عبدالبهاء و تولد انسان

35 / 224

ﻲﻣ آورد ﮐﮫ دﺳﺘﺨﻮش اﻧﻘﺴﺎم و ﭘﺮاﮐﻨﺪﮔ و ﻲ
ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧيﻓﮑﺮ ﻲ و ھﻨﺠﺎر ﻲﻣ ي ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻨ ﻦ ﯿ
ﻲﺘﯿﺷﺨﺼ از ھﻢ ﮔﺴ ﯿ ﺨﺘﮫ و ﻧﺎھﻤﺎھﻨﮓ اﺳﺖ ﮐﮫ در
آن واﺣﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﮫ ﺷﻌﺎر ﻲﻣ دھﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ د ﻮ ﯾ
و دد رﻓﺘﺎر ﻣﮐﻨﺪ. ﻲ
ﯿ در ﭘ ﺎم ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء اﺳﺖ ﮐﮫ ﻋﺮﻓﺎن اﻧﺘﺰاﻋﻲ
يﺟﺎ ﺧﻮد را ﺑﮫ ﻋﺮﻓﺎن ﻋﻲﻨﯿ و اﻧﻀﻤﺎﻣ ﺑﺨﺸﺪ. ﻲﻣ ﻲ
در آﻧﺠﺎ ﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎور ﺑﮫ ﺧﺪا و ﺗﻌﺒ ﯿ ﺮ روﺣﺎﻧ از ﻲ
اﻧﺴﺎن ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎي ﺗﻘﺪس و ز ھﺎ اﻧﺴﺎن ی ھﻤﮫ ﯾﻲ ﺒﺎﯾ
و ﺷﺮاﻓﺖ و ﻋﺰت ﻲ ﺎن ﻣ ﯿآدﻣ ی ھﻤﮫ ﮔﺮدد. در ا ﻦ ﯾ
ﯾاﻧﺪ ﺸﮫ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺮ ﻟﺰوم ﻣﻌﺎﺷﺮت و ارﺗﺒﺎط و
اﺗﺤﺎد ﺑﺎ د ﯾ ﮕﺮ اﻧﺴﺎن ھﺎ ﺗﺄﮐﺷﻮد، ﻲ ﺪ ﻣ ﯿ ﺗﻨﻮع و
ﮐﺜﺮت ﻧﮫ ﻋﺎﻣﻞ زﺷﺘﻲ و آﻟﻮدﮔ ﺑﻠﮑﮫ ،ﺪﯾ و ﺗﮭﺪ ﻲ
ﻋﺎﻣﻞ زﯾﻲﺒﺎﯾ و ﺷﮑﻮھﻤﻨﺪ ﮔﺮدد. ﻲﻣ ﻲ ﻨﻨﺪﮔ ﯾ و آﻓﺮ ي
ﮐﺜﺮت ﺑﺎ وﺣﺪت در ﻣ ﯿآﻣ ﻲ ﺰد و در ا ﯾ ﻦ وﺣﺪت در
د" و اﺳﺘﻘﻼل ﻓﺮدّﮐﺜﺮت اﺳﺖ ﮐﮫ "ﺗﻔﺮ ي ﻖ" ّ ﺑﺎ "ﺗﻌﻠ
و وﻓﺎق ﻋﻤﻮﻣ ﯾ ﻲ ﻮﻧﺪ ﻣ ﯿﭘ ﻲ ًﺎﺑﺪ. وﺣﺪت ﺧﺪا ﺿﺮورﺗﺎ
ﺑﮫ وﺣﺪت ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﻣ ﻲ اﻧﺠﺎﻣﺪ و ﺗﻘﺪس ﺧﺪا ﺑﮫ
ﺗﻘﺪس اﻧﺴﺎن و ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﻣﻨﺠﺮ ﻣ ﻲ ﺷﻮد. ﻣﻨﻄﻖ
ﻲ ﺎن ﻣ ﯿ از ﻣ ﻲ ﮕﺎﻧﮕ ﯿﺑ رود و ﻧﺪاﻲ ﮕﺎﻧﮕ ﯾﻦ ﯿ دﻟﻨﺸ ي
در دل
ھﺎ و رواﺑﻂ و ﻧﮭﺎدھﺎ و ﻲ اﺟﺘﻤﺎﻋ ي
ﻲ ﻧﻘﺶ ﻣ ﻲﺎﺳﯿ و ﺳ ي اﻗﺘﺼﺎد ﺑﻨﺪد. آﻧﺠﺎ ﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺮاي
ﻦ ﺑﺎ ﯿاوﻟ ر اﻧﺴﺎن ﻋﺎرف ﺑﮫ وﺣﺪت و ﺗﻌﺎدل و
ﯾ ﻲ دﺳﺖ ﻣ ﻲ دروﻧ ﻲ ھﻤﺎھﻨﮕ ﺎﺑﺪ و ﻋﺪاﻟﺖ و ﻣﺤﺒﺖ و
ﯾ از ﻲ ﺮﺧﻮاھ ﯿﺧ ﮏ ﺷﻌﺎر ﺑ ﺑﮫ ﻲ و ﺗﮭ ﻲ ﻣﻌﻨ ﻲ
ﻲﺘﯿ واﻗﻌ زﻧﺪه و ﭘﻮ ﯾ ﺎ ﺑﺪل ﻣﮔﺮدد. ﻲ
ﭘﺎره ای از ﺎﺗﻌ ﻟﯿﻢ ﺑﮭﺎءاﻟﻠﮫ در زﻣﯿﻨﮫ ﺳﺎزی
و ﺗﻮﻟﺪ اﻧﺴﺎن
در ﺗﺸﺮ ﯾ ﺢ و ﺗﻮﺿ ﯾ ﺢ ا ﯿ ﻦ ﻓﺮھﻨﮓ ﻧﻮ ﯾ ﻦ و ﭘﻮ ﺎ ﯾ
ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء از يﺎدﯿ ﻢ ﺑﻨ ﯿﺗﻌﻠ ﻦ ﭼﻨﺪﯾ ﺑﮭﺎءاﻟﻠﮫ ﺳﺨﻦ
ﯾﮔﻮ ﻲﻣ ﺪ. در ا ﻦ ﻣﻘﺎ ﯾ ی ﻟﮫ ﮐﻮﺗﺎه ﻓﺮﺻﺘيﺑﺮا ﻲ
ﯾا ی ھﻤﮫ ﻲ ﺑﺮرﺳ ﻦ ﺗﻌﺎﻟ ﮔﺬرا ﻲ ﺻﻮرﺗ ﮫ ﺑ ﻲﺣﺘ -ﻢ ﯿ