270 / 698
٢۶٩
ﺗﻌﺼﺐ ﻭ ﻳﮑﺴﻮﻧﮕﺮﻯ ﺩ
ﺭ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﺩ
«
، ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺩﻋﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ
ﻫﺎﻯ
»ﺍﻭ
ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﺎﻧﻪ
« ﻋﻠﻤﻰ » ﻭ «
ﺍﺳﺖ
ﺍﻣﺎ
ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻮﺟﻪ ﺁﻣﺎ
ﺩﮔﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ
ﺍﻳﻦ ﺑﻪ
ﻫﻤﻪ
ﺍﺩّ
ﻋﺎ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ
ﺟﺎﻣﮥ ﻋﻤﻞ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ
.
ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﻭﺍﺿﺢ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ
ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﮕﺮ ﺁﺷﻨﺎﺋﻰ ﺍﻧﺪﮎ
ﻭ ﺑﻰ ﺩﻗﺘﻰ ﺍﻭ
ﺩﺭ ﻣﺘﺪ
ﻟﻮﮊﻯ ﺗﺎﺭﻳﺦ
ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻓﺼﻞ
»
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﺏ
«،
ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ
ﻫﺎﻯ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ
ﻟﺤﻨﻰ ﮐﺎﻣﻼ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﺯﺑ
ﺎﻧﻰ ﻧﺎﺳﺰﺍﮔﻮﻳﺎﻧﻪ ﺑﮑﺎﺭ ﻣﻰ
. ﮔﻴﺮﺩ
ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺑﺎﺏ ﺭﺍ
ﭘﺮ ﺍﺯ ﮐﺎﻩ ﻰ ﺍﻧﺒﺎﻧ »
ﮐﻪ «
»
ﺟﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ
«
ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﻰ
ﻧﺎﻣﺪ،
ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎﺑﻰ ﺯﻧﺠﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺣﻤﻖ
ﻫﺎﻯ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ
ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﺭﻻﺗﺎﻥ، ﻗﺎﺗﻞ،
ﺟﻼّ
ﺩ، ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﻣﻰ
. ﺧﻮﺍﻧﺪ
ﺁﺩﻣﻴّﺖ
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺗﺼﻮﻳﺮ
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﮐﻨﻨﺪﻩ
ﺍﺯ ﺍﻯ
ﻣﮑﺘﺐ ﺗ
ﺎﺭﻳﺦ ﻧﮕﺎﺭﻯ ﻣﺪﺭﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻫﺒﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻰ
. ﺩﻫﺪ
)
(Amanat 1989: 439
ﺁﺩﻣﻴّﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ
ﺍﻣﻴﺮ ﮐﺒﻴﺮ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ
ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﻪ
ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻯ ﻧﮑﺮﺩﻩ
ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺭﺍ ﺩ
ﺭ ﺍﺛﺮ ﺩﻳﮕﺮﺵ
ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ
ﻫﺎﻯ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺁﻗﺎ
ﺧﺎﻥ ﮐﺮﻣﺎﻧﻰ
ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﻰ
ﻣﻰ. ﮐﻨﺪ
ﻧﻮﻳﺴﺪ
:
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺳﻴﺪ ﺑﺎﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻟﻮﺍﺡ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ
ﺍﻓﻨﺪﻯ ﺁﻣﺪﻩ، ﺧﺮﻣﻦ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﻴﻦ
ﺗﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﮑﺮ ﺑﻪ
ﻣﻔﺖ ﻧﻤﻰ
ﺍﺭﺯﻧﺪ
.
١٢٩
ﺁﺩﻣﻴّﺖ )
۱۳۵۲ : ۱۴۶
ﭘﺎﻭﺭﻗﻰ
۱(
ﺁﺩﻣﻴّﺖ
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﺑﻪ ﺩﺭﮎ ﻭ ﺗﻌﻘّ
ﻞ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺋﻴﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ
ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺗﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺶ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ ﺗﻮﻫﻴﻦ
ﻣﻰ
ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ
ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻣﻰ
ﺁﻭﺭﻳﻢ ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﻳﮏ ﻣﻼّ
ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰ
. ﮔﺮﺩﺩ
ﻧﺎﻃﻖ ﻫﻤﺎ
ﻣﻰ
ﻧﻮﻳﺴﺪ
:
129
ﺩﮐﺘﺮ ﻋﺒﺎﺱ ﻣﻴﻼﻧﻰ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻗﻀﺎﻭﺕ
ﻫﺎﻯ ﺁﺩﻣﻴّ
ﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ
ﻫﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺍﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ
ﻣﻰ
ﻧﻤﺎﻳﺪ
:»
ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ
ﻫﺎﻯ ﻗﺎﻟﺒﻰ ﻭ
ﭼﻨﻴﻦ ﻟﺤﻨﻰ، ﮐﺘﺎﺑﻰ ﺟﺪّﻯ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﻘﻰ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ
)« ﺑﺮﺍﺯﺩ
ﻣﻴﻼﻧﻰ
۱۳۷۸ :
۳۴۲
ﭘﺎﻭﺭﻗﻰ
۱۰ .(