آیین جهانی بهایی

3 / 34

[Alt+R for Date] [Document Title]
ﺻﻔﺤﮫ
3
در ﺳﮫ ﺳﺎل اول ﭘﺲ از اظﮭﺎر اﻣﺮﺷﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﺷ ﮭﺮھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن از ﺟﻤﻠﮫ ﺷﯿﺮاز و ﻣﮑّﮫ و
اﺻﻔﮭﺎن اﻗﺎﻣﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﮫ اﮐﺜﺮ اﯾﻦ اوﻗﺎت در ﺣﺒﺲ ﺧﺎﻧﮫ ﺑﺴﺮ ﻣﯿﺒﺮدﻧﺪ. اﻣّﺎ ﺳﮫ ﺳﺎل آﺧﺮ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻋﻨﺼﺮی ﺣﻀﺮت ﺑﺎب
در زﻧﺪاﻧﮭﺎی ﻣﺎﮐﻮ و ﭼﮭﺮﯾﻖ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﺮا ﮐﮫ ﻋﻠﻤﺎء وﺻﺪر اﻋﻈﻢ اﯾﺮان در آن زﻣﺎن ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺮزا آﻏﺎﺳﯽ را اﻣﯿﺪ ﺑﺮاﯾﻦ
ﺑﻮد ﮐﮫ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﮫ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ارﺗﺒﺎط ﻣﺮدم ﺑﺎ آن ﺣﻀﺮت ﻗﻄﻊ ﺷﻮد و اﻣﺮش ﻓﺮاﻣﻮش ﮔﺮدد. اﻣّﺎ ﺗﻌﺪاد ﭘﯿﺮوان ﺣﻀﺮﺗﺶ
روز ﺑﺮوز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ. در ﻗﺴﻤﺘﮭﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن اﯾﺮان از ﺟﻤﻠﮫ ﻣﺎزﻧﺪران و ﻧﯿﺮﯾﺰ و زﻧﺠﺎن ﻋﻠﻤﺎء و ﺣﮑّﺎم ﻣﺤﻠّﯽ دﺳﺖ
ﺑﺪﺳﺖ ھﻢ داده و ﺟﺎﻣﻌﮥ ﻧﻮظﮭﻮر وﻟﯽ ﺳﺮﯾﻌﺎً در ﺣﺎل رﺷﺪ ﺑﺎﺑﯽ را ﻣﻮرد آزار و اذﯾﺖ ﻗﺮار دادﻧﺪ و ﮐﻤﺮ ﺑﺮ ﮐﺸﺘﺎر اﯾﺸﺎن
ﺑﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺎﺑﯿﺎن در اﯾﻦ ﻣﻨﺎطﻖ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﮫ دﻓﺎع از ﺧﻮد ﮔﺸﺘﮫ و آﻧﭽﻨﺎن ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺷﮭﺎﻣﺘﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﮐﮫ دوﻟﺖ و
ﻣﻠّﺖ اﯾﺮان را ﺑﮫ ﺣﯿﺮت اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ. در اﯾﻦ زﻣﺎن ﺑﻮد ﮐﮫ ﺻﺪر اﻋﻈﻢ ﺟﺪﯾﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺮزاﺗﻘﯽ ﺧﺎن اﻣﯿﺮ ﮐﺒﯿﺮ ﺑﮫ ﺗﺄﯾﯿﺪ و
ﻓﺘﻮای ﻋﻠﻤﺎء ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻓﺮﻣﺎن ﻗﺘﻞ آن ﺣﻀﺮت را ﺻﺎدر ﮐﺮد و اﯾﻦ ﻓﺎﺟﻌﮫ در ۱۷ ﺗﯿﺮ ۱۲۲۹ ) ۱۸٥۰ ( ﻣﯿﻼدی در ﺷﮭﺮ
ﺗﺒﺮﯾﺰ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ.
