آیین جهانی بهایی

4 / 34

[Alt+R for Date] [Document Title]
ﺻﻔﺤﮫ
4
در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﻧﻈﺮ ﺑﮫ ﻋﺸﻖ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﮫ وطﻦ ﺧﻮد اﯾﺮان، ﺑﮫ ﻣﺴﺌﻠﮥ ﺗﻮﺳﻌﮫ و ﺗﺠﺪّد و ﺗﻤﺪّن
در اﯾﺮان ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺟّﮫ ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ. اﯾﺸﺎن از ﻟﺰوم ﺗﺤﻘّﻖ دﻣﮑﺮاﺳﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ، ﺗﺴﺎوی ﺣﻘﻮق زﻧﺎن و ﻣﺮدان،
آزادی ﻣﺬھﺐ و ﺣﺮّﯾﺖ وﺟﺪان، وﺣﺪت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ، ﻧﻔﯽ اﻧﻮاع ﺧﺸﻮﻧﺘﮭﺎ در وراﺑﻂ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻓﺮھﻨﮕﯽ ﮔﺮوهﺎی ھ
ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن، ﺿﺮورت ارﺗﻘﺎء و ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻋﻠﻤﯽ و ﺻﻨﻌﺘﯽ، ﻟﺰوم ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ ھﻤﮥ ادﯾﺎن و اﻗﻮام، و ھﻤﺎھﻨﮕﯽ دﯾﻦ و ﻋﻠﻢ ﯾﺎ
ﺑﻌﺒﺎرت دﯾﮕﺮ ﻣﺪﻧﯿّﺖ ﻣﺎدّی و روﺣﺎﻧﯽ ﺑﺮای رﺷﺪ و ﺗﮑﺎﻣﻞ اﯾﺮان ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻣﺮدم اﯾﺮان را ﺑﮫ ﻧﻈﻢ ﺑﺪﯾﻊ و
ﺟﮭﺎن
ﺷﻤﻮﻟﯽ ﮐﮫ در آﺛﺎر آن ﺣﻀﺮت اراﺋﮫ ﺷﺪه اﺳﺖ دﻋﻮت ﻓﺮﻣﻮدﻧ ﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﺻﻞ ﺗﻘﺪس آدﻣﯿﺎن، ﮐﮫ در آﺛﺎر
ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻧﯿﺰ ﻣﻮرد ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮد، ھﻢ اﮐﻨﻮن در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در طﻮل ﺗﺎرﯾﺦ ادﯾﺎن
ﺑﺸﮑﻞ ﻣﺠﻤﻮﻋﮫ ای از ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻓﺮھﻨﮕﯽ ﻣﺘﺒﻠﻮر و ﻣﺘﻈﺎھﺮ ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﮫ ﻣﺤﻮر آن اﺻﻞ وﺣﺪت ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ و
ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﻮده، از آزادی و ﺣﻘﻮق طﺒﯿﻌﯽ ھﻤﮥ آدﻣﯿﺎن ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ از رﻧﮓ و ﺟﻨﺲ و ﻣﺬھﺐ و ﻗﻮﻣﯿﺖ آﻧﺎن دﻓﺎع
ﮐﺮده و ھﻤﮥ اﻧﺴﺎﻧﮭﺎرا از ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ و ﻓﺮھﻨﮓ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﺑﺮ ﺣﺬر داﺷﺘﮫ و در ﻋﯿﻦ وطﻦ دوﺳﺘﯽ از ﻟﺰوم ﺧﺪﻣﺖ ﺑﮫ ھﻤﮥ
ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﮫ اﺳﺖ.
