Goriz Nakhasteh

209 / 256

از ﻣﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫﺗﻮاﻧﺪ ﯽ ﮐﻪ ﻧﻤ ﮐﺮدﯽﻣ ﯽ در ﻣﻨﺰل از ﻣﺎ ﭘﺬ
ﯾﺮاﯾﯽ
ﮐﻨﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺑﺎ ﺷﻮق ﮐﺎﻣﻞ آن
ی ﻏﺬا را ﺑﺮا
ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ.
ﭘﻠﻮ و ﺧﻮرﺷﺖ ﻗﺮﻣﻪ ﺳﺒﺰ
ی
و ﮐﻮﮐﻮ ﺳﺒﺰ
ی
را ﺑﺎ ﻣ
ﯿﻞ
ﯾﻢ ﺻﺮف ﮐﺮد ﯿﻦ . اوﻟ ﺑﺎر در ﻃﻮل ﺳﻔﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ
ﯿﺘﯽﮔ ﻏﺬا ﺧﻮرد. ﺑﻪ آﻗﺎ
ی
اﻓﺸﺎر ﯿﻢ ﮔﻔﺘ ی ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﯿﻢ ﻫﺴﺘ ﻓﺮاﻣﺮز . ﭘﺮﺳ ﭼﺮا ﯿﺪ
ﻧﮕﺮاﻧ ﯿﻢ . ﮔﻔﺘ :ﯿﻢ
- آن ﻫﺎ در اﻧﺘﻈﺎرﻧﺪ و ﻫﻨﻮز ﺧﺒﺮ از ﺣﻀﻮر ﻣﺎ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﻧﺪارﻧﺪ.
ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﹰ ﺧﺒﺮ دارﻧﺪ.ﺣﺘﻤﺎ
- ﭼﻄﻮر ﺧﺒﺮ دارﻧﺪ؟
- از ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ.
- از ﺷﻤﺎﯾﻌﻨﯽ ؟ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺪ؟
- ﯿﺮ،ﺧ ﺧﻮدﺷﺎن ﺧ
ﯽوﻟ ﯿﺮ،
از ﮐﺮاﭼﺑﻪ ﻣﺎ ﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪﯾﯽدا از ﻓﺮاﻣﺮز ﭘﺎرﯾﺲ ﺗﻠﻔﻦ
ﮐﺮده و اﺳﺎﻣﯽ ﺷﻤﺎ را داده و ﭘﺮﺳﯿﺪه آﯾﺎ اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن وارد ﺷﺪه اﻧﺪ. ﻣﺤﻔﻞ ﮐﺮاﭼﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ
ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻪ.
- ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﺧﺒﺮ ﺷﺪه ﮐﻪ رﺳ اﻧﺪ ؟ اﯾﻢ ﯿﺪه
- ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺣﻮﺻﻠﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ. ﺑﻌﺪ ، از ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺤﻠ
ﯽ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ
ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺳﺎﻟﻢ رﺳ اﯾﺪ ﯿﺪه . ﻗﺮار ﺷﺪ آن ﯾﯽدا ﻫﺎ ﺑﻪ
ﻓﺮاﻣﺮز
ﹰ اﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻨﺪ و ﺣﺘﻤﺎ
ﯾﻦ
ﮐﺎر را ﻣ . ﮐﻨﻨﺪﯽ
ﹰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل آنﺣﺘﻤﺎ ﯾﺪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻣﺖ رﺳ ﯿﺪه
اﯾﺪ،
ﺧﺒﺮدار ﺷﺪه
اﻧﺪ.
ﯽﺧﻮﺑ ی ﭼﻪ ﻣﮋده
ﺑﻮد و ﭼﻘﺪر آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﭘ . ﯾﻢ ﮐﺮد ﯿﺪا
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺻﻮرﺗﺶ ﺷﮑﻔﺖ و ﺑﺮق ﺷﻮق ﺑﻪ
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ آﻣﺪ.ﯿﺘﯽﮔ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺷﮑﺮ ﺟﻠﻮ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
- رﻋﻨﺎ داﻧﻢﯽﻣ ﻣﻌﺼﻮم و
ﻣﺴﻌﻮد
ﭼﻪ روزﻫﺎ و ﺷ
ﯽﯾﻫﺎﺐ
ﺑﻪ ﺳﺮ آورده
اﻧﺪ.
یآﻗﺎ
اﻓﺸﺎر ﯾﺪﺧﻨﺪ ی و ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺎﻻ ﻣﻌﻬﺪ اﻋﻠداﻧﻨﺪ ﯽﻫﻢ ﻣ ﯽ ﺷﻤﺎ از ا
ﯾﺮان
. ﯾﺪا ﺧﺎرج ﺷﺪه ﻪاﻧﺸﺎءاﻟ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﻫﻤﻪ دﻋﺎی ﺑﺎ
ﻣﻨﺰل
ﻣﻘﺼﻮدﺗﺎن. رﺳﯿﺪ ﻣﯽ
- ﻪ.اﻧﺸﺎءاﻟ
ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺳﺎﻋﺎﺗ
ﯽ
اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨ
ﯿﻢ؛
دو اﺗﺎق را ﮐﻪ در ﻃﺒﻘﻪ
ی
ﺑﺎﻻ ﺑﻮد، ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ.
ﻗﺮار ﺷﺪ ﺧﺪا از آن ﯾﮑﯽ در ﻓﺮاﻣﺮز و ﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ و اﺗﺎق د
ﯾﮕﺮ
در اﺧﺘﯿﺘﯽﮔ ﯿﺎر و ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻌﻠﻮم
ﹺ ﺑﻮد ﮐﻪ در
ﯾﮑﯽ
از اﺗﺎق
ﯽ ﻫﺎ ﻣﺪﺗ
اﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﺸﺪه . ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮی ﮐﻬﻨﮕﯽ ﻣﯽ . داد ﹰ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ وﻟﯽ واﻗﻌﺎ
اﺳﺘﺮاﺣﺖ داﺷﺘﯿﻢ. آﻗﺎی اﻓﺸﺎری ﮔﻔﺖ:
۲۰۸