در طﻮل ٦ ﺳﺎل رﺳﺎﻟﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﮐﺘﺎﺑﮭﺎی ﻣﺘﻌﺪد و اﻟﻮاح ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ از ﻗﻠﻢ اﯾﺸﺎن ﻧﺎزل ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﮫ در اﯾﻦ
اﻟﻮاح ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﺸﺮﯾﺢ ﺣﻘﺎﺋﻖ ﻧﮭﻔﺘﮥ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّﺳﮫ از ظﮭﻮر ﻗﺮﯾﺐ اﻟﻮﻗﻮع ﻣﻮﻋﻮدی ﻋﻈﯿﻢ ﺗﺮ ﺑﮫ ﻋﻨﻮان "ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ"
ﮐﮫ ﻣﻮﻋﻮد ﺟﻤﯿﻊ ادﯾﺎن ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ ﻣﮑﺮّراً و ﻣﺆﮐّﺪاً ﺳﺨﻦ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ.
دو ﺳﺎل ﭘﺲ از ﺷﮭﺎدت ﺣﻀﺮت ﺑﺎب دو ﺳﮫ ﻧﻔﺮ از ﺑﺎﺑﯿﺎن، ﺳﺮﺧﻮد و ﺑﺪون داﺷﺘﻦ ھﯿﭽﮕﻮﻧﮫ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﯽ در
ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﺎﺑﯽ و ﺑﺪون ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﺑﺎﺑﯿﺎن دﯾﮕﺮ، از ﺳﺘﻢ ﭘﺎدﺷﺎه و ﻋﻠﻤ ﺎء ﺑﺴﺘﻮه آﻣﺪه و ﺑﺨﺎطﺮ اﻧﺪوھﺸﺎن از ﺷﮭﺎدت ﺣﻀﺮت
ﺑﺎب ﻗﺼﺪ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﯾﻦ ﺷﺎه را ﮐﺮدﻧﺪ ﭼﺮا ﮐﮫ او را ﻣﺴﺌﻮل اﯾﻦ ﻓﺎﺟﻌﮫ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ. ﻋﻤﻞ اﯾﻦ اﺷﺨﺎص ﺑﯽ ﻓﮑﺮ و
ﻧﺎدان ﮐﮫ در ﺣﻤﻠﮥ ﺧﻮد از ﺗﻔﻨﮓ ﺳﺎﭼﻤﮫ ای اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﮫ ﻣﻮج ﻋﻈﯿﻤﯽ از آزار و ﺷﮑﻨﺠﮫ و ﻗﺘﻞ و ﻏﺎرت
ﻋﻠﯿﮫ ﺑﺎﺑ ﯿﺎن در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اﯾﺮان ﺑﺮﺧﯿﺰد. در طﮭﺮان ﻋﺪّۀ زﯾﺎدی از ﺳﺮان ﺑﺎﺑﯽ از ﺟﻤﻠﮫ ﻣﯿﺮزا ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﻧﻮری ﻣﻠﻘﺐ ﺑﮫ
ﺑﮭﺎءﷲ را ﮐﮫ از ﻣﺆﻣﻨﺎن اوﻟﯿّﮥ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﻮد در زﻧﺪان ﺳﯿﺎه ﭼﺎل ﻣﺤﺒﻮس ﮐﺮدﻧﺪ. در ھﻤﯿﻦ زﻧﺪان ﺳﯿﺎه ﭼﺎل در ﺳﺎل
۱۲۳۱ ) ﺷﻤﺴﯽ ۱۸٥۲ ( ﺑﻮد ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﮫ وﺣﯽ اﻟﮭ ﯽ ﺣﺎﻣﻞ رﺳﺎﻟﺖ ﮔﺸﺘﻨﺪ و وﻋﺪۀ ھﻤﮥ ادﯾﺎن اﻟﮭﯽ از ﺟﻤﻠﮫ
آﺋﯿﻦ ﺑﺎﺑﯽ ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﯿﻮﺳﺖ. ﺑﺎ اﺛﺒﺎت ﺑﯿﮕﻨﺎھﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ دوﻟﺖ اﯾﺮان ﺑﺎ ﺗﺒﻌﯿﺪ اﯾﺸﺎن ﺑﮫ ﺑﻐﺪاد ﮐﮫ ﺟﺰﺋﯽ از ﻣﻤﻠﮑﺖ
ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﻤﻮد. از اﯾﻦ زﻣﺎن ﺑﮫ ﺑﻌﺪ ﺑﻤﺪّت ٤۰ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ در داﺧﻞ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻋﺜﻤﺎ ﻧﯽ در
ﺗﺒﻌﯿﺪ و زﻧﺪان ﺳﭙﺮی ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﮫ از اﯾﻦ ﻣﺪت ۱۱ ﺳﺎل در ﺑﻐﺪاد، ٤ ﻣﺎه در اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل، ﭘﻨﺞ ﺳﺎل در ادرﻧﮫ و ۲٤ ﺳﺎل در
