Table of Contents Table of Contents
Next Page  228 / 256 Previous Page
Information
Show Menu
Next Page 228 / 256 Previous Page
Page Background

ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از دوﺳﺘﺎن را د

ﯾﺪﯾﻢ

ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎ

ﯾﻌﺖ

ﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺮو

ﯾﺰ

و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻫﻢ در ﻣ

آن ﯿﺎن

ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ.

از اﯾﻦ

ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ، ﭘﺮﻫﯿﺰ ﻣﯽ

ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﻣﺄﻣﻮران درﯾﺎﺑﻨﺪ

ﮐﻪ

ﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ د

وﺳﺖ و آﺷﻨﺎ

ﻢﯾدار ﯾﯽ

، ﺑﺮای ﺳﺮﮐﯿﺴﻪ ﮐﺮدن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ، اﺳﺒﺎب زﺣﻤﺖ ﻓﺮاﻫﻢ

ﻣﯽ

ﮐﻨﻨﺪ. ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، و درﺻﻮرت ﺿﺮورت، ﻫﺮ ﮐﺪاﻣﺸﺎن ﻻزم ﺷﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ. دﮐﺘﺮ

ﻣﺴﻌﻮد

ﮔﻔﺖ:

-

ﻣﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺘﺎن ﻫﺴﺘﻢ، و ﺑﻪ

ﯾﻦ ﻋﻨﻮان ا

ﮐﻪ زﺑﺎن ﻧﻤ

داﻧﯿﺪ ﯽ

ﮐﻤﮑﺘﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد.

ﻣﻌﺬﻟﮏ ﻗﺮار ﺷﺪ ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ

ﯾﯽ

وارد ﺳﺎﻟﻦ ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﻮ

ﯾﻢ

. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ

ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ

و وارد ﺳﺎﻟﻦ

ﮐﻮﭼﮏ ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﺪ

ﯾﻢ

. ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎر رﻓﺘ

ﯿﺖﺑﻠ ﯿﻢ؛

ﻫﺎ را ﺗﺤﻮﯾﻞ دادﯾﻢ و ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺳﺎ ک

ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺑﻪ داﺧﻞ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺮد. ﺑﺮای ﺳﻪ ﺳﺎ ک دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺑﻮد،

ﺑﻠﯿﺖ

ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ را

ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺳﺎ ک

ﻫﺎ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﯾﻢ. ﮐﺎرت ورود ﺑﻪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ

را ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘ

ﯿﻢ

. دﮐﺘﺮ

ﻣﺴﻌﻮد

یﻗﺪر

دورﺗﺮ از ﻣﺎ رو

ی

ﯽﺻﻨﺪﻟ

ﻧﺸﺴﺖ و ز

ﯽﭼﺸﻤ ﯾﺮ

ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﺄﻣﻮران ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ آﺷﻨﺎ

ﯾﯽ

او ﺑﺎ ﻣﺎ ﭘ

ﻧﺒﺮﻧﺪ. ﻣﺎ ﻫﻢ در ﺻﻨﺪﻟ

ﯾﮕﺮی د ﻫﺎیﯽ

ﻧﺸﺴﺘ

ﯿﻢ

. ﮔﺎه

ﮔﺎه

ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ

را ﻧﮕﺎه ﻣ

ﮐﺮدﯾﻢ؛ ﯽ

او ﺑﺎ ﺣﻀﻮر و ﻧﮕﺎه

ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ آراﻣﺶ ﻣ

ﯽ. ﻣ دادﯽ

ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد

ﯾﮏ

ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ. ﭘﺸﺖ ﺑﻪ

ﻫﺎیﯽﺻﻨﺪﻟ

ﻣﺎ، ﺻﻨﺪﻟ

ﮕﺮیﯾد ﻫﺎیﯽ

در ﺧﻼف ﺟﻬﺖ ﻗﺮار داﺷﺖ. رو

ﯾﮑﯽ ی

از ﺻﻨﺪﻟ

ﻫﺎﯽ

ﻧﺸﺴﺖ.

