ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از دوﺳﺘﺎن را د
ﯾﺪﯾﻢ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎ
ﯾﻌﺖ
ﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺮو
ﯾﺰ
و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻫﻢ در ﻣ
آن ﯿﺎن
ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ.
از اﯾﻦ
ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ، ﭘﺮﻫﯿﺰ ﻣﯽ
ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﻣﺄﻣﻮران درﯾﺎﺑﻨﺪ
ﮐﻪ
ﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ د
وﺳﺖ و آﺷﻨﺎ
ﻢﯾدار ﯾﯽ
، ﺑﺮای ﺳﺮﮐﯿﺴﻪ ﮐﺮدن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ، اﺳﺒﺎب زﺣﻤﺖ ﻓﺮاﻫﻢ
ﻣﯽ
ﮐﻨﻨﺪ. ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، و درﺻﻮرت ﺿﺮورت، ﻫﺮ ﮐﺪاﻣﺸﺎن ﻻزم ﺷﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ. دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
ﮔﻔﺖ:
-
ﻣﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺘﺎن ﻫﺴﺘﻢ، و ﺑﻪ
ﯾﻦ ﻋﻨﻮان ا
ﮐﻪ زﺑﺎن ﻧﻤ
داﻧﯿﺪ ﯽ
ﮐﻤﮑﺘﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد.
ﻣﻌﺬﻟﮏ ﻗﺮار ﺷﺪ ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ
ﯾﯽ
وارد ﺳﺎﻟﻦ ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﻮ
ﯾﻢ
. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ
و وارد ﺳﺎﻟﻦ
ﮐﻮﭼﮏ ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﺪ
ﯾﻢ
. ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎر رﻓﺘ
ﯿﺖﺑﻠ ﯿﻢ؛
ﻫﺎ را ﺗﺤﻮﯾﻞ دادﯾﻢ و ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺳﺎ ک
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺑﻪ داﺧﻞ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺮد. ﺑﺮای ﺳﻪ ﺳﺎ ک دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺑﻮد،
ﺑﻠﯿﺖ
ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ را
ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺳﺎ ک
ﻫﺎ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﯾﻢ. ﮐﺎرت ورود ﺑﻪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ
را ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘ
ﯿﻢ
. دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
یﻗﺪر
دورﺗﺮ از ﻣﺎ رو
ی
ﯽﺻﻨﺪﻟ
ﻧﺸﺴﺖ و ز
ﯽﭼﺸﻤ ﯾﺮ
ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﺄﻣﻮران ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ آﺷﻨﺎ
ﯾﯽ
او ﺑﺎ ﻣﺎ ﭘ
ﯽ
ﻧﺒﺮﻧﺪ. ﻣﺎ ﻫﻢ در ﺻﻨﺪﻟ
ﯾﮕﺮی د ﻫﺎیﯽ
ﻧﺸﺴﺘ
ﯿﻢ
. ﮔﺎه
ﮔﺎه
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
را ﻧﮕﺎه ﻣ
ﮐﺮدﯾﻢ؛ ﯽ
او ﺑﺎ ﺣﻀﻮر و ﻧﮕﺎه
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ آراﻣﺶ ﻣ
ﯽ. ﻣ دادﯽ
ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد
ﯾﮏ
ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ. ﭘﺸﺖ ﺑﻪ
ﻫﺎیﯽﺻﻨﺪﻟ
ﻣﺎ، ﺻﻨﺪﻟ
ﮕﺮیﯾد ﻫﺎیﯽ
در ﺧﻼف ﺟﻬﺖ ﻗﺮار داﺷﺖ. رو
ﯾﮑﯽ ی
از ﺻﻨﺪﻟ
ﻫﺎﯽ
ﻧﺸﺴﺖ.