زﻧﺪان ﺷﮭﺮ ﻋﮑّﺎ اﻗﺎﻣﺖ داﺷﺘﻨﺪ. وﻓﺎت اﯾﺸﺎن در ﺑﮭﺎر ﺳﺎل ۱۲۷۱ ) ﺷﻤﺴﯽ ۱۸۹۲ ( د ر ﺧﺎرج ﺷﮭﺮ ﻋﮑّﺎ در ﺗﺒﻌﯿﺪ
ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺰار اﯾﺸﺎن، ﻣﻘﺪّﺳﺘﺮﯾﻦ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺑﮭﺎﺋﯽ ا
ﺳﺖ.
در اﯾﻦ دوران ٤۰ ﺳﺎﻟﮫ ﮐﺘﺎﺑﮭﺎ و اﻟﻮاح ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎدی از ﻗﻠﻢ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﻧﺎزل ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﮫ ﺷﺎﻟﻮدۀ ﻣﺪﻧﯿﺘﯽ
ﺑﺪﯾﻊ و ﺟﮭﺎن ﺷﻤﻮل را در ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑ ﻨ ﯿﺎن ﮔﺰارد. در آﺛﺎر اوﻟﯿﮫ اﯾﺸﺎن ﮐﮫ در دوران ﺑﻐﺪاد ﻧﺎزل ﺷﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ
ﺗﻌﺒﯿﺮ اﻧﻘﻼﺑﯽ و ﻧﻮﯾﻨﯽ از ﻣﻔﺎھﯿﻢ ﻣﻮﻋﻮد و ﻣﯿﻌﺎد ﮐﮫ در ظﮭﻮر ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﺤﻘّﻖ ﮔﺮدﯾﺪ ﺑﮫ ارﻣﻐﺎن آوردﻧﺪ. ﺑﺮ ﺧﻼف
اﻧﺘﻈﺎر ﺳﻨﺘﯽ از ﻣﻮﻋﻮد ﮐﮫ ظﮭﻮر ﻣﻮﻋﻮدرا ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی و ﺧﻮﻧﺨﻮاری و ﻗﺘﻞ و ﮐﺸﺘﺎر ﻓﺮاوان ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد
ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ از اﺑﺘﺪا در آﺛﺎرﺷﺎن ظﮭﻮر ﺧﻮدرا ﺑﺎ ﻧﻔﯽ ھﺮﮔﻮﻧﮫ ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﻗﮭﺮ، ﻧﺴﺦ ﺣﮑﻢ ﺟﮭﺎد و ﻗﺘﺎل، ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﺆﮐّﺪ
ﺑﺮ آزادی ﻋﻘﯿﺪه و وﺟﺪان، و ﺿﺮورت اﻟﻔﺖ و اﺗّﺤﺎد ﺑﺎ ھﻤﮥ اﻗﻮام و ادﯾﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﻮد و ﻧﺠﺎت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ و ﺗﺤﻘّﻖ
ارادۀ اﻟﮭﯽ را در وﺣﺪت و اﺗﺤّﺎد ادﯾﺎن و وداد و ﺻﻠﺢ در ﻣﯿﺎن ھﻤﮥ ﻓﺮھﻨﮕﮭﺎ، ﻗﻮﻣﮭﺎ و ﮐﺸﻮرھﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻓﺮﻣﻮد. ﺑﮫ
ھﻤﯿﻦ ﺟﮭﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ از ﭘﯿﺮوان ﺧﻮد دﻋﻮت ﻧﻤﻮد ﮐﮫ ﺑﺠﺎی ﮐﺎرﺑﺮد ﻗﮭﺮ و ﺗﺴﺨﯿﺮ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﮫ ﻣﺪاﺋﻦ دﻟﮭﺎی
ﻣﺮدﻣﺎن ﺗﻮﺟّﮫ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﺣﮑﻤﺖ و اﺧﻼق و ﺑﺮدﺑﺎری ﺑﮫ ﻓﺘﺢ ﻗﻠﻮب ﭘﺮدازﻧﺪ. ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ از اﺑﺘﺪا ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﮐﮫ
ظﮭﻮر اﯾﺸﺎن ﻣﺘﻮﺟّﮫ و ﻣﻌﻄﻮف ﺑﮫ ﻗﻠﻮب اﺳﺖ و ﺣﮑﻮﻣﺖ ارض را ﺑﮫ ﻣﺮدم و ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎن آﻧﮭﺎ ﻣﺤﻮّل ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ.
