻦ ﻫﻢ
٨
yes , yes
ﮐﻨﺎن
ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ در اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻨﯿﺪن
۸
ﺑﻠﻪ ، ﺑﻠﻪ
۲۱۹