نقره داغ

240 / 256

نقره داغ مهرویه مغزی
240
و مى چرخيدند، و به جای پرچم بى رنگ وحدت؛ پرچم هاى رنگارنگى را مى ديدم كه به
خون آغشته بودند.
بسيار غمگين شدم واز شدت نااميدى سر را به زير انداختم، هيكل خمیده وهلالى من خمیده
تر شد بطوريكه هلال پشتم پشت قبر را هم خم مى كرد.
سرانجام در دورى از شمس حقيقت و از تنهایى دل به خاكيان و خاك سرد بستم، گناه كردم
و ارتباطم با شمس حقيقت صاحب كعبه/ خالق/صاحب قبله قطع شد.
ارتباطم با صاحب كعبه قطع شد نه بخاطر آنكه گناه مى كردم؛ بخاطر آنكه بعد ازهر گناه
طلبِ بخشش نمی كردم، و عوض صاحبِ كعبه دور كعبه طواف مى كردم و زمانى هم كه
از كعبه جدا مى شدم بخود مشغول مى شدم، هر روز رو بطرف قبله تازه اى ايستاده و نماز
مى گذاردم، قلب سرگردانم جذب قبله جدیدی مى شد و يا قبله اش را به ميل خودبجهات
مختلف مى چرخاند.
من بذر زرين؛ در جهان ماده بودم، در دل خاك افتادم تا بازو شكوفا شوم، باز و شكوفا شوم
تا عشق را جانشين بى مهرى و حکمت را جانشين سياست كنم. ولی در دام عشق آدمى افتادم
و آدمیان آئینه قلبم را به تعداد سالهاى عمركهكشان شكستند. بر چهره ام نقاب زدند تا زيبایى
ها و آئینه هاى بى شمارى شكسته شدند، قلم ها ‌سيرتم را پنهان كنند. درغيبت زيبائی قلب
شكستند، نفس ها گرفته شدند، پرچم وحدت و يكرنگى درآتش نافرمانى از خدا سوزانده شد
و جاى آنرا پارچه هاى رنگارنگ گرفتند، پرچم هایى كه با نسیم هوا قبله شان عوض مى شد
و رو به قبله جديدى ايستاده و نماز مى گذاردند، و بخاطر رنگ پرچم ها وسياست پرچمداران
چه خونها كه ريخته نشد.
سرانجام سرم را از خجالت و شرم به زير انداختم، سر به زير پاهايم رسيد، قلب منقبض شد
و در دل خاك فرو رفت و مرا با خود بدورن خاك كشاند، تا در درون خاك منفجر شوم
وآتش درونم آب /نفس را بخار كند، ريشه دوانم و سر از خاك بيرون آورده و در نور
ام، را كه پنهان كرده بودند، آشكار كرده ومادر و ماه تمام شوم ‌خورشيد رشد كنم تا زيبائى
و فرزندانم را طورى تربيت كنم كه آنها هم روى آب/نفس راه روند، خون را با آب نشويند،
آب را بخون آلوده نكنند و عالم را بهشت برين كنند، مادر شوم تا جهانى از سرور، از رحم
من و اراده حق در اين عالم متولد شود.
من تخمِ زرّينِ جهان بودم، در دل خاك افتادم تا منفجر شده و درختی پربار شوم، درختى