عبدالبهاء و تولد انسان

41 / 224

ﯾﺗﺎر ﺦ ﻣﻌﺎﺻﺮ ا
ﺑ ﯿ ﺰ دﻗ ﯿ ﺮان ﻧ ﯾ
ًﻨﺎﻧﮕﺮ ﯿ ﻘﺎ
ﯿھﻤ ﻦ درس ﺗﺎرﻲﺨﯾ اﺳﺖ. ﺑﺪ ﻦﯾ ﺟﮭﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ در
ﯾد ،ﺎﺳﺖﯿ ﻦ و ﺳ ﯾ ت د وﺣﺪ ﺎﻧﺖ از ﻣ ﻲ ﺎن ﻣ ﯿ رود و ھﺮ
آن ﭼﮫ ﮐﮫ ﺿﺪ ﺧﺪا و ﺿﺪ د، ﻦ اﺳﺖ ﯾ ﺣﮑﻤﺮان
ﻲﻣ ﮔﺮدد. ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﯾ ﻦ دﺷﻤﻦ د ﯿ ﻦ ھﻤ ﯾ ﻦ دﺧﺎﻟﺖ
زﻣﺎﻣﺪاران دﻲﻨﯾ در اﻣﻮر ﺣﮑﻮﻣﺖ و ﺳ ﯿ ﺎﺳﺖ اﺳﺖ.
ﯿﻋﻘ ي آزاد ﺪه و ﻣﺬھﺐ و ﻧ ﯿ ﺰ ﺣﻘﻮق ﺑﺮاﺑﺮ ی ھﻤﮫ
اﻧﺴﺎن
ھﺎ ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ از اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺬھﺒ ﻲ ، ﺑﺎور
ﻲﺎﺳﯿﺳ ، زن ﺑﻮدنﺎﯾ ﻣﺮد ﺑﻮدن، و ﻣﺆﻣﻦ ﯾ ﺎ ﻣﺸﺮک
ﯾ ﺎ ﻣﺮﺗﺪ ﺑﻮدن آﻧﺎن ، ﻣﺸﺮوط ﺑﮫ آن اﺳﺖ ﮐﮫ
ﻲﺎﺳﯿﺳ يﺮﯿ ﻢ ﮔ ﯿﺗﺼﻤ و ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰارﯾﻲ ﮐﺎﻻ ، ﺟﺎﻣﻌﮫ ي
ي اﻧﺤﺼﺎر در دﺳﺖ زﻣﺎﻣﺪارانﭘﺮﺳﺖ ﺳﻨﺖ و ﻣﺘﻌﺼﺐ
ﻲﻨﯾد ﮐﮫ ﺑﺎور ﺑﮫ ﺧﺪا را ﺑﺎ و زداﯾﻲ اﻧﺴﺎن
ﯿﮔ ﻲﻣ ﻲﮑﯾ يﺰﯿﺳﺘ اﻧﺴﺎن ﺮﻧﺪ، ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻣﺸﺎرﮐﺖ ی ھﻤﮫ
ﮫ ھﺎ ﺑ اﻧﺴﺎن ﻃﻮر ﻣﺴ در ﺗﻌ يﺎو ﯿﯿ ﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮد و
، ﺟﺎﻣﻌﮫ ﻣﺴﺘﻠﺰم آن اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻘﻮق اﺟﺘﻤﺎﻋ و ﻲ
ﺣﻘﻮق ﺳﻲﺎﺳﯿ اﻓﺮاد ﻣﻨﺤﺼﺮ و ﻣﺸﺮوط ﺑﮫ ھ ﯿ ﭻ ﻣﺬھﺐ
و ﺑﺎور ﺧﺎﺻﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺗﺎ آن ﮐﮫ ﺗﺤﻘﻖ راﺳﺘ ﻦ ﯿ
"ﺣﻘﻮق ﺷﮭﺮوﻧﺪ ي " در ﺟﺎﻣﻌﮫ ﻣﻤﮑﻦ ﺷﻮد. از
آﻧﺠﺎ ﺳﺖ ﮐﮫ ﭼﻨﺎﻧﮑﮫ،ﻢﯾﺪﯾد ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء در
ﮫ ﺟﺪا ﯿﺎﺳﯿﺳ ي رﺳﺎﻟﮫ ﯾد ﯾﻲ ﻦ از ﺳ ﺎﺳﺖ ﯿ را از
ﻟﻮازم ﻋﺼﺮرﺷﺪ و " ﺑﻠﻮغ ﻋﺎﻟﻢ" ، ﻧﻤﻮد ﻲ ﻣﻌﺮﻓ
ﭼﺮا
ﮐﮫ ﻇﮭﻮر اﻧﺴﺎن ﺑﮫ ﻋﻨﻮان ﻋﺼﺮ ﻲﻌﻨﯾ ، اﻧﺴﺎن
ﺑﻠﻮغ اﻧﺴﺎن ﯿﻧ ، ﺎزﻣﻨﺪ ااﺳﺖ. ﯾﻲ ﻦ ﺟﺪا ﯾ
ﯾد ﯾﻲ ﺟﺪا اﻣﺎ ﻦ از ﺳ ﯿ ﺎﺳﺖ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎ ي دﻓﺎع
از ﻣﺎدﻲ ﭘﺮﺳﺘ ه و اﻧﺤﻄﺎط اﻧﺴﺎن ﺑﮫ ﻃﺒ ﯿ ﻌﺖ ھﻢ
ﯿﻧ ﺴﺖ. ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﻧ ﯿ ﺎزﻣﻨﺪ ﺗﻌﺒيﺮﯿ
ﻲ اﻧﺴﺎﻧ و روﺣﺎﻧﻲ از اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﺗﺎ رھﺎ از ﯾﻲ
ي ﺻﮫﻋﺮ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ و ﻣﻨﻄﻖ ﺑﻲ ﮕﺎﻧﮕ ﯿ در ﺟﺎﻣﻌﮫ
ﯾﭘﺬ اﻣﮑﺎن ﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺪ ﯿﺗﺮﺗ ﻦﯾ ﺐ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﻧ ﺎزﻣﻨﺪ ﯿ
آن اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﺪﻧ ي ﺖ ﯿ ّ ﻲﮑﯿ و ﺗﮑﻨ ﻣﺎد ﺑﺎ ﻣﺪﻧ ﺖ ﯿ
ﻲ اﺧﻼﻗ و روﺣﺎﻧﻲ ﺗﻮأم و ھﻤﺎھﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺪﻧ ﺖ ﯿ
ي ّﯾﺑﺎ ﻣﺎد ﺪ ﺑﺮاﺳﺎس ﺗﻌﺒﻲ اﻧﺴﺎﻧ يﺮﯿ و روﺣﺎﻧ از ﻲ
اﻧﺴﺎن ﺑﻨﺎ ﺷﻮد. در ﯿﭼﻨ ﻦ زﻣﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣ ي ﯿﻄﮫ