نقره داغ

253 / 256

نقره داغ مهرویه مغزی
253
حوا را، "من"نيست بايد بطرف حوا پر كشم. به مرزآتش در جو زمين مى رسم و آه و ناله
كه در آتش مى سوزد، مى شنوم، از او سراغ حوا را مى گيرم، فريادى سر من مى كشد و مى
دوام بياورد! " من"گويد حوا او را در اين آتش انداخته و رفته است بخيال آنكه مى تواند بدون
منهم براى آنكه در آتش پاك كننده نسوزم ذكر خيرى از شيطان مى كنم، و بسلامت از
كنار آتش رد مى شوم، و وارد فضا مى شوم. در فضاهاى بى أفق ذرات نور را مى بينم كه
دور خود مى چرخند، ذره اى را كنار مى كشم و سراغ حوا را از او مى گيرم، او خود را كنار
بمشام مى رسد، در جوابش مى "من"مى كشد، علت را سئوال مى كنم، مى گويد از تو بوى
گويم براى تحقيق آمده ام و آمادگى سوختن در آتش پاك كننده را ندارم، در جوابم مى
با توست لياقت شنيدن جواب را هم ندارى. مى گويم: تو به لياقت من كار "من"گويد: اگر
نداشته باش؛ جا و مكان حوا را بمن بگو. راضى مى شود ومى گويد: حتما حكمتى بوده كه
تو خود را به اين فضاى پاك بى أفق رسانده اى، حوا مثل من ذره بود و از عشق ماه دل بدريا
زِد و رفت. مى پرسم: چه دريائى؟ أينجا كه دريا نيست!
ذره، كه همه چشم و گوش است، نگاهى بمن كرده و در جوابم مى گويد: اين هاله اى كه
دور خورشيد و ماه مى بينى درياى عشق است، بعد از درياى عشق هم هواى آتشين است.
مى پرسم: تو ذره اى، أينجا چه مى كنى؟ در جوابم مى گويد: هر چند ذره ام ولى دل را
به آدميان دادم، و دل ندارم بدريا بزنم. از او مى پرسم: بهمين خاطراست كه دور خود مى
چرخى؟! جواب مرا نمى دهد و چرخ زنان از من دور و در فضاهاى بى أفق ناپديد مى شود،
ولى نگاه غمگينش را براى من باقى مى گذارد. چاره اى ندارم بايد بطرف درياى آتشين روم
و از هواى آتشين رد شده و بماه رسم و سراغ حوا را از ماه بگيرم. بمحض آنكه به درياى
مى كند تا "من" يك لباس فولادى تن "من"آتش، كه برنگ قرمز ياقوتى است، مى رسم
در آتش پاك كننده عشق نسوزم . وارد درياى آتش عشق حق مى شوم و شنا كنان بدون
آنكه گرماى عشق حق را احساس كنم به هواى آتشين مى رسم، ماه دست مرا فورا گرفته
و مرا از هواى آتشين بيرون مى كشد، فرصت را غنيمت شمرده و سراغ حوا را از ماه مى
گيرم. ماه كه از نزديكى باخورشيد طلاى خالص و مذاب شده اشكهايش را پاك مى كند و
نگاهى از عشق و محبت به خورشيد مى كند، و بدون آنكه مژه زند با نگاهش جا و مكان
حوا را در خورشيد نشانم مى دهد. نگاهم را بطرف خورشيد بر مى گردانم و حوا را بصورت
يك ذره طلائى در وسط اقيانوسى از نور و آتش مى بينم، حوا بمن چشمك مى زند و از سر
مژه هايش ذرات طلا بر خاكيان مى بارد. خواستم نزديك بروم، خورشيد با لحن محكمى مى