از آﻧﺠﺎ ﮐﮫ ھﺪف ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺗﺤﻘّﻖ وﺣﺪت ﻋﺎﻟﻢ ا ﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد آن ﺣﻀﺮت ھﺮآﻧﭽﮫ را ﮐﮫ ﺑﮫ ﻋﺪاوت و
ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﻣﯿﺎن اﻧﺴﺎﻧﮭﺎﻣﯽ اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ ﻧﺴﺦ ﻓﺮﻣﻮد و آﻧﭽﮫ را ﮐﮫ ﺑﮫ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و ﭘﯿﻮﻧﺪ دﻟﮭﺎ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ اﺛﺒﺎت ﻧﻤﻮد. ﺑﺪﯾﻦ ﺟﮭﺖ
اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﮑﻢ ﻧﺠﺎﺳﺖ را ﺑﺎﻟﮑﻞّ از ﻣﯿﺎن ﺑﺮد و ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ ﭘﯿﺮوان ھﻤﮥ ادﯾﺎن و ﻣﺬاھﺐ
را ﻓﺮﯾﻀﮫ
ای روﺣﺎﻧﯽ و اﺧﻼﻗﯽ
ﻣﻌﺮّﻓﯽ ﻓﺮﻣﻮد. ھﺮﮔﻮﻧﮫ اﺧﺘﻼف ﺣﻘﻮق را ﻣﯿﺎن زن و ﻣﺮد ﻣﺤﻮ ﻧﻤﻮد و ﺗﺒﻌﯿﺾ ﻣﯿﺎن ﻣﺆﻣﻦ و ﻏﯿﺮ ﻣﺆﻣﻦ را ﺑﺎﻟﻤﺮّه
طﺮد ﻓﺮﻣﻮد. ﻣﺒﺎدﻟﮥ ﻋﻠﻤﯽ و ھﻨﺮی ﻣﯿﺎن ﮔﺮوه ھﺎ و ﻓﺮھﻨﮓ ھﺎ و ﮐﺸﻮرھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن را ﺑﺴﺘﻮد و اﻧﻮاع ﺗﻌﺼّﺒﺎت
ﺟﺎھﻠﯿّﮫ، اﻋﻢ از دﯾﻨﯽ ﯾﺎ ﻧﮋادی ﯾﺎ ﺟﻨﺴﯽ ﯾﺎ وطﻨﯽ را ﻧﻔﯽ ﻓﺮﻣﻮ د. ﺣﮑﻢ ﻗﺘﺎل و ﺟﮭﺎدرا ﻧﺴﺦ ﻧﻤﻮد و از ﻟﺰوم اﻟﻔﺖ و
ﻣﺤﺒّﺖ ﺑﺎ ھﻤﮕﺎن، آزادی دﯾﻦ و ﻣﺬھﺐ، و ﻧﻔﯽ ھﺮﮔﻮﻧﮫ ﺗﻌﺮّض ﺑﮫ ﻋﻘﺎﺋﺪ و وﺟﺪان اﻓﺮاد ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ.
اﻣّﺎ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ آن ﺣﻀﺮت ﻋﮭﺪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﺎ ﭘﯿﺮوان ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺒﺴﺖ ﮐﮫ ﺑﺪﯾﻦ طﺮﯾﻖ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺷﺪن و ﺑﮭﺎﺋﯽ
ﻣﺎﻧﺪن اﻣﺮی اﻋﺘﻘﺎدی و اﺧﺘﯿﺎری در ﭼﺎرﭼﻮب ﻋﮭﺪ و ﭘﯿﻤﺎﻧﯽ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﮔﺮدﯾﺪ. ﺑﮫ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ اﺳﺎﺳﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﮫ ﺑﺮ طﺒﻖ
آن دﯾﺎﻧﺖ دﯾﮕﺮ اﻣﺮی ﻧﮋادی، ﺧﻮﻧﯽ، ﺗﻘﻠﯿﺪی و ﯾﺎ اﺟﺒﺎری ﻧﺨﻮاھﺪ ﺑﻮد. ﭘﺲ ﺗﻮﻟّﺪ در ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺑﮭﺎﺋﯽ ھﯿﭽﮑﺲ را
ﺑﮭﺎﺋﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺮای آﻧﮑﮫ ﻓﺮدی ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد ﻣﺴﺘﻘﻼّﻧﮫ ﺗﺤﺮّی ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻨﺪ و در ﺻﻮرت ﻗﺒﻮل داوطﻠﺒﺎﻧﮥ
