از ﻣﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫ
ﺗﻮاﻧﺪ ﯽ ﮐﻪ ﻧﻤ ﮐﺮدﯽﻣ ﯽ
در ﻣﻨﺰل از ﻣﺎ ﭘﺬ
ﯾﺮاﯾﯽ
ﮐﻨﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺑﺎ ﺷﻮق ﮐﺎﻣﻞ آن
ی ﻏﺬا را ﺑﺮا
ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ.
ﭘﻠﻮ و ﺧﻮرﺷﺖ ﻗﺮﻣﻪ ﺳﺒﺰ
ی
و ﮐﻮﮐﻮ ﺳﺒﺰ
ی
را ﺑﺎ ﻣ
ﯿﻞ
ﯾﻢ ﺻﺮف ﮐﺮد
ﯿﻦ . اوﻟ
ﺑﺎر در ﻃﻮل ﺳﻔﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ
ﯿﺘﯽﮔ
ﻏﺬا ﺧﻮرد. ﺑﻪ آﻗﺎ
ی
اﻓﺸﺎر
ﯿﻢ ﮔﻔﺘ ی
ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﭘﺪر و ﻣﺎدر
ﯿﻢ ﻫﺴﺘ ﻓﺮاﻣﺮز
. ﭘﺮﺳ
ﭼﺮا ﯿﺪ
ﻧﮕﺮاﻧ
ﯿﻢ
. ﮔﻔﺘ
:ﯿﻢ
-
آن
ﻫﺎ در اﻧﺘﻈﺎرﻧﺪ و ﻫﻨﻮز ﺧﺒﺮ از ﺣﻀﻮر ﻣﺎ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﻧﺪارﻧﺪ.
ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ:
-
ﹰ ﺧﺒﺮ دارﻧﺪ.
ﺣﺘﻤﺎ
-
ﭼﻄﻮر ﺧﺒﺮ دارﻧﺪ؟
-
از ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ.
-
از ﺷﻤﺎ
ﯾﻌﻨﯽ ؟
ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺪ؟
-
ﯿﺮ،ﺧ
ﺧﻮدﺷﺎن ﺧ
ﯽوﻟ ﯿﺮ،
از ﮐﺮاﭼ
ﺑﻪ ﻣﺎ ﯽ
ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ
ﯾﯽدا
از ﻓﺮاﻣﺮز
ﭘﺎرﯾﺲ
ﺗﻠﻔﻦ
ﮐﺮده و اﺳﺎﻣﯽ
ﺷﻤﺎ را داده
و ﭘﺮﺳﯿﺪه آﯾﺎ اﯾﻦ
ﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن وارد ﺷﺪه
اﻧﺪ. ﻣﺤﻔﻞ ﮐﺮاﭼﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ
ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻪ.
-
ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﺧﺒﺮ ﺷﺪه
ﮐﻪ رﺳ اﻧﺪ
؟ اﯾﻢ ﯿﺪه
-
ﺻﺒﺮ
ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺣﻮﺻﻠﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ. ﺑﻌﺪ
،
از ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺤﻠ
ﯽ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدﻧﺪ
و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ
ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺳﺎﻟﻢ رﺳ
اﯾﺪ ﯿﺪه
. ﻗﺮار ﺷﺪ آن
ﯾﯽدا ﻫﺎ ﺑﻪ
ﻓﺮاﻣﺮز
ﹰ ا
ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻨﺪ و ﺣﺘﻤﺎ
ﯾﻦ
ﮐﺎر را ﻣ
. ﮐﻨﻨﺪﯽ
ﹰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل آن
ﺣﺘﻤﺎ
ﯾﺪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ
ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻣﺖ رﺳ
ﯿﺪه
اﯾﺪ،
ﺧﺒﺮدار ﺷﺪه
اﻧﺪ.
ﯽﺧﻮﺑ ی ﭼﻪ ﻣﮋده
ﺑﻮد و ﭼﻘﺪر آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﭘ
. ﯾﻢ ﮐﺮد ﯿﺪا
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺻﻮرﺗﺶ ﺷﮑﻔﺖ و ﺑﺮق ﺷﻮق ﺑﻪ
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ آﻣﺪ.
ﯿﺘﯽﮔ
ﻫﻢ دﺳﺖ ﺷﮑﺮ ﺟﻠﻮ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
-
رﻋﻨﺎ داﻧﻢﯽﻣ
ﻣﻌﺼﻮم و
ﻣﺴﻌﻮد
ﭼﻪ روزﻫﺎ و ﺷ
ﯽﯾﻫﺎﺐ
ﺑﻪ ﺳﺮ آورده
اﻧﺪ.
یآﻗﺎ
اﻓﺸﺎر
ﯾﺪﺧﻨﺪ ی
و ﮔﻔﺖ:
-
ﺣﺎﻻ ﻣﻌﻬﺪ اﻋﻠ
داﻧﻨﺪ ﯽﻫﻢ ﻣ ﯽ
ﺷﻤﺎ از ا
ﯾﺮان
. ﯾﺪا ﺧﺎرج ﺷﺪه
ﻪ
اﻧﺸﺎءاﻟ
ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﻫﻤﻪ دﻋﺎی ﺑﺎ
ﻣﻨﺰل
ﻣﻘﺼﻮدﺗﺎن
. رﺳﯿﺪ ﻣﯽ
-
ﻪ.
اﻧﺸﺎءاﻟ
ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺳﺎﻋﺎﺗ
ﯽ
اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨ
ﯿﻢ؛
دو اﺗﺎق را ﮐﻪ در ﻃﺒﻘﻪ
ی
ﺑﺎﻻ ﺑﻮد، ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ.
ﻗﺮار ﺷﺪ ﺧﺪا
از آن ﯾﮑﯽ در ﻓﺮاﻣﺮز و ﯾﯽ
ﻫﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ و اﺗﺎق د
ﯾﮕﺮ
در اﺧﺘ
ﯿﺘﯽﮔ ﯿﺎر
و ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻌﻠﻮم
ﹺ
ﺑﻮد ﮐﻪ در
ﯾﮑﯽ
از اﺗﺎق
ﯽ ﻫﺎ ﻣﺪﺗ
اﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﺸﺪه
.
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮی ﮐﻬﻨﮕﯽ ﻣﯽ
. داد
ﹰ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ
وﻟﯽ واﻗﻌﺎ
اﺳﺘﺮاﺣﺖ داﺷﺘﯿﻢ. آﻗﺎی اﻓﺸﺎری ﮔﻔﺖ:
۲۰۸