ﯽ در ﺣﺎﻟ

ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ

ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ

ﯿﻢ داﺷﺘ

و ﺳﺮﻫﺎ

ﯾﻤﺎن

را ﺑﻪ ﺳﻮ

ی

ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ

ﯾﻞ ﻣﺘﻤﺎ

ﮐﺮده ﺑﻮد

ﯾﻢ،

ﻣﺸﻐﻮل

ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺷﺪ

ﯾﻢ

. ﮔﻔﺖ:

-

ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺎﺷ

رﺑﻊ ﯾﮏ ﺗﺎ . ﯿﺪ

ﺳﺎﻋﺖ

دﯾﮕﺮ

اﻧﺸﺎءاﻟ

ﺳﻮار

ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ

.ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ

ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎن اﻧﺘﻈﺎر را داﺷﺘ

ﯿﻢ،

ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز

ﭼﻬﻞ

و ﭘﻨﺞ

دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﭘﺮواز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ

ﻣﺄﻣﻮر ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ آﻣﺪ و ﻣﺴﺎﻓﺮان ﮐﺎرت

ﻫﺎ را اراﺋﻪ ﻣﯽ

ﮐﺮدﻧﺪ و از ﻣﺎﻧﻊ رد ﻣﯽ

ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ و

ﻓﺮاﻣﺮز

ﻫﻢ ﺟﻠﻮ

ﻣﺄﻣﻮر رﻓﺘ

ﯿﻢ

و ﮐﺎرت

ﯾﻤﺎن ﻫﺎ

را اراﺋﻪ داد

ﯽوﻟ ﯾﻢ،

او ﮐﺎرت

ﻫﺎ را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻫﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ رﺳ

ﯿﺪﮔﯽ

ﺑﻪ

ﮐﺎر د

ﯾﮕﺮان

اداﻣﻪ داد. ﭼﻮن د

ﯾﺪ

ﻓﺮاﻣﺮز

و ﻣﻦ ا

ﯾﺴﺘﺎده

اﯾﻢ،

ﮔﻔﺖ:

-

ﺑﻨﺸ ﯾﺪ ﺑﺮو

ﯿﻨﯿﺪ؛

ﺗﺎ ﭼﻨﺪ دﻗ

ﯾﮕﺮ د یﯿﻘﻪ

ﺷﻤﺎ را ﺻﺪا ﻣ

.ﮐﻨﻢﯽ

ﺑﺮا

ﯾﻤﺎن

ﻣﺴﻠﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﺎﺻ

دارد. ﮔ

ﯿﺘﯽ

ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣ

ﯿﺎر و ﺑﺴ ﮐﺮدﯽ

ﻧﮕﺮان ﺑﻮد، ﭘﺮﺳ

ﯿﺪ

« ﭼﻪ ﺷﺪ؟ »

در ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ، و د

ﯾﺪﯾﻢ

آن ﻣﺄﻣﻮر ﭘﺎﺳﭙﻮرت

یﻫﺎ

ﻣﺎ را در دﺳﺖ دارد. در ا

ﯾﻦ

ﻣﻮﻗﻊ

ﯾﮏ

ﺑﻬﺎﺋﯽ ی ﺧﺎﻧﻮاده

زن ﮐﻪ ، دﯾﮕﺮ

و ﻣﺮد ﺟﻮاﻧ

ﻫﻤﺮاه دو ﻃﻔﻞ

ﺧﺮدﺳﺎل

ﺑﻮدﻧﺪ

ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ.

ﭼﻮن ﭘﺎﺳﭙﻮرت

ﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد، ﺑﺎ آن ﺟﻮان ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﭘﺮس و ﺟﻮ ﺷﺪ، و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﺎ را ﺑﻪ او

ﻧﺸﺎن داد. او و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺻﻮرﺗﺸﺎن را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺎ

ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ

و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔ

ﺳﺮﺷﺎن را

ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ. ﻻﺑﺪ ﺳﺆال ﮐﺮده ﺑﻮد آ

ﯾﺎ

ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﯽ ﻣﺎ را ﻣ

. ﺣﺎﻻ ﻣﺄﻣﻮر د

ﯾﮕﺮی

ﻫﻢ در ﮐﻨﺎر ﻣﺄﻣﻮر اوﻟ

ﻗﺮار ﯽ

ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.

از آن ﯾﮑﯽ

ﻫﺎ ﺻﻔﺤﺎت ﭘﺎﺳﭙﻮرت

ﻫﺎ را ﺑﺮرﺳ

ﮐﺮد، و د

ﯾﮕﺮی

ﺑﺎ اﺷﺎره ﻣﻦ و

را ﻓﺮاﻣﺮز

ﺧﻮاﺳﺖ و ﭘﺮﺳ

:ﯿﺪ

۲۲۷