ﯾﺰ ﭘﺮو
ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺑ
ﯿﺎﯾﺪ
ﺗﺎ در ﺻﻮرت ﺑﺮوز اﺷﮑﺎل ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ در ﺗﻮان دارد، ﺑﻪ ﻣﺎ
ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ. ﻧﺎﻫﺎر ﺻﺮف ﺷﺪ، ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻫﺮ ﮐﺪام از ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺳﺎ ک
ﯾﻤﺎن ﻫﺎ
را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد
. ﯾﻢ
ﻟﺒﺎﺳﯽ
ﮐﻪ را
ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ
ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ،
ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ
.
ﭘﺎﺳﭙﻮرت
ﺗﻪ و
ﭘﻮل ی ﻣﺎﻧﺪه
ﻫﺎ را آﻣﺎده ﮐﺮد
. ﯾﻢ
ﯾﯽﺧﺪا
ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻣﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣ
ﯽ و ﮔﺎﻫ ﮐﺮدﯽ
ﯽﺧﺎﺻ یﺧﻨﺪه
ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﻟﺐ ﻣ
آورد ﯽ
ﮐﻪ اﯾﻦ از ﺷﺎﯾﺪ .
او از
از زودﺗﺮ
ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن
ﺷﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﺧﺎرج
ﺑﻪ ﻣﺎ ﻏﺒﻄﻪ ﻣ
ﯾﺪ ﺧﻮرد؛ ﺷﺎ ﯽ
ﯾﻦ ﻫﻢ از ا
ﮐﻪ ﺑﺎر د
ﯾﮕﺮ
دﺳﺖ ﺑﻪ
ﯾﺴﮏر
زده و ﺳﻔﺮ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣ
ﯿﻢ داﺷﺘ ﯿﺶدر ﭘ ﯽ
و ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا ﻣ
رﻓﺘﯿﻢ، ﯽ
ﺑﻪ ﺧﺎﻣ
اﺣﺘﯿﺎﻃﯽ ﯽو ﺑ ﯽ
ﻣﺎ
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣ
ﯾﺪ . ﺷﺎ زدﯽ
ﻫﻢ ﺷﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ راﻫﮕﺸﺎ
ی
ﯽآﺗ ی روزﻫﺎ
او ﺧﻮاﻫ
ﯿﻢ
ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد
ﹰ از ﻧﺘﺎ
او را ﺣﺘﻤﺎ
ﯾﺞ
ﺳﻔﺮﻣﺎن ﺑﺎﺧﺒﺮ ﮐﻨ
ﯿﻢ
. ﻏﺮوب ﻧﺰد
ﯾﮏ
ﺷﺪ. دﮐﺘﺮ
از ﺑ ﻣﺴﻌﻮد
ﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن
آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
-
ﺳﺎ ک
در ﺟﺎ
ﻫﺎ را ﻓﻌﻼ
ﯾﯽ
از اﺗﺎق ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﮕﺬار
ﯾﻢ
و ﺳﻮار ﻣﺎﺷ
ﯾﻢ ﺑﺸﻮ ﯿﻦ
و در اﻃﺮاف ﺷﻬﺮ ﺑﻪ
ﮔﺮدش ﺑﺮو
. ﯾﻢ
-
ﯾﺪ ﭼﻮن ﺗﺮد
ﻣﺎ را د
ﯾﺪﺧﻨﺪ ﯾﺪ
» : و ﮔﻔﺖ
ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از ﭘﺮواز ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه
ﻣﯽ
رﺳﺎﻧﻢ
اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ.
«
ﺑﻪ
ﻃﻮری ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ و
ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ، ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ در آن ﻻﻧﻪ
ی ﺗﻨﮓ ﺳﯿﺎر
ی ﻫﻮﻧﺪا
ﮐﻮﭼﮏ دﮐﺘﺮ ﻫﺮ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﺟﺎﺑﻪ
ﯾﻢ، ﺟﺎ ﺷﺪ
و دﮐﺘﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮔﺮدش ﺑﺮد. ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪ
ﻫﺎیی
ﺷﻬﺮ رﺳ
و ﯿﺪﯾﻢ
وارد ﭘﺎرﮐ
ﯾﻢﺷﺪ ﯽ
و از ﺑﺎﻻ، در
ﯾﺎ
و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن
یﻫﺎ
ﺷﻬﺮ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد
ﺗﻨﺪ ﮐﺒﺎب ﻣﺴﯿﺮ در. ﯾﻢ
ای ﺧﻮﺷﻤﺰه
ﮐﻪ ﺧﺮﯾﺪﻧﺪ
ﻫﻤﺮاه
ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ
در ﺧﻨﮏ ای
ی ﻣﺤﻮﻃﻪ
ﭘﺎرک ﺻﺮف ﺷﺪ.