ﺣﻘّﺎﻧﯿﺖ دﯾﺎﻧﺖ ﺑﮭﺎﺋﯽ در ﺟﺮﮔﮥ ﺑﮭﺎﺋﯿﺎن در ﺧﻮاھﺪ آﻣﺪ. اﻣّﺎ ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﻋﻠّﺖ اﮔﺮ ﻓﺮدی ﺑﮫ اﺻﻮل ﺑﮭﺎﺋﯽ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺘﮫ و از
ﻋﮭﺪ و ﭘﯿﻤﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻧﯿﺰ ﺑﺮ طﺒﻖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺑﺎﺷﺪ. در ﻧﺘﯿﺠﮫ آزادی وﺟﺪان و
ﻋﻘﯿﺪه ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻣﻔﮭﻮم ﻋ ﮭﺪ و ﭘﯿﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﮫ در اﻣﺮ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ وﺳﯿﻠﮫ ای ﺑﺮای آزادی و اﻧﺪﯾﺸﮫ و اﻋﺘﻘﺎد ﻣﯽ ﮔﺮدد ﺑﻠﮑﮫ
ﺑﻌﻼوه وﺣﺪت ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﮭﺎﺋﯽ را ﻧﯿﺰ ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و آﻧﺮا از ﻓﺮﻗﮫ ﻓﺮﻗﮫ ﺷﺪن و اﺧﺘﻼف دروﻧﯽ ﻣﺤﺎﻓﻈﮫ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ.
در ﻋﮭﺪ و ﭘﯿﻤﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﺴﺌﻠﮥ ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﯽ و رھﺒﺮی ﻣﺬھﺒﯽ ﺑﺼﻮرﺗﯽ ﺻﺮﯾ ﺢ و دﻗﯿﻖ ﻣﺸﺨّﺺ و ﺣﻞ
ﻣﯽ
ﺷﻮد. ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ وظﯿﻔﮥ ﺗﺒﯿﯿﻦ و ﺗﻔﺴﯿﺮ آﺛﺎر ﺧﻮدرا ﺑﮫ ﭘﺴﺮ ارﺷﺪ ﺧﻮﯾﺶ ﻋﺒﺎس ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء
ﺳﭙﺮدﻧﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﮫ وظﯿﻔﮥ وﺿﻊ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﺼﻮص را ﺑﮫ ﻣﺆﺳّﺴﮫ ای اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﮐﮫ ﺗﻮﺳّﻂ ھﻤﮥ ﺑﮭﺎﺋﯿﺎن ﺑﻨﺤﻮی
دﻣﮑﺮاﺗﯿﮏ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮕﺮدد ﻣﺤّﻮل ﻧﻤﻮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﻣﺆﺳّ ﺴﮫ ﺑﯿﺖ ﻋﺪل اﻋﻈﻢ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ
ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﮐﮫ ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﯽ اﯾﺸﺎن ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه از اﺧﻼف اﯾﺸﺎن ﺑﻮده و ﺑﮫ ﺗﺒﯿﯿﻦ آﺛﺎرﺷﺎن ﻣﻌﻄﻮف ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد و آﻧﮕﺎه اﯾﻦ
ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺑﯿﺖ ﻋﺪل اﻋﻈﻢ ﺳﭙﺮده ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺮای اوﻟّﯿﻦ ﺑﺎر در ﺗﺎرﯾﺦ ادﯾﺎن رھﺒﺮی ﻣﺬ ھﺒﯽ ﺑﺸﮑﻠﯽ