ﯽ در ﺣﺎﻟ
ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
ﯿﻢ داﺷﺘ
و ﺳﺮﻫﺎ
ﯾﻤﺎن
را ﺑﻪ ﺳﻮ
ی
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
ﯾﻞ ﻣﺘﻤﺎ
ﮐﺮده ﺑﻮد
ﯾﻢ،
ﻣﺸﻐﻮل
ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺷﺪ
ﯾﻢ
. ﮔﻔﺖ:
-
ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺎﺷ
رﺑﻊ ﯾﮏ ﺗﺎ . ﯿﺪ
ﺳﺎﻋﺖ
دﯾﮕﺮ
ﻪ
اﻧﺸﺎءاﻟ
ﺳﻮار
ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ
.ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ
ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎن اﻧﺘﻈﺎر را داﺷﺘ
ﯿﻢ،
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز
ﭼﻬﻞ
و ﭘﻨﺞ
دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﭘﺮواز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ
ﻣﺄﻣﻮر ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ آﻣﺪ و ﻣﺴﺎﻓﺮان ﮐﺎرت
ﻫﺎ را اراﺋﻪ ﻣﯽ
ﮐﺮدﻧﺪ و از ﻣﺎﻧﻊ رد ﻣﯽ
ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ و
ﻓﺮاﻣﺮز
ﻫﻢ ﺟﻠﻮ
ﻣﺄﻣﻮر رﻓﺘ
ﯿﻢ
و ﮐﺎرت
ﯾﻤﺎن ﻫﺎ
را اراﺋﻪ داد
ﯽوﻟ ﯾﻢ،
او ﮐﺎرت
ﻫﺎ را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻫﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ رﺳ
ﯿﺪﮔﯽ
ﺑﻪ
ﮐﺎر د
ﯾﮕﺮان
اداﻣﻪ داد. ﭼﻮن د
ﯾﺪ
ﻓﺮاﻣﺮز
و ﻣﻦ ا
ﯾﺴﺘﺎده
اﯾﻢ،
ﮔﻔﺖ:
-
ﺑﻨﺸ ﯾﺪ ﺑﺮو
ﯿﻨﯿﺪ؛
ﺗﺎ ﭼﻨﺪ دﻗ
ﯾﮕﺮ د یﯿﻘﻪ
ﺷﻤﺎ را ﺻﺪا ﻣ
.ﮐﻨﻢﯽ
ﺑﺮا
ﯾﻤﺎن
ﻣﺴﻠﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﺎﺻ
ﯽ
دارد. ﮔ
ﯿﺘﯽ
ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣ
ﯿﺎر و ﺑﺴ ﮐﺮدﯽ
ﻧﮕﺮان ﺑﻮد، ﭘﺮﺳ
ﯿﺪ
« ﭼﻪ ﺷﺪ؟ »
در ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ، و د
ﯾﺪﯾﻢ
آن ﻣﺄﻣﻮر ﭘﺎﺳﭙﻮرت
یﻫﺎ
ﻣﺎ را در دﺳﺖ دارد. در ا
ﯾﻦ
ﻣﻮﻗﻊ
ﯾﮏ
ﺑﻬﺎﺋﯽ ی ﺧﺎﻧﻮاده
زن ﮐﻪ ، دﯾﮕﺮ
و ﻣﺮد ﺟﻮاﻧ
ﯽ
ﻫﻤﺮاه دو ﻃﻔﻞ
ﺧﺮدﺳﺎل
ﺑﻮدﻧﺪ
ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ.
ﭼﻮن ﭘﺎﺳﭙﻮرت
ﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد، ﺑﺎ آن ﺟﻮان ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﭘﺮس و ﺟﻮ ﺷﺪ، و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﺎ را ﺑﻪ او
ﻧﺸﺎن داد. او و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺻﻮرﺗﺸﺎن را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺎ
ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ
و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔ
ﯽ
ﺳﺮﺷﺎن را
ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ. ﻻﺑﺪ ﺳﺆال ﮐﺮده ﺑﻮد آ
ﯾﺎ
ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﯽ ﻣﺎ را ﻣ
. ﺣﺎﻻ ﻣﺄﻣﻮر د
ﯾﮕﺮی
ﻫﻢ در ﮐﻨﺎر ﻣﺄﻣﻮر اوﻟ
ﻗﺮار ﯽ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
از آن ﯾﮑﯽ
ﻫﺎ ﺻﻔﺤﺎت ﭘﺎﺳﭙﻮرت
ﻫﺎ را ﺑﺮرﺳ
ﯽ
ﮐﺮد، و د
ﯾﮕﺮی
ﺑﺎ اﺷﺎره ﻣﻦ و
را ﻓﺮاﻣﺮز
ﺧﻮاﺳﺖ و ﭘﺮﺳ
:ﯿﺪ
۲۲۷