ﺑﻪ ﯾﯽﻫﺎ ﻋﮑﺲ ﻣﺴﻌﻮد
ﯾﺎدﮔﺎر
از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺖ، و از ا
ﯾﻦ
ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ دﻟﺨﻮاه از ﻣﺎ ﭘﺬ
ﯾﺮاﯾﯽ
ﮐﻨﺪ، ﻋﺬرﺧﻮاﻫ
ﯽ
ﮐﺮد.
ﺧﺎﻧﻢ
ﻣﺤﺠﻮﺑﺶ ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻮاﺿﻌﺎﻧﻪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻬﺮ در ﻫﻤﯿﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﻣﺤﺒﺖ
آﻣﯿﺰی ﮔﻔﺖ و ﻣﺎ را ﺷﺮﻣﺴﺎر از
آن ﻫﻤﻪ ﺑﺰرﮔﯽ روح و ﺻ
ﻔﺎی دﻟﺸﺎن ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﺎ ﻣﯽ
ﹰ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺑﯿﺎن اﺣﺴﺎس
آﻣﺪ، واﻗﻌﺎ
ﻗﻠﺒﯽ ﻧﺒﻮد، وﻟ
ﯽ ﺳﻌﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر از آن
ﻫﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﯿﻢ
و ﺑﻪ ﻣﻌﻨ
ﯿﻖدﻗ ﯽ
ﮐﻠﻤﻪ ﻫ
ﯿﭻ
ﮔﺎه
ﻣﺤﺒﺖ
ﯾﻐﺸﺎن درﯽﺑ یﻫﺎ
را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺨﻮاﻫ
ﯿﻢ
ﮐﺮد، و ﭼﻘﺪر ﺧﻮد را ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﻣ
داﻧﯿﻢ ﯽ
ﮐﻪ در ﻣﺴ
ﯿﺮ
ﯿﻖ ﺗﻮﻓ ﯽ، زﻧﺪﮔ
آن ﯽ دوﺳﺘ
ﻫﺎ را
ﯾﺎﻓﺘﻪ
. اﯾﻢ
اﻓﺴﻮس ﮐﻪ دﻗﺎ
ﯾﺴﺖ و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﯽﻣ ﯾﻖ
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣ
آﻣﺪﯾﻢ ﯽ
و ﺳﺎ ک
ﻫﺎ را ﺑﺮ ﻣ
داﺷﺘﯿﻢ ﯽ
و ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه
ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ وﻗﺘﯽ . رﻓﺘﯿﻢ ﯽﻣ
رﺳﯿﺪﯾﻢ،
زد زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ
و ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه
آﯾﻨﺪﯽﻣ
. از ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﯿﺘﯽ . ﮔ ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ
او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﺮو رو
ی
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
را
ﺑﻮﺳ
ﯿﺪﻧﺪ
ﯿﻼﻟ . از
دﺧﺘﺮک ﺷ
ﯿﺮﯾﻦ
و ﺧﻮﺷﺮو و ﺧﻮش زﺑﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ
و ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻗﺸﻨﮕﺶ
ﺑﻮﺳﻪ زد
ﯾﻢ
. ﺳﺎ ک
ﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘ
ﯿﻢ
و ﻫﻤﺮاه
ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧ - ﻓﺮاﻣﺮز
ﯿﺰ
ﻫﻤﺴﻔﺮﻣﺎن ﺑﻮد و دﮐﺘﺮ
یو آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد
ﯾﯽﺧﺪا
ﻋﺎزم ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﺪ
. ﯾﻢ
از ﻣﻨﺰل
ﻣﺴﻌﻮد
ﺗﺎ ﻓﺮودﮔﺎه ﺣﺪود ﻧ
ﯿﻢ
ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺷ
ﯿﻦ
ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ د
ﯾﺴﺖ را ﺑﺎ ﯽ ﮐﺮاﭼ ﯾﮕﺮ
ﺗﺮک ﻣ
ﮐﺮدﯾﻢ ﯽ
ﯽ . وﻗﺘ
از ﻣﺎﺷ
ﯿﺎده ﭘ ﯿﻦ
و ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ
ی
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﺮودﮔﺎه ﻧﺰد
ﯾﻢ، ﺷﺪ ﯾﮏ
ی ﺻﻮرت آﺷﻨﺎ
۲۲٦