دﻣﮑﺮاﺗﯿﮏ ظﺎھﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺑﺮطﺒﻖ وﺻﯿّﺖ ﻧﺎﻣﮥ ﮐﺘﺒﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﭘﺴﺮ ارﺷﺪﺷﺎن ﻋﺒﺎس، ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء،
ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ و ﻣﺒﯿّﻦ آﯾﺎت اﻟﮭﯽ ﮔﺮدﯾﺪ. ﺑﮭﻤﯿﻦ ﺳﺎن ﺑﺮ طﺒﻖ وﺻﯿّﺖ ﻧﺎﻣﮥ ﮐﺘﺒﯽ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء ﻧﻮه ﺷﺎن ﺣﻀﺮت ﺷﻮﻗﯽ
رﺑّﺎﻧﯽ ﻋﮭﺪه دار ھﻤﺎن وظﯿﻔﮫ ﮔﺮدﯾﺪ. اﻣّﺎ ﭘﺲ از وﻓﺎت ﺣﻀ
ﺮت وﻟﯽ
اﻣﺮﷲ در ﺳﺎل ۱۳۳٦ ﺷﻤﺴﯽ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ۱۹٥۷
ﻣﯿﻼدی دوران ﺗﺒﯿﯿﻦ ﺑﮫ ﺳﺮآﻣﺪ و ﺑﺎ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺑﯿﺖ ﻋﺪل اﻋﻈﻢ در ﺳﺎل ۱۳٤۲ ﺷﻤﺴﯽ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ۱۹٦۳ ﻣﯿﻼدی رھﺒﺮی
ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺑﺸﮑﻞ ﻧﮭﺎدی دﻣﻮﮐﺮاﺗﯿﮏ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل روﺣﺎﻧﯽ ﻣﺘﺸﮑّﻞ ﮔﺮدﯾﺪ. اﯾﻦ ﻋﮭﺪ و ﭘﯿﻤﺎن ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﻮد
ﮐﮫ دﯾﺎﻧﺖ ﺑﮭﺎ
ﺋﯽ
را از ﺧﻄﺮ ﻣﮭﻠﮏ اﻧﺸﻘﺎق و اﻓﺘﺮاق ﻣﺬھﺒﯽ ﺣﻔﻆ ﮐﺮد و ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﮐﻮﺷﺶ اﻓﺮادی ﮐﮫ ﺑﮫ ﻧﻘﺾ آن ﻋﮭﺪ ﻗﯿﺎم
ﮐﺮدﻧﺪ وﺣﺪت ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﻣﺤﺎﻓﻈﮫ ﮔﺮدﯾﺪ. در ﺗﺎرﯾﺦ ادﯾﺎن اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﮫ ﺑﻮده اﺳﺖ. در ھﯿﭻ دﯾﺎﻧﺘﯽ وﺣﺪت ﺟﺎﻣﻌﮥ
روﺣﺎﻧﯽ ﭘﺲ از وﻓﺎت ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ و ﺷﺎرع ﺣﻔﻆ ﻧﮕﺮدﯾﺪ. اﻣﺮ ﺑﮭﺎﺋﯽ ورﻗﯽ ﻧﻮ در دﻓﺘﺮ اﺗّﺤﺎد و اﺗّﻔﺎق دﯾﻨﯽ ﺑﺎز ﮔﺸﻮده اﺳﺖ.
ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء ﮐﮫ در ﺳﻦ ۹ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﮭﻤﺮاه ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻮارﺷﺎن در ﺑﺤﺒﻮﺣﮥ ﺳﺮﻣﺎی زﻣﺴﺘﺎن در ﺳﺎل
۱۲۳۱ ﯾﺎ ژاﻧﻮﯾﮫ ۱۸٥۳ از اﯾﺮان ﺑﮫ ﺑﻐﺪاد ﺳﺮﮔﻮن ﺷﺪﻧﺪ ﭘﺲ از وﻓﺎت ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﻗﯿﺎدت آﺋﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ را ﺑﻌﮭﺪه
ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. اﮔﺮﭼﮫ آن ﺣﻀﺮت د ر ۹ ﺳﺎﻟﮕﯽ از اﯾﺮان ﺗﺒﻌﯿﺪ ﮔﺮدﯾﺪﻧﺪ وﻟﯽ ﻋﺸﻖ ﺑﮫ اﯾﺮان و زﺑﺎن ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻓﺎرﺳﯽ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