در اواﺧﺮ دوران اﻗﺎﻣﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ در ادرﻧﮫ و اواﺋﻞ اﻗﺎﻣﺖ اﯾﺸﺎن در زﻧﺪان ﻋﮑّﺎ ﯾﻌﻨﯽ در
ﺳﺎﻟﮭﺎی ۱۲٤٦ و ۱۲٤۷ ﺷﻤﺴﯽ ﯾﺎ ۱۸٦۷ و ۱۸٦۸ ﻣﯿﻼدی ﺑﻮد ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﺎ ﻧﺰول ﺳﻮرۀ ھﯿﮑﻞ زﻣﺎﻣﺪاران
ﻋﺎﻟﻢ از ﺟﻤﻠﮫ ﭘﺎپ، اﻣﭙﺮاطﻮر روﺳﯿﮫ، ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪّﯾﻦ ﺷﺎه، ﻣﻠﮑﮥ اﻧﮕﻠﯿﺲ، ﺻﺪر اﻋﻈﻢ ﻋﺜﻤ ﺎﻧﯽ و ﺳﻠﻄﺎن ﻋﺒﺪاﻟﻌﺰﯾﺰ ﺧﻠﯿﻔﮥ
ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ را ﻣﺨﺎطﺐ ﻓﺮﻣﻮده و ھﻤﮥ اﯾﺸﺎن را ﺑﮫ ﻧﻔﯽ ﻓﺮھﻨﮓ ﺧﺸﻮﻧﺖ، ﻣﺤﻮ ﺑﯿﺪادﮔﺮی اﻗﺘﺼﺎدی و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﯾﺠﺎد
ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﯽ دﻋﻮت ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ. آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ در دوران ۲٤ ﺳﺎﻟﮥ اﻗﺎﻣﺖ اﯾﺸﺎن در ﻋﮑﺎ از ﺟﻤﻠﮫ ﮐﺘﺎب اﻗﺪس و
ﻟﻮح ﺷﯿﺦ ھﻤﮕﯽ ﺑﺮ ﻟﺰوم ﺗﺄﺳﯿﺲ ﻧﻈﻤﯽ ﺑﺪﯾﻊ و ﺟﮭﺎن ﺷﻤﻮل و اﺳﺘﻘﻮاو ﺻﻠﺢ و وداد در ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ. اﯾﻦ
آﺛﺎر از ظﮭﻮر ﻣﺮﺣﻠﮥ ﺟﺪﯾﺪی از ﺗﺤﻮّل و ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﮭﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﮫ و ﻟﺰوم اﯾﺠﺎد ﻧﮭﺎدھﺎی ﺟﮭﺎن ﺷﻤﻮل و ﻓﺮھﻨﮕﯽ ﻣﺒﻨﯽ
ﺑﺮ اﺻﻞ وﺣﺪت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﺑﺮای آﯾﻨﺪۀ ﺟﮭﺎن ﻣﺆﮐﺪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ.