نقره داغ

242 / 256

نقره داغ مهرویه مغزی
242
را بكوبد تا او بیدرنگ در را باز كند و عشق وارد شود و بر روى سرش قدم زند. رگهايم هم
مانند شبكه هاى پيچ و واپيچ و اسرار آميزى دور فضاىِ سبزِتنم مى چرخند و مى گردند و
آب حياتم را در فضاىِ سبز تنم مى پاشند، گاهى هم سر يكى دو تا از آنها باز و گلابپاش
مى شوند تاعطر گل رز ( عطر عباى محبوب) را در فضاىِ سبز همسايه هايم بپاشد.
باغات آب تنم هم با گلهاى لیلی آبى فرش شده اند، سقفِ فضاىِ سبز تنم آسمان چهارم است ‌
، خاكش پاك است چون بذرِ ناپاك در آن نمى كارم، خاك پاكم هم سرش را در مقابل
نور آفتاب از زمين بلند نمى كند و هميشه در حال سجده است، هفت تا بهشت قلبم هم با
فرشى به رنگ قرمزِ آتشين فرش شده است، اين فرش يك سرش در قلب من پهن شده و
سر ديگرش به پايه تختِ روانِ محبوب، كه درعرش است، بسته شده است. اين همان فرشى
است كه معشوق حقيقى در قلوب خلق خود پهن مى كند تا همه روى آن قدم زده و به او
بپيوندند وعوض كعبه دور صاحبِ كعبه طواف كنند و بدانند كه صاحبِ كعبه آنچه در
زمين و آسمان بود را براى انسان خلق كرد و قلب انسان را براى خود طلب كرد، و از انسان
خواست دور خالق خود طواف كند تا تمام كائنات و آنچه در آسمان و زمين است دور سر
انسان طواف كند.
حال قلب من دورصاحبِ كعبه طواف مى كند، سرم را هم قدم كرده و به احترام حق در زير
پاهايم گذاشته ام تا هرزمان كه به زيارت مى روم قلب و قدمم هر دو با هم دور خاك پاك
و مقدس محبوب طواف كنند.
ولى از آنجا كه انسانم وخطا كارو در جهان ماده زندگى مى كنم، گاهى اوقات زاغان سياه
نفس را مى بينم كه در بالاى سرم پرواز كرده و به پرندگان صفات الهى حمله مى كنند حمله
مى كنند تا با دور كردن آنها از انسان، انسان را به امتحانات عظيمه اندازند.
هنوزهم گناه مى كنم ولى بعد ازهر گناه طلب بخشش مى كنم، وهنوز كه هنوز است ارياح
نفاق وبوی مشمئز کنندهِ سموم اختلافات در فضاىِ سبز درونم مرور مى كنند، ولى دست آخر
آنچه باقى مى ماند عطرِ گل و بوستان است.
حال مى دانم؛ اگردر اين جهان ماده مظلوم بمانم عطرِ خونم، ظالمان را به دنبال خود خواهد
كشاند و تا زمانى كه تخت روانم از خاك است و از روح نشده طوفان بر من خواهد زد و
مجبور خواهم شد خود را در پشت ابرها پنهان كنم تا رد شود. ولى مطمئن هستم در همه