236 / 256
از اﺗﺎﻗﮏ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪم؛ ﮔ
:ﯿﺪ ﭘﺮﺳ ﯿﺘﯽ
-
ﺷﺪ؟ ﯽﭼ
ﯾﺎنﺟﺮ
را ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدم. ﺑﺎر د
ﯾﮕﺮ
ﻫﺮ ﺳﻪ، ﺳﺎ ک ﺑﻪ دﺳﺖ، راﻫ
ﺑﺎﺟﻪ ﯽ
یﻫﺎ
ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺷﺪ
. ﯾﻢ
داﻧﺴﺘﯿﻢ ﯽﻧﻤ
ﯿﺶﭼﻪ ﭘ
ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺄﻣﻮر ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. ﺟﻤﻼت ﻻزم را در
ذﻫﻦ آﻣﺎده و ﺗﮑﺮار ﻣ
ﮐﺮدم ﯽ
ﺑﻪ ﯽ . وﻗﺘ
ﯾﮑﯽ
از ﺑﺎﺟﻪ
ﻫﺎ رﺳ
ﺑﯿﺴﺖ ﯽﺟﻮاﻧ ﯿﺪم،
ﺑﯿﺴﺖ ﯾﺎ ﻫﻔﺖ و
ﻫﺸﺖ و
ﺳﺎﻟﻪ، ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻮر، رﯾﺶ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ و ﻗﯿﺎﻓﻪ
ای آرام و ﻣﺆدب ﺑﻪ روﯾﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد. ﭼﻮ
ن ﺣﺎﻟﺖ
و ﻫﺎج
واﺟﻢ را ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﺪون ﺗﮑﻠﻢ دﯾﺪ، ﮔﻔﺖ:
١٣
May I help you?
-
be asylum here. We are
Yes, please. We are three people. We want
-
١٤
i.’
Baha
١٥
?
Where are you from
-
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﭙﻮرت
ﻫﺎ را ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽ
ﮐﺮدم، ﮔﻔﺘﻢ:
اﯾﺮان »
«
در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ادای اﺳﻢ اﯾﺮان دو ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻀﺎد داﺷﺘﻢ: ﯾﮑﯽ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﻫﺮ اﯾﺮاﻧﯽ در
اروﭘﺎ ﭼﻘﺪر ﻣﻮرد ﺗﺤﻘﯿﺮ
و ﺑﯽ
ﺣﺮﻣﺘﯽ اﺳﺖ، و دﯾﮕﺮی اﺣﺴﺎس اراﺋﻪ
ی ﺳﻨﺪی ﺑﺮای دﻟﯿﻞ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ.
ﻣﺮد ﺟﻮان، آرام، ﻣﺆدب و ﻣﻬﺮﺑﺎن
از اﺗﺎﻗﮏ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﯿﺘﯽ و
ﺮز ﻓﺮاﻣ
ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﻠ
ﯾﻢ ﺑﺮو ﯿﺲ
. و ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎل از ا
ﯾﻦ
ی ﮐﻪ ﺑﺮا
ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک در
ﯿﺮ ﻣﺴ
اﻓﺘﺎده
ﯽ، راﺿ ﯾﻢ، ا
ی ﺑﺎرﻫﺎ
ﻣﺨﺘﺼﺮ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘ
ﯿﻢ
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او راه اﻓﺘﺎد
ﯾﻢ
. او در ﻫﻤﺎن
ی ﻣﺤﻮﻃﻪ
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﺮودﮔﺎه در ﮐﻨﺎر اﻃﺎﻗ
ﯽ
ﯿﻤﮑﺖ ﭼﻨﺪ ﻧ
را ﻧﺸﺎن داد، و ﺗﻌﺎرف ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮐﺮد.
ﺧﻮدش ﻫﻢ در ﮐﻨﺎرﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ. از ﻣﺎ ﭘﺮﺳ
ﯿﺪ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺪام ﭘﺮواز آﻣﺪه
ﺟﻮاب . ﯾﻢا
ﻣﯽ ﺧﯿﺎل . دادﯾﻢ
ﮐﺮدﯾﻢ
او
ﺗﺼﻤﯿﻢ
اﺳﺖ ﮔﯿﺮﻧﺪه
و
ﻣﻮﺟﺒﺎت
را ورود
ﺟﻠﺐ ﺻﺪد در. ﮐﻨﺪ ﻣﯽ ﻓﺮاﻫﻢ
ﻣﺤﺒﺘﺶ
ﺑﺮ
آﻣﺪﯾﻢ
ﯾﻦ و از ا
ﮐﻪ آن ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد
ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﯽو ﺑ ی
و آراﻣﺶ از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن ﻣ
دادﯽ
ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮد
ﯾﻢ
. ﭘﺮﺳ
:ﯿﺪ
-
آدم ﻣ ﯿﻠﯽﺧ ﯾﺮان در ا
ﮐﺸﻨﺪ؟ ﯽ
-
ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣ
. ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﯽو ﻣ ﺷﻮدﯽ
-
ﺑﺎر اوﻟ
ﯽ
اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ داﻧﻤﺎرک ﻣ
آﯾﯿﺪ؟ ﯽ
-
ﯿﺮ،ﺧ
ﻧﻮﺑﺖ ﺳﻮم اﺳﺖ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دوﺑﺎر د
ﯾﮕﺮ
.ﯾﻢا ﻫﻢ آﻣﺪه
-
داﻧﻤﺎرک را دوﺳﺖ دار
ﯾﺪ؟
-
ﯽﻋﺎﻟ
اﺳﺖ؛ ز
ﯾﺒﺎﺳﺖ،
ﻣﺮدم ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻣﺆدﺑ
ﯽ
دارد.
۱۳
ﺑﻔﺮﻣﺎ
ﯾﯿﺪ
۱٤
ﺑﻠﻪ، اﻟﺒﺘﻪ. ﺳﻪ ﻧﻔﺮ
ﯿﻢ ﺧﻮاﻫ ﻣﯽ. ﯾﻢ
ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔ
ﺑﮕ ﯽ
ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻣﺎ ﯿﺮﯾﻢ،
. ﻫﺴﺘﯿﻢ
۱٥
از ﮐﺠﺎ ﻣ
ﯾﯿﺪ؟ آﯽ
۲۳٥